Καλημέρα από την Αθήνα που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα σε έναν κρύο ήλιο και έναν συννεφιασμένο ουρανό που «γεμίζει» για βροχή, που όμως δεν αλλάζει την διάθεση κανενός μας αφού η… μαγεία ξεχειλίζει.

Μαγεία λόγω των ημερών των Χριστουγέννων που έρχεται και μαγεία από τα… κόλπα που είδαμε τη Δευτέρα στο ματς των Βραζιλιάνων με τους Νοτιοκορεάτες στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτοί οι «μάγοι» είναι σαν τους άλλους μάγους που κάνουν κόλπα με τράπουλες, λαγούς, πριόνια, μαχαίρια, σχοινιά, νερά κ.λπ. Αυτοί οι μάγοι τραβούν το θαυμασμό και τα επιφωνήματα των παιδιών που βλέπουν να γίνονται… θαύματα χωρίς να μπορούν να τα ερμηνεύσουν. Βλέπουν από ένα άδειο κουτί στο επόμενο λεπτό να βγαίνει ένα κουνελάκι, ή το αυτί τους να βγάζει… νομίσματα, ή να κόβουν στη μέση ένα κουτί με έναν άνθρωπο μέσα αλλά αυτός να είναι… άθικτος. Βέβαια τα κόλπα αυτών των μάγων για τους μικρούς είναι… ανεξήγητα αλλά οι μεγάλοι γνωρίζουν ότι έχουν την εξήγησή τους στην ψευδαίσθηση. Δημιουργούν δηλαδή μία εικόνα που θέλουν να δούμε και με εξάσκηση πετυχαίνουν τα μαγικά τους.

Τα κόλπα των «μάγων» της «Σελεσάο» όμως δεν εξηγούνται ούτε από μικρούς ούτε από μεγάλους. Ειδικά αυτά που έκαναν στο πρώτο ημίχρονο με τη Νότια Κορέα δύσκολα έχεις δει στο παρελθόν. Συνδυασμούς, ταχύτητα, χάιδεμα της μπάλας, «εντολές» στην μπάλα να πάει εκεί που την… προστάζουν σαν να είναι τηλεκατευθυνόμενη, πάθος, διάθεση, δίψα, όρεξη… Το ποδόσφαιρο για τους Βραζιλιάνους είναι όπως το παιχνίδι για τα μικρά παιδιά, μία χαρά, μία ικανοποίηση, μία λατρεία. Οσο πιο πολλά παιχνίδια έχουν τα παιδιά τόσο πιο πολύ χαίρονται. Ετσι και οι Βραζιλιάνοι, όσο περισσότερη μπάλα τόσο μεγαλύτερο πάθος, χαρά και ευτυχία. Ακόμα και πολυεκατομμυριούχοι που είναι, ακόμα και γεμάτοι τίτλους που είναι, ακόμα και μεγάλοι σε ηλικία που είναι οι Βραζιλιάνοι διεθνείς αγωνίζονται σε κάθε αγώνα λες και είναι η πρώτη τους φορά. Και αυτό είναι το DNA τους. Είναι η κληρονομιά τους. Είναι η ευχή που τους έδωσαν οι παππούδες τους και οι πριν από αυτούς. Κάθε φορά που μπαίνουν στο γήπεδο είναι σαν την πρώτη φορά που κλώτσησαν μπάλα στις φαβέλες της Βραζιλίας. Και ίσως εκεί να είναι το μυστικό της «μαγείας» τους. Οτι όλοι οι παλιοί «μάγοι» έχουν αυτήν την ξεγνοιασιά που έχουν τα παιδιά στις φαβέλες, που δεν είχαν παπούτσια ή φαγητό αλλά είχαν μία μπάλα να περνάνε την ώρα τους για να μην σκέφτονται την φτώχια και την πείνα τους. Και αυτή την.. ξεγνοιασιά την πέρασαν από γενιά σε γενιά και έμεινε ακόμα και σε παίκτες όπως ο Νεϊμάρ που δεν ξέρει τι έχει από χρήματα, ή σε παίκτες όπως ο -σχεδόν- 40ρης Ντάνι Αλβες που έχει σηκώσει τις περισσότερες «κούπες» από τον καθένα. Μπαίνουν σε ένα γήπεδο και ξεχνούν τα λεφτά που έχουν κάνει, τις καριέρες, τα τρόπαια και γίνονται ξανά τα παιδιά της αλάνας. Τα παιδιά που χαίρονται το ποδόσφαιρο. Ενα ποδόσφαιρο που δεν έχει συστήματα, δεν έχει σκοπιμότητες, δεν έχει «αντιποδόσφαιρο», δεν έχει καθυστερήσεις, έχει μόνο… μπάλα. Είτε σκορπούν με 4άρα τους Νοτιοκορεάτες είτε τρώνε 7 από την Γερμανία οι Βραζιλιάνοι παίζουν μπάλα. Αυτό έμαθαν αυτό κάνουν.

Και για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»… βοήθησε και η Νότια Κορέα που έπαιξε ανοιχτά και δεν προσπάθησε να καταστρέψει το παιχνίδι των «μάγων».