Κλαίμε οι Ελληνες.
Ανημποριάς φωνές, δάκρυα σωσμένα που δεν κυλούνε πια.
Πονούν το πνεύμα, η σάρκα, η καρδιά. Τρέμουν, λαχανιάζουν.
Οι σκέψεις, πληγές που αίμα στάζουν … τα παιδιά… τα παιδιά….
Στο πεζοδρόμιο… στου δρόμου τα ρείθρα παιδιά παγιδευμένα,
στη λάσπη, στη βρομιά, μπουμπούκια που πριν ανθίσουν,
παραδομένα στη λύσσα του Βοριά, τσαλαπατημένα.

Η ζωή της ζωής: Τα Παιδιά! Γενιά ονείρων, προσδοκιών, ελπίδων,
προδομένα, πριν τον αγώνα αρχίσουν, αιχμάλωτα, ηττημένα,
βεβηλωμένα. Δίχως μέλλον ο χρόνος σταματά.
Θρηνούν οι άγγελοι του ουρανού τα αθώα θύματα, της αδιαφορίας,
του εγωκεντρισμού, της ηδονοθηρίας, της υποκρισίας, της δειλίας.

Εμείς που ψεύτικα είδωλα σε θρόνο στήνουμε
σαν Θεό τα προσκυνούμε
στο όνομα του μοντερνισμού πίστη, εκκλησιά, αρχές, νόμους,
ποδοπατούμε και με μάτια κλειστά και χείλη σφραγιστά
τη φωνή μας πνίγουμε βαθιά, τείχη υψώνουμε όλο πιο ψηλά
αναζητούμε τώρα τον ένοχο, τον θύτη, τον αυτουργό, τον συνεργό!

Ποιος στον καθρέφτη του με σιγουριά θα πει πως δεν έχει μερτικό;
Ποιος στην κατρακύλα προσπαθεί να βάλει χαλινό;
Ποιος ξέρει πως και το παιδί του στα ίδια δίχτυα δεν θα πιαστεί;
Αδυσώπητη η ενοχή μας τυραννά,
μας γεμίζει, ντροπή, τρόμο, οδύνη, αγωνιά, απελπισιά.
Θεέ μας!
Εσύ που την γη, τα αστέρια, το σύμπαν ολάκερο, στο άπειρο κρεμάς
Σταμάτησέ μας πριν από τον γκρεμό, δύναμη δώσε μας για αλλαγή.
Η ύπαρξή μας την χαμένη της ψυχή να βρει ξανά
και στον λησμονημένο δρόμο Σου, οδήγησέ μας ακόμη μια φορά.