Την ώρα που ο πλανήτης υποφέρει από έναν παρανοϊκό Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα με πυρηνικά, ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν άλλο πολιτικά σχιζοφρενή ηγέτη, τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν.

Γιατί, τι άλλο από πολιτική σχιζοφρένεια είναι να θεωρεί ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι με το μέρος του όταν αμφισβητεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών και να πιστεύει πώς οι Τουρκοκύπριοι είναι οι αδικημένοι στην Κύπρο, την ίδια ώρα που το 37% της επικράτειας της νήσου βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή; Θα πάει, λέει τώρα, στα Ηνωμένα Εθνη και θα ζητήσει από τη Γενική Συνέλευση του διεθνούς οργανισμού και το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναγνωρίσουν το παράνομο έκτρωμα του ψευδοκράτους, η απόσχιση του οποίου, όπως είναι γνωστόν, έχει καταδικαστεί ομόφωνα από ισχυρά ψηφίσματα του ίδιου του ΟΗΕ.

Υπάρχει λογική σε μια τέτοια προσέγγιση που να αφήνει περιθώρια να συζητήσει κάποιος μαζί του; Επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής στην Κύπρο. Δεν θα πρέπει ο ΟΗΕ και κάποιοι από τους ισχυρούς του Συμβουλίου Ασφαλείας να τον προσγειώσουν, υπενθυμίζοντάς του τη σχετική πρόνοια του ψηφίσματος 550 του Μαΐου του 1984 σε σχέση με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους; Το οποίο εν συντομία αναφέρει: «Το Συμβούλιο Ασφαλείας επαναλαμβάνει την έκκλησή του προς όλα τα κράτη να μην αναγνωρίσουν το δήθεν κράτος της ‘Tουρκικής Δημοκρατίας της Bόρειας Kύπρου’ που εγκαθιδρύθηκε με τις αποσχιστικές ενέργειες και τα καλεί να μη διευκολύνουν ή με οποιονδήποτε τρόπο βοηθήσουν την προαναφερθείσα αποσχιστική οντότητα». Συνεπώς, με βάση και μόνο το ψήφισμα αυτό, όχι μόνο δεν πρέπει να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος, αλλά ούτε και να διευκολυνθεί.

Αθήνα και Λευκωσία, αδυνατούν να παρακολουθήσουν τη «λογική» ενός προβληματικού πολιτικού, ο οποίος έχει καταστεί απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Δεν έχουν τη δυνατότητα πλέον να συνομιλήσουν μαζί του μέσα σε πλαίσια πολιτικού πολιτισμού για να βρεθούν λύσεις σε αυτά που πιστεύει ότι χωρίζουν δύο γειτονικούς λαούς. Ο Τούρκος Πρόεδρος έχει ξεφύγει με το κρεσέντο των καθημερινών πολεμικών απειλών σε σημείο που δείχνει να έχει αυτοεγκλωβιστεί στη δική του προκλητική ρητορική που τον οδηγεί απελπισμένα να ανοίξει και την πόρτα του φρενοκομείου. Μπαίνει σε ένα μονόδρομο που τον οδηγεί, το λιγότερο, στην πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου.

Οπως και ο Πούτιν, ο οποίος αδυνατεί να αποδεχθεί μια ήττα του στο πεδίο των μαχών στον πόλεμο με την Ουκρανία και προχωρεί με προκλητικές ενέργειες όπως είναι η προσάρτηση κατεχομένων εδαφών, αφήνοντας ταυτόχρονα να αιωρείται η πυρηνική απειλή, έτσι και ο Ερντογάν, έχει την ψευδαίσθηση ότι με μια επιθετική πολιτική κατά Ελλάδας και Κύπρου και με πατριωτικές κορώνες θα καταφέρει να στρέψει αλλού από τα πραγματικά προβλήματα την προσοχή του τουρκικού λαού και να συγκρατήσει τα ποσοστά που χάνει στις δημοσκοπήσεις, ώστε να επανεκλεγεί στην προεδρία της Τουρκίας.

Αλλωστε, είναι πολύ καλά γνωστό το απόφθεγμα του Σάμιουελ Τζόνσον, ότι «ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του κάθε απατεώνα». Και στην προκειμένη περίπτωση, ενός πολιτικού μασκαρά.

Χρειάζεται ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, λοιπόν, ώστε να αντιμετωπίσουμε με αποτελεσματικότητα τον οποιονδήποτε παραλογισμό του Ερντογάν…