Είκοσι επτά χρόνια πριν, πήρε μια από τις 6 θέσεις που είχαν ανοίξει στο νεοϊδρυθέν πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών στο ΝΥU (New York University), με πρωτοβουλία του Ωνασείου Ιδρύματος. Από τότε η Λιάνα Θεοδωράτου διδάσκει Ελληνική Γλώσσα, Λογοτεχνία, Πολιτισμό, στο μοναδικό πανεπιστήμιο στην Αμερική που δίνει αναγνωρισμένο πτυχίο στα Νέα Ελληνικά, την έδρα την οποία και κατέχει εδώ και πολλά χρόνια. Με αστείρευτο θαυμασμό για τον Ομηρο και τον Πίνδαρο έκανε το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, στα Αρχαία Ελληνικά, στον Πίνδαρο και στην Αρχαία Τραγωδία, πέρασε τα πρώτα χρόνια της διδάσκοντας στο Πρίνστον και εδώ και 27 χρόνια διδάσκει στο ΝΥU. Αφιερωμένη στην ιδέα του Ελληνισμού που περικλείει τα Γράμματα και τις Τέχνες, εντυπωσιάζει με τη διδασκαλία, την προσωπικότητα, και τις γνώσεις της. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στη Γαλλία και στην Αμερική, όπου και ο τελικός προορισμός και τόπος διαμονής της. Με την ακαδημαϊκή της ιδιότητα, αλλά και σαν μέλος του Δ.Σ του Hellenic Classical Charter School στο Μπρούκλιν και στο Στάτεν Αϊλαντ, μας έκανε την τιμή να απαντήσει στα δύσκολα ερωτήματά μας, με εντυπωσιακή ενάργεια, ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Η Λιάνα Θεοδωράτου ζει με την ποίηση, την διαβάζει και βλέπει το διαχρονικό μεγαλείο του Ομήρου να λάμπει στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.

Κυρία Θεοδωράτου προωθήθηκε η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια στην Αμερική; Ποια είναι η δική σας προσφορά στο χώρο σας;

Θεωρώ ότι έχουμε κάνει τα πάντα. Δεν προωθήσαμε μόνο τη χώρα μας, αλλά δείξαμε ότι η Ελλάδα είναι ισότιμη με όλες τις άλλες χώρες, αυτό που εγώ προσωπικά, πάντα επεδίωκα. Να γίνει γνωστή η γλώσσα, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος, δηλαδή οι Τέχνες και Γράμματα της Ελλάδας. Υπήρξαν χρονιές που είχαμε πάρα πολλούς φοιτητές, όσον αφορά τα μαθήματα. Τώρα τελευταία οι αριθμοί έχουν πέσει για πολλούς λόγους. Παλιότερα μπορεί να είχαμε και 40-45 φοιτητές στην τάξη. Τώρα μπορεί να φτάσουμε και 20 κάποιες χρονιές. Τα πιο προχωρημένα επίπεδα μπορεί να έχουν 5-6 φοιτητές, αλλά αυτοί μιλούν πολύ καλά Ελληνικά και δεν είναι όλοι ελληνικής καταγωγής. Κάναμε πάρα πολλές εκδηλώσεις και εξακολουθούμε να κάνουμε. Τότε ερχόταν κόσμος, που έμαθε τι σημαίνει Ελλάδα και πέρασαν πάρα πολλοί φοιτητές από τα χέρια μας στο τμήμα Ελληνικών Σπουδών. Το 1998 δημιουργήσαμε ένα καινούργιο πρόγραμμα στην Ελλάδα, όπου κάναμε κάθε καλοκαίρι τα μαθήματα εκεί και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι φοιτητές έμαθαν μέσα από αυτό το τμήμα του ΝΥU τι σημαίνει Ελλάδα. Διδάξαμε μαθήματα που δεν είχαν γίνει καν στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Εγώ για παράδειγμα διδάσκω Θεοδωράκη, κάποιες φορές μόνη μου κάποιες με μουσικολόγο. Δεν μπορώ να σας πω πόσο συγκινήθηκα αυτές τις μέρες, όταν μετά τον θάνατο του Θεοδωράκη μου τηλεφώνησαν ίσως και πενήντα φοιτητές να μου πουν, κάποιοι με τα σπασμένα ελληνικά τους: «Σε ευχαριστώ, που μας τον γνώρισες». Τα πρώτα χρόνια ήταν κυρίως Ελληνες τα παιδιά που ερχόντουσαν να σπουδάσουν Ελληνικά Γράμματα. Τώρα τα παιδιά ελληνικής καταγωγής δεν ακούν καν Ελληνικά στο σπίτι.

Αναφερθήκατε σε μείωση των φοιτητών σήμερα. Πού την αποδίδετε;

Ενας σημαντικός λόγος είναι το ότι υπάρχει μια στροφή, για λάθος λόγους προφανώς, μακριά από τις ανθρωπιστικές σπουδές γενικότερα και δυστυχώς και από όλες τις γλώσσες. Δεν είναι μόνο τα Ελληνικά. Στο ΝΥU μπορεί να διδάσκουν και 50 γλώσσες. Ολες έχουν πέσει σε αριθμούς, και τα Γαλλικά και τα Ιταλικά, και τα Γερμανικά. Δεν είμαι εναντίον της Τεχνολογίας, ούτε ενάντια στις Επιστήμες Υγείας, προφανώς, αλλά οι νέοι προσανατολίζονται προς τα εκεί περισσότερο για να κερδίσουν χρήματα, παρά γιατί πιστεύουν ότι θα προσφέρουν περισσότερα. Η τάση αυτή, του «τι θα μας δώσει χρήματα», στρέφει τον κόσμο μακριά από τις ανθρωπιστικές σπουδές και γενικότερα τις απαξιώνει. Ενα άλλο θέμα είναι, ότι οι πρώτες γενιές, που είχαν έστω και ένα παππού ή νονό Ελληνα, μειώνονται σιγά σιγά, οπότε πρέπει να τραβήξεις την προσοχή σε μη Ελληνες και αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί που έρχονται να κάνουν μαθήματα από μόνοι τους. Πρέπει να τους δημιουργήσεις το ενδιαφέρον. Τα ελληνικά είναι μια γλώσσα που δεν είχε ποτέ τη δυναμική της Ιταλικής ή Γαλλικής ή Γερμανικής γλώσσας. Είμαστε μικρή χώρα, η γλώσσα είναι δύσκολη και δεν υπήρχε ποτέ κρατική πολιτική, όσον αφορά την εξάπλωσή της στο εξωτερικό. Ολες αυτές οι χώρες έχουν τα Ινστιτούτα τους. Η Ισπανία, το Instituto Cervantes, η Γαλλία το Institut Francais, η Γερμανία το Goethe Institut. Εμείς είχαμε κάποτε το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, που πολύ λίγο λειτούργησε και αυτό, όχι όπως έπρεπε, κατά τη γνώμη μου. Δεν υπάρχει στην ξένη χώρα ενα Ινστιτούτο, που να προωθεί την ελληνική γλώσσα. Δεν είχαμε ποτέ.

Η πτώση αυτή του ενδιαφέροντος για την ελληνική γλώσσα είναι φθίνουσα;

Η Ελλάδα ξαναμπήκε στον χάρτη και έγινε μια στροφή πάλι πρός αυτήν την εποχή της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού ρεύματος το 2010. Ο κόσμος ενδιαφέρθηκε πάλι για τη χώρα μας και ανέβηκαν οι αριθμοί των φοιτητών. Μπήκε πάλι στο προσκήνιο, για κάποιους από λάθος λόγους, γιατί θεώρησαν ότι χάνουν χρήματα λόγω της κρίσης στην Ελλάδα. Και θα σας αναφέρω κάτι που συνέβη στο δρόμο μου. Καθώς περπατούσα μια μέρα, άκουσα έναν άνθρωπο να μιλάει πολύ δυνατά στο τηλέφωνο, εμφανώς Αμερικανό, και να λέει «I’m going to lose my money, because of the f…. Greeks». Αυτός ο άνθρωπος, μπορεί να μην ήξερε ούτε καν ποια είναι η Ελλάδα, και ξαφνικά μπήκε η Ελλάδα ως κάτι το κακό για κάποιους. Για τους περισσότερους,η εικόνα ήταν «μια χώρα που υποφέρει». Εντονο επίσης ήταν το ενδιαφέρον για το μεταναστευτικό ρεύμα, για το θέμα της Μυτιλήνης… Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν να πάνε στην Ελλάδα. Εμείς είχαμε πάρα πολλούς φοιτητές που ήθελαν να γίνουν εθελοντές, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Τώρα το ενδιαφέρον έχει κάπως πέσει πάλι. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς στο προσκήνιο των διεθνών πολιτικών εξελίξεων για να τη μάθει ο κόσμος. Αν ρωτήσεις Αμερικανούς, πού ακριβώς είναι η Ελλάδα, δεν θα ξέρουν να σου πουν.

Πώς σχολιάζετε τον τερματισμό της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, στο Πρίνστον, και τη διεκδίκηση του Αν. Καθηγητή Daniel Padilla Peralta να εξοστρακιστεί κάθε στοιχείο του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, που ενδέχεται να υποκρύπτει ρατσιστική και αποικιοκρατική προδιάθεση και προκατάληψη;

Για μένα είναι μη κατανοητό και ξεκινάει από έναν άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται στο Πρίσντον, ακριβώς επειδή έμαθε τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά. Ο Daniel Padilla Peralta, που κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε αυτή την ιστορία, είναι ένας ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος από τον Αγιο Δομήνικο. Θεωρώ ότι επειδή κάποια παιδιά που φτάνουν στο Πρίνστον ή σε άλλα πανεπιστήμια -κυρίως μειονότητες- δεν έχουν εκτεθεί καθόλου στα Αρχαία Ελληνικά ή στα Λατινικά, έχουν μια δυσκολία να συγκριθούν και να ανταγωνιστούν τους άλλους που ξέρουν, και επίσης δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον για αυτά, μια και δεν τα έχουν διδαχθεί. Αρα δεν αποφασίζουν να σπουδάσουν Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, κυρίως γιατί δεν τους είναι οικεία. Μήπως θα έπρεπε λοιπόν να διδάσκουμε τον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό πολύ πιο ευρέα στα σχολεία, ώστε να γίνεται κατανοητή η σημασία του για την ζωή μας από νωρίς; Αλλά αντί να πουν «Ας βάλουμε Αρχαία Ελληνικά σε όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας», ώστε να γίνουν κτήμα όλων των ανθρώπων, λένε «Θα αφήσουμε να παίρνουν πτυχίο στα Classics στο Πρίνστον, χωρίς να γνωρίζουν την γλώσσα, ώστε να διευρυνθεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων σε σχέση με τα Classics». Μη κατανοητό κατά κανένα τρόπο. Προφανώς δεν χρειάζεται να μαθαίνουν όλοι τη γλώσσα, αλλά αυτοί που ειδικεύονται σε Classics είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν αυτές τις δυο βασικές γλώσσες για την επιστήμη τους;

Είπατε πως θα έπρεπε τα Αρχαία Ελληνικά να διδάσκονται στα Δημόσια Σχολεία της Αμερικής. Ακούγεται ιδανικό… και απραγματοποίητο

Σε ολα τα σχολεία θα έπρεπε να διδάσκονται και οι δυο αρχαίες γλώσσες. Γιατί να διδάσκουν Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά μόνο στα πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία για τους λίγους; Δεν σας λέει κάτι αυτό; Αυτό δεν είναι ταξικό και ρατσιστικό; Αυτοί που μπορούν μαθαίνουν και αυτοί που δεν μπορούν, δεν μαθαίνουν. Πώς θέλουν να υπάρχει ενδιαφέρον σ’ αυτά τα παιδιά χαμηλών τάξεων, που δεν εκτίθενται σε τέτοιες αρχαίες γλώσσες και πολιτισμό; Οπως τα Μαθηματικά, όπως η Φυσική, πρέπει τα παιδιά να κάνουν Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά. Δεν χρειάζεται να μιλούν τη γλώσσα ή να την μάθουν άπταιστα. Αλλά να αποκτήσουν επαφή με αυτό τον λόγο. Οχι μόνο δεν κάνουν αυτό, αλλά λένε για μάς τους πανεπιστημιακούς, ότι δημιουργούμε διακρίσεις με το να ζητάμε να γνωρίζουν τις αρχαίες αυτές γλώσσες. Είναι σαν να λέμε, ότι κάποιες μειονότητες δεν μπορούν να μάθουν τη γλώσσα. Δεν είναι αλήθεια προφανώς. Ολοι μπορούν να μάθουν τη γλώσσα αρκεί να τους τη διδάξουμε. Αρα δεν το καταλαβαίνω ως επιχείρημα καθόλου. Ισχυρίζονται, ότι τα Αρχαία Ελληνικά χρησιμοποιήθηκαν στον Φασισμό και στον Ναζισμό. Ολες τις επιστήμες μπορεί κάποιος να τις χρησιμοποιήσει, όπως θέλει. Δεν καταδικάζουμε όμως την επιστήμη, επειδή κάποιοι την χρησιμοποιούν για λάθος λόγους. Καταδικάζουμε αυτούς που την χρησιμοποιούν, όχι τη γλώσσα ή την επιστήμη. Ακόμα και το επιχείρημα ότι τα Αρχαία Ελληνικά είναι μια δύσκολη γλώσσα, δεν μπορούν να το προβάλουν! Γιατί το δύσκολο να είναι κακό; Και το μυαλό μας οξύνει και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Τα Μαθηματικά ή η Φυσική είναι εύκολα; Ας τα καταργήσουμε όλα τότε!

Ας έρθουμε στους πανεπιστημιακούς κυρία Θεοδωράτου. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου καμμία ομαδική έντονη δράση και κατακραυγή, όπως θα έπρεπε, ενάντια στο ιστορικό αυτό πλήγμα στην Ελληνική Αρχαιότητα. Δεν έχετε αναπτύξει τόσα χρόνια συλλογική δράση στο χώρο σας;

Εχουμε κατά μια έννοια, αλλά όχι όση θα έπρεπε. Πρέπει να είμαστε ηγέτες, όχι ουραγοί. Πρέπει να παίρνουμε θέσεις και να προτείνουμε ιδέες. Είναι μικρός κλάδος τα Νέα Ελληνικά αλλά, όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους κλάδους, έχουμε τις διαφωνίες μας. Υπάρχει μια αισθηση σε μένα ότι μας ακολουθει παντού ο φόβος μήπως μας πάρει κάποιος κάτι. Ή ίσως πιο απλά πραγματικά να έχουμε διαφορετικά οράματα ο καθένας μας.

Ως Ελληνίδα που διδάσκετε Ελληνικά πώς σας «βλέπουν» οι συνάδελφοί σας στα Τμήματα Κλασσικών Σπουδών στην Αμερική;

Ως Ελληνίδα που διδάσκω Αρχαία και Νέα Ελληνικά έχω περάσει κι εγώ δυσκολίες με καθηγητές Αρχαίων Ελληνικών, γιατί δυστυχώς πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αρχαία. Αυτοί οι Νεοέλληνες που μπαίνουν στα «χωράφια μας», δεν μας είναι απόλυτα αρεστοί. Αυτή η αντιμετώπιση δεν προέρχεται από όλους, αλλά από πολλούς. Θα αναφερθω μόνο στο θέμα της Εράσμειας προφοράς π.χ. Η Δύση γενικότερα, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί διαβάζουν τα Αρχαία Ελληνικά με την προφορά που θεώρησε ο Ερασμος ότι πρέπει να διαβάζονται. Το επιχείρημα των Ελλήνων φιλολόγων και γλωσσολόγων είναι, ότι αφού υπάρχει συνέχεια στη γλώσσα μας, χιλιάδες χρόνια τώρα, και άνθρωποι που την μιλούν ακόμη, έστω και στην πιο απλουστευμένη νεοελληνική μορφή της, είναι λογικό να διαβάζουμε τα Αρχαία, όπως διαβάζουμε τα Νέα Ελληνικά, όχι γιατί αναγκαστικά έτσι προφέρονταν τότε, αλλά επειδή δεν ξέρουμε πώς προφέρονταν ακριβώς. Γιατί λοιπόν να μην χρησιμοποιούμε μια υπαρκτή προφορά αντί να υιοθετούμε μια τεχνητή;

Και πώς αντιδρούν στη δική σας επιχειρηματολογία;

Αυτοί επιμένουν στη θεωρία του Εράσμου, που μπορεί σε μερικά από όσα είπε να είχε δίκιο, αλλά όταν τους αναφέρουμε το επιχείρημα, «γιατί να μην διαβαστεί αυτή η αρχαία ελληνική, όπως διαβάζεται τώρα η νέα ελληνική;» αντί να το καταλάβουν και να το δεχτούν, σου επιτίθενται. Και ο λόγος είναι, ότι κατά βάθος μας θεωρούν τους «φτωχούς συγγενείς» αυτού του εξαιρετικού αρχαίου πνεύματος, το οποίο ανήκει σε όλους και όχι μόνο στους Ελληνες. Ασφαλώς, αλλά πρέπει να δεχτούν ότι αυτό το πνεύμα έχει τις ρίζες του σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο, όπου ζουν, αιώνες τώρα, άνθρωποι με την ίδια γεωγραφία, τις ίδιες εικόνες, τις ίδιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, την ίδια γλώσσα. Δεν δέχομαι να τους μειώνουν. Πάρτε και εσείς από αυτό να το χαρείτε. Και θέλουμε να το χαρείτε! Αλλά όχι να μας παραμερίζετε, σαν να μην έχουμε καμμία σχέση με αυτό.

Νομίζω όμως, ότι φταίμε εμείς οι Ελληνες και οι απανταχού Ελληνες, για τη μεταχείριση αυτή κυρία Θεοδωράτου…

Αυτό είναι σαφές. Συμφωνώ απόλυτα. Έχει γίνει ένας φαύλος κύκλος. Ολη μου η ζωή έχει αφιερωθεί σ’ αυτό και μόνο. Να αποδείξω ότι η σύγχρονη Ελλάδα είναι τελείως ισότιμη με την αρχαία και με όλες τις άλλες χώρες του κόσμου. Οταν ήρθα στην Αμερική να κάνω το διδακτορικό μου αισθανόμουν πολύ άσχημα, γιατί έβλεπα πως με αντιμετώπιζαν με καχυποψία. «Τι θα μας πει τώρα τούτη δω». Τι να τους πω; Oτι η δική μου σχέση με την ελληνική αρχαιότητα είναι σαφώς διαφορετική από εκείνη ενός ανθρώπου που δεν ζει στη χώρα, που δεν βλέπει τα ίδια βουνά και την ίδια θάλασσα, τα ίδια αγριολούλουδα, καθώς διαβάζει τα αρχαια κείμενα μέσα στη διαχρονικότητά τους; Οι λέξεις αποκτούν μια άλλη σωματικότητα μέσα στο γεωγραφικό και ιστορικό τους πλαίσιο. Οταν βρίσκομαι στη θάλασσα σκέφτομαι με τις λέξεις του Ομηρου και δεν το λέω αυτό με καμμία αλαζονεία. Ζω με την ποίηση, και στις λέξεις που λέω και σκέπτομαι, βλέπω ότι είναι «δικό μου αυτό το πράγμα»! Δεν σημαίνει ότι δεν θα το μοιραστώ με όλο τον κόσμο, αλλά δεν θα μου το πάρεις να το κάνεις μόνο δικό σου.

Και τι προτείνετε, για να κάνουμε τις επερχόμενες γενιές Ελληνοαμερικανών να βλέπουν τη θάλασσά μας και να υμνούν τον Ομηρο;

Με βρίσκετε σε μια φάση αρκετά απαισιόδοξη. Μετά από τόσα χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να εξακολουθούμε να βγαίνουμε από το καβούκι μας. Να μεταφράζουμε οσα πιο πολλά μπορούμε λογοτεχνικά κείμενα στα αγγλικά, ώστε να καταλάβουν τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό μας και να ενδιαφερθούν για τη χώρα και άρα τη γλώσσα της. Αυτό που κάνουν δηλαδή, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι. Μεταφράζουν τα πάντα. Ξέρετε πόσα λίγα έχουν μεταφραστεί από την εξαιρετική λογοτεχνία και κυρίως ποίησή μας; Πόσα κείμενα μεταφράζω μόνη μου για να τα διδάξω, γιατί δεν υπάρχουν μεταφράσεις. Να καταλάβουμε, ότι είμαστε ίσοι απέναντι στους άλλους, ούτε ανώτεροι ούτε κατώτεροι, και να προωθούμε την Ελλάδα με αγάπη. Ενα άλλο που πρέπει επίσης να κατανοήσουμε, είναι ότι οι καθηγητές που διδάσκουν Ελληνικά στα Λύκεια και στα Γυμνάσια, ας μην είναι μόνο από την Ελλάδα αποσπασμένοι. Βγάζουμε Αμερικανούς καθηγητές Ελληνικών από τα πανεπιστήμια. Ας διδάσκουν και αυτοί, γιατί γνωρίζουν την αμερικανική κουλτούρα και τα καταφέρνουν, ίσως καλύτερα από κάποιον, που δεν την ξέρει καθόλου να ελκύσουν Αμερικανούς στην εκμάθηση της Ελληνικής. Οι Ελληνες δάσκαλοι πολλές φορές έρχονται και είναι τελείως εκτός πραγματικότητας και μέχρι να προσαρμοστούν επιστρέφουν στην Ελλάδα. Μόνο έτσι κάτι μπορεί να γίνει. Αν θέλουμε να ζήσει η Ελληνική Γλώσσα και ο Ελληνικός Πολιτισμός, πρέπει να τον βγάλουμε από τα όρια της δικής μας της χώρας. Πρέπει να την αγαπήσουν και άλλοι. Οι Ελληνες είναι πολύ σημαντικοί, αλλά πρέπει να έχουμε και μη Ελληνες στα μαθήματά μας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Λιάνα Θεοδωράτου

Η Λιάνα Θεοδωράτου είναι καθηγήτρια Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας και διευθύντρια του Προγράμματος Ελληνικών Σπουδών «Α. Σ. Ωνάσης» του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (NYU). Είναι επίσης διευθύντρια του Καλοκαιρινού Προγράμματος και του Ινστιτούτου Ερευνας του NYU στην Αθήνα (NYU in Athens). Έχοντας πραγματοποιήσει Κλασικές Σπουδές στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, ειδικεύεται στη Νεοελληνική και Συγκριτική Λογοτεχνία, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση, το θέατρο και τη θεωρία της μετάφρασης. Έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Βραβείο Αριστης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει εργαστεί στο ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού και έχει υπηρετήσει στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Ενωσης Νεοελληνικών Σπουδών. Έχει δημοσιεύσει ευρέως κείμενα για τη νεοελληνική ποίηση, ιδιαίτερα για τον Αναγνωστάκη, τον Ρίτσο, τον Σινόπουλο και όλη την ποίηση της γενιάς του Εμφυλίου. Έχει επίσης μεταφράσει ποίηση και φιλοσοφία σε διάφορες γλώσσες και τελευταία τα απομνημονεύματα του Nadar από τα γαλλικά στα αγγλικά για το MIT Director, A.S. Onassis Program in Hellenic Studies, Director, NYU in Athens, New York University, 53 Washington Square South, Fl. 3W, Rm. 308, New York, NY 10012

(212) 998-3995