Η Λία Κομνηνού, η οποία ανήκει στο δυναμικό της Microsoft Ελλάς και έχει αναγνωριστεί με εταιρική διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο, μας μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, τη δουλειά της, τους γονείς της και τις αξίες της στη ζωή.

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

«Εθνικός Κήρυκας»: Συστηθείτε μας.

Λία Κομνηνού: Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με πολλή αγάπη αλλά και σημαντικές απαιτήσεις. Οι γονείς μου ήταν «γονείς», δεν ήταν «τα φιλαράκια μας». Αυστηροί, αλλά και πολύ γενναιόδωροι στις αρχές που μας κληροδότησαν για τη ζωή, τόσο τη δική μου όσο και του αδελφού μου, με τον οποίο είμαστε πολύ δεμένοι και αγαπημένοι.

Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, με την αληθινή σημασία της λέξης – λάτρευε την επιστήμη του και δε σταμάτησε ποτέ να τη μελετάει. Το ιατρείο του το έκλεισε στα 85 του χρόνια, με πόνο ψυχής. Ήταν ένας τρομερά μορφωμένος και ταξιδεμένος άνθρωπος, με εκείνη τη μοναδική καλλιέργεια των Αιγυπτιωτών Ελλήνων της εποχής. Μιλούσε 4 ξένες γλώσσες, σπούδασε στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Αμερική και πίστευε ότι το μεγαλύτερο εφόδιο για μια ζωή με ουσία είναι η παιδεία σε όλα τα επίπεδα.

Βλέποντας το δικό του παράδειγμα, έμαθα από νωρίς να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να εξαρτώμαι από άλλους, να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο αν δεν δουλέψω σκληρά να το κατακτήσω. Με δίδαξε σεβασμό, συνέπεια, υπευθυνότητα. Νιώθω εξαιρετικά υπερήφανη για εκείνον. Ήταν αξιακά ολόσωστος.

Η μητέρα μου, ήταν ένας τεράστιος λαμπερός ήλιος. Βέρα Κρητικιά, αγέρωχη, φύση ανυπότακτη. Δυνατή ιδιοσυγκρασία, ευθύς και σταράτη – αγαπούσε την ομορφιά στη ζωή, τη θάλασσα, τη φύση, την τσικουδιά και το τσιγαράκι της. Ηταν γήινος άνθρωπος. Επίσης, είχε μεγάλο ταλέντο στο σκίτσο και τη ζωγραφική -είχε τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης- τα έργα της στολίζουν σήμερα τα σπίτια μας.

Με δίδαξε πάρα πολλά – τα περισσότερα τα κατάλαβα δυστυχώς κάπως αργά αλλά είναι πολύτιμα. Ειδικά σήμερα, σε έναν κόσμο που ολοένα χάνει τη γνησιότητά του και αξιολογείται όλο και περισσότερο από την «εικόνα» που διαλέγει να προβάλει ο καθένας προς τα έξω, όσο ψεύτικη κι αν είναι. Και, παρ’ όλο που με ζόρισε αρκετά ο δυνατός της χαρακτήρας όσο ήμουν πιο μικρή, της είμαι βαθιά ευγνώμων για το παράδειγμα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας που ενσωμάτωνε κάθε μέρα της ζωής της.

Κοιτάζοντας πίσω, αναλογίζομαι ότι ήταν και οι δυο τους «δάσκαλοι ζωής», ανεκτίμητοι.

«Ε.Κ.»: Γράφετε ποιήματα, τι σας ώθησε;

Λία Κομνηνού: Δεν ξέρω καν αν είναι ποιήματα ή σκέψεις και αποτιμήσεις δικές μου… Νομίζω ξεκίνησε σαν ένα πολύ εσωτερικό συναίσθημα που, κάποιες στιγμές ξεχειλίζει και γράφει από μόνο του. Οι απώλειες και οι δύσκολες συνειδητοποιήσεις θα έλεγα ότι είναι τα πιο συνήθη εναύσματα.

Για μένα είναι μια διέξοδος στο να ηρεμεί η εσωτερική μου βροχή.

Όσο δε βλέπουμε

Τα θαύματα κρύβονται, είναι παιδιά

Γίνονται άφαντα πριν να τα δούμε

Παίζουνε δίπλα μας και απορούνε

Πώς δε μας βλέπουν; Τι δεν ακούνε;

Κάποτε ένας γυρίζει το βλέμμα

Κοιτάζει το θαύμα, του κόβει το αίμα

Νομίζει πως, όχι, δε γίνονται τέτοια, ο νους τον γελάει

Αυτό ήταν όλο

Καλύτερα έτσι

Να παίζουνε μόνα

Παιδιά με αστέρια στα χέρια κρυμμένα

Στο πλάι μας τρέχουν και μας ακουμπάνε

κι όσο δε βλέπουμε, μας κυβερνάνε

«Ε.Κ.»: Η μητέρα σας ήταν «Σταρ Ελλάς».

Λία Κομνηνού: Ναι, ήταν η πρώτη μεταπολεμική «Σταρ Ελλάς», το 1952, μόλις τελείωνε το σχολείο. Στα καλλιστεία την έγραψε ο θείος της, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει καν!

Όταν κέρδισε, εκπροσώπησε τη χώρα μας και στον παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς, όπου κέρδισε την τρίτη θέση! Τα Μέσα της εποχής τότε έγραφαν ότι η Νταίζη Μαυράκη, με το μοναδικά ζεστό της χαμόγελο, ξαναέφερε την ελπίδα και την αισιοδοξία στην Ελλάδα και την Κρήτη, μετά τη δίνη του πόλεμου. Ήταν άλλες εποχές τότε και η αίγλη των καλλιστείων ήταν τεράστια, σε κοινωνικό επίπεδο.

«Ε.Κ.»: Τι κάνετε επαγγελματικά και πόσο σας γεμίζει;

Λία Κομνηνού: Η δουλειά είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, από πολύ νωρίς – ξεκίνησα να εργάζομαι, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Αμερική.

Το πτυχίο μου ήταν στην Ψυχολογία και για κάποια χρόνια εργάστηκα παράλληλα σε ένα ψυχιατρείο έξω από το Βοστώνη, ως Εργασιοθεραπεύτρια, pro-bono, για να μπω σε μεγαλύτερο βάθος στο κομμάτι της Κλινικής Ψυχολογίας.

Όταν όμως γύρισα στην Ελλάδα το 1991, μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ στη διαφήμιση που τότε άνθιζε στην Ελλάδα και γινόντουσαν πραγματικά καταπληκτικές δουλειές.

Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, κειμενογράφους, σκηνοθέτες σαν τον Παντελή Βούλγαρη και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο… μεγάλο σχολείο!

Το 2005 πήγα στη Microsoft στην Ελλάδα, όπου ανέλαβα τη Διεύθυνση Marketing Communications και κατόπιν το τμήμα της Επικοινωνίας.

Το 2014 μου ανέθεσαν τη Διεύθυνση Επικοινωνίας για όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, που αποτελείται από 33 χώρες – ήταν μεγάλη τιμή για μένα και νιώθω περήφανη που η δουλειά μου αναγνωρίστηκε με εταιρική διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο. Είμαι πολύ τυχερή που ανήκω στο δυναμικό μιας τέτοιας εμβληματικής εταιρείας που έχει και έντονη συνείδηση κοινωνικής προσφοράς.

«Ε.Κ.»: Τη νύχτα κάνετε τον ημερήσιο απολογισμό σας;

Λία Κομνηνού: Περισσότερο στην περίοδο των διακοπών χαλαρώνω και αφήνομαι να σκεφτώ πιο ελεύθερα και να επανεξετάσω τις επιλογές μου.

Δυστυχώς είμαι αρκετά νοσταλγικός τύπος, μου λείπουν όσα όμορφα έχουν τελειώσει. Μαζί με το παρελθόν έχουν ξεχωριστή θέση και αξία μέσα μου, σαν μικρά τραυματάκια που πρέπει διαρκώς να περιποιούμαι.

«Ε.Κ.»: Τι σας έχει σφραγίσει ανεξίτηλα;

Λία Κομνηνού: Τα λόγια του πατέρα μου, μια μέρα που είχα στενοχωρηθεί πολύ… «Να μη φοβάσαι ποτέ να ζητάς το δίκιο σου απ’ τον άλλον – αλλά να το κάνεις κοιτώντας τον στα μάτια: το πρόσωπο είναι σπαθί.».

«Ε.Κ.»: Η εικόνα μας έχει σημασία στο ποιοι είμαστε;

Λία Κομνηνού: Νομίζω πως, μεγαλώνοντας, μας αφορά πολύ περισσότερο το πόσο καλά νιώθουμε κοιτώντας προς τα μέσα, τον εαυτό μας. Βαραίνει πιο πολύ να είμαστε εντάξει με εμάς τους ίδιους ως προς τις αξίες μας. Να κοιμόμαστε με ήσυχη συνείδηση – είναι πολύ πιο ευεργετικό από το να είμαστε αγαπητοί στα πλήθη των γνωστών μας.

«Ε.Κ.»: Οταν υπάρχει υλική ευμάρεια, ενδιαφερόμαστε για την ισορροπία;

Λία Κομνηνού: Πάντα ενδιαφερόμαστε για την ισορροπία – απλώς η ευμάρεια την καθιστά πιο εύκολα εφικτή.

Χωρίς ισορροπία, αργά ή γρήγορα η ψυχή «κλωτσάει».

Είναι μαγικές οι φάσεις ζωής στις οποίες νιώθει κανείς ισορροπημένος. Δεν κρατούν, δυστυχώς, πολύ, γιατί η ζωή διαρκώς μάς μετακινεί, εσωτερικά και εξωτερικά, είναι ένας συνεχής αγώνας για εσωτερική γαλήνη.

«Ε.Κ.»: Ποιο είναι το εφαλτήριο της ζωής;

Λία Κομνηνού: Για τον κάθε άνθρωπο διαφέρει. Για μένα, το «δώρο» της ζωής είναι η ικανότητα για Ευγνωμοσύνη και Ενθουσιασμό.

Ευγνωμοσύνη, γιατί συνεπάγεται επίγνωση και δικαιοσύνη. Ενθουσιασμό, γιατί γεννάει χαρά, δημιουργία, ακόμα και χιούμορ.

Είναι πολύ σημαντικό και το χιούμορ στη ζωή.

Συχνά σκέφτομαι ότι μόλις πεθάνουμε, όλοι γελάμε με τα μικρά και τα μεγάλα μας λάθη. Με το πόσο σοβαρά πήραμε τόσα ασήμαντα, και πόσο τυφλοί είμασταν στα απίστευτα θαύματα που γίνονταν μπροστά στα μάτια μας.

Δεν είναι μαγικό;