Η τέχνη αφηγείται την ιστορία και, με αυτόν τον τρόπο, η τέχνη δεν είναι ποτέ ανεπίκαιρη. Μπορεί ορισμένοι καλλιτέχνες και ορισμένα έργα να απολαμβάνουν κάποτε περισσότερη και άλλοτε λιγότερη προβολή, αλλά ούτε η τέχνη, ούτε η ιστορία, εξισώνουν τη σημαντικότητα με την προβολή. Κάποιοι άνθρωποι μιλούν για συμπτώσεις ή για ειρωνεία σχετικά με το πώς ένα παλαιότερο έργο τέχνης σχετίζεται με τις δικές τους εμπειρίες, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που περιγράφουν είναι απλώς η συνεχής εκτύλιξη του παρελθόντος κατά την πάροδο του χρόνου.

Κάθε μέρα, όσοι κινούνται στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ διαμορφώνοντας την Ιστορία αυτής της χώρας, περπατούν γύρω από τις πολλές μορφές που αυτή η ιστορία εναπόθεσε στην τέχνη. Στο Καπιτώλιο, πολλές από αυτές τις μορφές είναι έργα του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη.

Γεννημένος στις αρχές του 19ου αιώνα από Ελληνα πατέρα από τη Μεσσηνία και Ιταλίδα μητέρα, ο Μπρουμίδης έζησε στη Ρώμη μέχρι τα τέλη του 1840, και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στην τέχνη του, καθώς του ανέθεσαν από το Βατικανό, να κάνει έργα. Παρά το ότι κατέκτησε σημαντική φήμη, οι πολιτικές συνθήκες στην Ιταλία τον ανάγκασαν να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, γνωρίστηκε με τον Montgomery Meigs, ο οποίος επέβλεπε την κατασκευή του θόλου του Καπιτωλίου και της Ροτόντας. Τελικά, ο Μπρουμίδης θα συνέβαλλε στην κατασκευή του πιο αναγνωρισμένου έργου τέχνης, την «Αποθέωση του Ουάσιγκτον», στο κέντρο του θόλου του Καπιτώλιου.

Πορτρέτο του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη.

Η επιμελήτρια του Καπιτωλίου, Δρ Μισέλ Κόεν, είπε στον «Εθνικό Κήρυκα» πως «οι τοιχογραφίες του Μπρουμίδη στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ είναι μερικά από τα παλαιότερα παραδείγματα τοιχογραφιών στη χώρα, και, ασφαλώς, κανένα δεν συγκρίνεται με τη μνημειώδη του ‘Αποθέωση του Ουάσιγκτον’ στη Ροτόντα. Οι τοιχογραφίες του συνδυάζουν παγκόσμιες αλληγορίες που εορτάζουν την ελευθερία και την ευημερία, με αναπαραστάσεις των θεμελιωτών της χώρας, και χαρακτηριστικά αμερικανικής χλωρίδας και πανίδας. Εισήγαγε μια νέα μορφή δημόσιας τέχνης για έναν κοσμικό δημοκρατικό θεσμό, η οποία εξακολουθεί να μας μιλά και σήμερα».

Η επί 30 χρόνια προκάτοχος της Δρ Κόεν, Δρ Μπάρμπαρα Γουολάνιν, Επίτιμη Επιμελήτρια του Καπιτωλίου, πλέον, λέει ότι το έργο του Μπρουμίδη αφηγείται την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, μια γιορτή όλων όσων συναποτελούν την Αμερική. Τι θα μπορούσε, όμως, να είναι πιο αμερικανικό από το να αφηγείται αυτή την ιστορία ο Μπρουμίδης, ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς; Αυτό ακριβώς είναι το παρελθόν που εκτυλίσσεται συνεχώς στα έργα του Μπρουμίδη στο Καπιτώλιο, και, ίσως, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η «Αποθέωση του Ουάσιγκτον» ανακαλεί με τόση αυτοπεποίθηση τις καταβολές του Μπρουμίδη στη θρησκευτική τέχνη: Η επισκόπηση της Ιστορίας, όπως η αναζήτηση πατρίδας για έναν μετανάστη, είναι μια πράξη πίστης. Ο Μπρουμίδης πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1880.

Για να σηματοδοτήσει την 141ηεπέτειο του θανάτου του, ο «Εθνικός Κήρυκας» απευθύνθηκε στην Δρα Γουολάνιν, της οποίας το βιβλίο «Constantino Brumidi: Artist of the Capitol» διηγείται την αποκατάσταση και τη σημασία των έργων τέχνης του Μπρουμίδη. Ο ίδιος ο Μπρουμίδης αποκαταστάθηκε στην ιστορία της τέχνης μέσω αυτού του βιβλίου, το οποίο η Δρ Γουολάνιν περιγράφει ως «ένα έργο αγάπης».

Η Δρ Μπάρμπαρα Γουολάνιν, Επίτιμη Επιμελήτρια του Καπιτωλίου.

Από πού προήλθε αυτή η αγάπη;

Είμαι ιστορικός τέχνης και ήμουν επιμελήτρια στο Καπιτώλιο για 30 χρόνια. Οταν προσλήφθηκα, το 1985, είχαν αρχίσει να συγκεντρώνουν χρήματα για να συντηρήσουν τις τοιχογραφίες του Μπρουμίδη. Δεδομένου του επιστημονικού μου υποβάθρου στην τέχνη, αυτό με ενδιέφερε, επειδή ήξερα ότι η συντήρηση ήταν σημαντική. Η εργασία με τους συντηρητές με ενδιέφερε πολύ, γι' αυτό και πήρα τη δουλειά, εν μέρει. Στην αρχή -φαίνεται σχεδόν αστείο τώρα που το σκέφτομαι- πολλές τοιχογραφίες του Μπρουμίδη, στην πλειοψηφία τους, είχαν επιζωγραφιστεί. Πράγματι, πολύ λίγες μπορούσες να δεις όπως αρχικά φαίνονταν, και δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό. Δεν με ενθουσίαζε ως ζωγράφος. Αλλά, όταν ξεκινήσαμε, ειδικά καθαρίζοντας τη μεγάλη τοιχογραφία κάτω από το θόλο, όταν άρχισαν να προβάλλουν αυτά τα όμορφα χρώματα και οι μορφές, τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα να κάνω το βιβλίο. Μου πήρε καιρό να το υλοποιήσω, αλλά τότε ήταν που κατάλαβα, ότι ήταν υπέροχος ζωγράφος.

Πώς και γιατί έπεσε στην αφάνεια ο Μπρουμίδης;

Τότε δεν υπήρχε η συντήρηση έργων, όπως την εννοούμε σήμερα, ως προσπάθεια να αποκαλυφθεί το πρωτότυπο έργο. Ακόμα και όταν ήρθα στο Καπιτώλιο, υπήρχαν διακοσμητικοί εικαστικοί που επιζωγράφιζαν έργα. Προκειμένου να τα φρεσκάρουν και να τα κάνουν να φαίνονται καλύτερα, προσλάμβαναν κάποιον να τα βάψει. Ηταν αποδεκτό τότε. Αλλά μόλις τελείωνε ο ένας, ερχόταν άλλος, και μετά άρχιζαν να φτιάχνουν τα δικά τους, επικαλύπτοντας και αποκρύπτοντας το αρχικό έργο.

Τώρα που, και με τη δική σας συμβολή, γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για αυτό, θα λέγατε ότι το έργο του Μπρουμίδη μπορεί να ξαναπέσει στην αφάνεια, ή είναι πιο ασφαλής η θέση του στην Ιστορία;

Νομίζω ότι είναι διαχρονικό με την έννοια ότι είναι μέρος της ιστορίας του Καπιτωλίου. Αλλά ο Μπρουμίδης ήδη δεν ήταν της μόδας την εποχή που πέθανε. Πολλοί δέχονταν κριτική και αυτός δεν είχε τη φήμη των μεταγενέστερων τοιχογράφων, όπως του John La Farge ή του John Singer Sergeant. Λεγόταν πως ήταν ξεπερασμένος, και υπήρχαν ακόμη και κάποιοι που είπαν «θα έπρεπε να ξαναφτιάξουμε ολόκληρη τη ροτόντα σε διαφορετικό ύφος». Ηταν σχεδόν αστείο. Υπήρχε ένας καλλιτέχνης που πρότεινε να το κάνει σε ύφος gothicrevival, εξαλείφοντας όλο το έργο του Μπρουμίδη, ο οποίος δεν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης όταν πέθανε.

Αυτό θα ήταν επίσης μέρος της κριτικής που αντιμετώπισε ο Μπρουμίν ως ξένος, ως μετανάστης; Και αυτή η διαφορά στην προτίμηση στο στυλ έχει σχέση με το ευρωπαϊκό σχολείο και το αμερικανικό σχολείο, επίσης; Ηταν θέμα εθνικής ταυτότητας;

Αυτό ήταν το ζήτημα όταν πρωτοξεκίνησε. Αυτό που πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρον είναι πως πολλά από τα θέματα είναι παρόμοια με κάποια πράγματα που συμβαίνουν σήμερα. Υπήρχε ένα πολιτικό κόμμα, του οποίου το ψευδώνυμο ήταν «οι ανίδεοι», και ήθελαν να αυξήσουν το χρόνο που απαιτείται για την πολιτογράφηση, από 5 σε 20 χρόνια. Για παράδειγμα, άνθρωποι επιτίθεντο σε εκκλησίες σε πόλεις όπως η Φιλαδέλφεια που ήταν ιταλικές ή οτιδήποτε άλλο.Υπήρχε μεγάλη δυσπιστία για τους μετανάστες. Ετσι, όταν ο Μπρουμίδης πολιτογραφήθηκε, το διακήρυξε σε μια τοιχογραφία που έκανε για τη Βουλή, υπογράφοντας με το όνομά του και συμπληρώνοντας «πολίτης των ΗΠΑ». Και αυτοί οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν και για τον Montgomery Meigs που είχε προσλάβει πολλούς καλλιτέχνες ευρωπαϊκής καταγωγής. Αλλά αυτοί ήταν που είχαν εκπαίδευση σε αυτό το είδος ζωγραφικής, και στη γλυπτική και όλα αυτά. Οι Αμερικανοί δεν είχαν παρόμοια εκπαίδευση.

Πολλά μεγάλα ονόματα αναφέρονται δίπλα στου Μπρουμίδη. Τον αποκαλείτε -είναι και ο τίτλος του βιβλίου- Καλλιτέχνη του Καπιτωλίου. Γνωρίζουμε ότι είχε επηρεαστεί από τον Ραφαήλ και τον Μιχαήλ Αγγελο. Πώς στέκεται το έργο του, ως μαθητής τους, δίπλα στο έργο τέτοιων δασκάλων;

Ο Ραφαήλ είχε μεγαλύτερη επιρροή στον Μπρουμίδη. Κάποιοι αποκαλούσαν τον Μπρουμίδη Μιχαήλ Αγγελο του Καπιτωλίου, επειδή έκανε τη μεγάλη τοιχογραφία κάτω από τον τρούλο, που θύμιζε τον Ραφαήλ. Ο Μπρουμίδης ήταν πολύ πετυχημένος ζωγράφος, θεωρείτο ένας από τους καλύτερους ζωγράφους στη Ρώμη, και του ανέθετε έργα το Βατικανό. Εκανε ένα υπέροχο πορτρέτο του Πάπα Πίου Θ. Κάτι άλλο ενδιαφέρον που ανακάλυψα για τον Μπρουμίδη ήταν ότι υπήρχε ένα έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο είχε προσληφθεί για να αναπαράξει έργα από τους βωμούς εκκλησιών της Ρώμης, από αρχικούς καλλιτέχνες όπως ο ζωγράφος του 17ουαιώνα Annibale Carracci. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν κάποιοι από τους πίνακες στις εκκλησίες είναι στην πραγματικότητα τα αντίγραφα του Μπρουμίδη, και οι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν καν, γιατί ήταν πραγματικά πολύ καλός.

Ποια είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία στο έργο του Μπρουμίδη;

Ηταν θαυμάσιος στη χρήση του χρώματος, αλλά, επίσης, καταλάβαινε πραγματικά το φως και τη σκιά, και το πώς να κάνει τις φόρμες σε ένα δισδιάστατο τοίχο να φαίνονται τρισδιάστατες. Ηταν η ιδέα του trompe l'oeil, η ιδέα της οφθαλμαπάτης. Ηταν πράγματι εξαιρετικός σε αυτό. Κοιτάζεις μερικές από τις τοιχογραφίες του και, από απόσταση, θα στοιχημάτιζες σχεδόν ότι, αν τις αγγίξεις, θα είναι γλυπτές.

Ησασταν επιμελήτρια του Καπιτωλίου για πολλά χρόνια. Συγχρόνως, είσαστε και ακαδημαϊκός της εκπαίδευσης. Τι μάθημα μπορεί να πάρει κάποιος από το έργο του Μπρουμίδη στο Καπιτώλιο;

Σε ένα μεγάλο μέρος του Καπιτωλίου, ζωγράφισε όντως την αμερικανική ιστορία με τρόπο που κανείς άλλος δεν είχε κάνει στη χώρα μέχρι τότε: Με τους θεμελιωτές της χώρας, με απεικονίσεις πολλών σκηνών, όπου δόξαζε όλα αυτά τα πράγματα – όλα τα πουλιά, τα ζώα, τα λουλούδια, τα φρούτα, όλα όσα συναποτελούν την Αμερική. Οντως εκθείαζε τη χώρα μας.