Γεννήθηκε στην Πετρούσα της Δράμας, όπου και μεγάλωσε και τελείωσε σχολή υψηλής ραπτικής από τα 14 της χρόνια. Εργάστηκε σε γερμανική εταιρεία μόδας και ταυτόχρονα έπαιρνε μαθήματα μουσικής.

Η μουσική ήταν και ο λόγος που αποφάσισε να διασχίσει τον Ατλαντικό και να ζήσει το όνειρο. Τελικά, την κέρδισε η φωτογραφία. Ολα ξεκίνησαν από μια φωτογραφική μηχανή που κέρδισε όταν ήταν οκτώ χρόνων σε ένα παιχνίδι και έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία της με τον μαγικό κόσμο της εικόνας.

«Η Ελλάδα μου λείπει πάρα πολύ. Αν και προσπαθώ να την επισκέπτομαι κάθε χρόνο την τελευταία δεκαετία πηγαίνω κάθε δύο χρόνια και με την πανδημία χάσαμε τα νούμερα. Εχω υπέροχες αναμνήσεις, όμορφα παιδικά χρόνια. Το χωριό μου η Πετρούσα είναι γεμάτο ζωή. Ακόμη και τώρα τα καλοκαίρια γίνονται συναυλίες στο διάσημο Φαράγγι. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης, η μαμά ήταν στο σπίτι και μεγάλωσαν μαζί τρία παιδιά, εγώ είμαι η μικρότερη. Ο μεσαίος που τον χάσαμε ήταν ο Μαρίνος και ο μεγάλος ο Δημήτρης».

Η μουσική ήταν μια αγάπη. Εκανε επένδυση, όνειρα, αλλά την κέρδισε η φωτογραφία.

«Μέσα από ένα παιχνίδι κέρδισα μια φωτογραφική μηχανή που κόστιζε μια δραχμή. Οπότε άρχισα να φωτογραφίζω, ήταν το χόμπι μου. Με τη μουσική ασχολήθηκα γιατί στη Δράμα δεν υπήρχε σχολή φωτογραφίας και έτσι το γύρισα στη μουσική. Ξεκίνησα από κιθάρα και μετά πιάνο-σύνθεση αυτός ήταν και ο λόγος που ήρθα εδώ».

Πρώτη φορά ήρθε στην Αμερική το 1990, ως επισκέπτρια. «Ηταν ο αδελφός μου εδώ, είχε έρθει μετανάστης. Πάντα ήθελα να ζήσω στη Νέα Υόρκη. Ηταν ένα παιδικό όνειρο. Ηξερα ότι θα ζήσω εδώ. Το 1991 ήρθα πλέον μόνιμα».

Πρώτα έκανε μαθήματα στο Brooklyn Conservatory Music και έπειτα κατάφερε και πέρασε στο Juilliard School of Performing Arts, μια από τις μεγαλύτερες Ακαδημίες Μουσικής στην Αμερική.

«Παράλληλα, έκανα δύο δουλειές για να τα καταφέρω. Στο ‘Neptune Diner’ και στο ‘Greek Video Music’. Ποτέ δεν ζήτησα βοήθεια από τους γονείς μου.

Πήγαινα στην μια επιτροπή μετά σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, για να πάω στο απογευματινό τμήμα. Πέρασα και χωρίς καν να είναι καλά το Αγγλικά μου. Εμαθα μόνη μου τη γλώσσα, είμαι αυτοδίδακτη. Στην Ελλάδα, όταν εργαζόμουν ξυπνούσα στις 3 τα ξημερώματα για να κάνω μαθήματα Αγγλικών μόνη μου.

Στις 5 έφευγα για τη δουλειά. Εκανα μαθήματα με μια κασέτα. Ηθελα πολύ να μάθω. Οταν ήρθα στην Αμερική πήγα και στο La Guardia και έκανα μαθήματα. Στο Juilliard έκανα πιάνο και μαθήματα σύνθεσης».

Παράλληλα με τις σπουδές μουσικής, ασχολήθηκε και με την φωτογραφία.

Αρχικά το έκανα σαν χόμπι. Γράφτηκα στο Ινστιτούτο Φωτογραφίας Νέας Υόρκης και έκανα μαθήματα δι’ αλληλογραφίας με βιβλία και στο Fashion Institution of Technology. Αυτά τα πλήρωνα, αλλά μου άρεσε να τα κάνω όλα αυτά.

Στην αρχή έμενε με τον αδελφό της. «Μετά παντρεύτηκα Ελληνα, δουλεύαμε μαζί και τον ζήτησα σε γάμο. Τον είχα γνωρίσει το 1990 όταν είχα έρθει πρώτη φορά για επίσκεψη».

Το 1994 ξεκινάει το ταξίδι της φωτογραφίας. «Κάποια στιγμή η εφημερίδα ‘Πρωινή’ είχε βάλει μια αγγελία ότι ζητούσε φωτογράφο βοηθό ο Δημήτρης Πανάγος. Πήρα τηλέφωνο, πέρασα από συνέντευξη, με πήραν και έτσι άρχισα να δουλεύω. Δούλεψα έξι χρόνια για την ‘Πρωινή’. Επειτα, δούλεψα στην ‘Lifetouch’ η οποία έχει ειδικότητα σε σχολικές φωτογραφήσεις, για ένα διάστημα στο Παν Γκρεγκόριαν στη Νέα Υόρκη, ενώ μετά άρχισα να συνεργάζομαι στην ‘Hellas News’ και παράλληλα άρχισα να επεκτείνω την καριέρα μου πάνω στις φωτογραφήσεις γάμων και βαφτίσεων».

Το καλοκαίρι του 1998 συμβαίνει ένα γεγονός που θα αλλάξει τη ζωή της.

«Εχασα τον αδελφό μου. Ηταν στη Γιούτα τότε. Μόλις 42 χρόνων. Είχε πάει να δουλέψει εκεί σε έναν φίλο του. Το συμβάν έγινε κοντά στις 29 Ιουνίου, και θυμάμαι όλα ήταν κλειστά εκείνες τις ημέρες λόγω της 4ης Ιουλίου. Πέρασαν 10 μέρες για να τον πάμε στην Ελλάδα. Δεν ήξερα πώς να το πω στους γονείς μου».

Το 2005 ανοίγει το δικό της στούντιο φωτογραφίας. Εκείνη την εποχή έκανα και μαθήματα εξεργασίας εικόνας (βίντεο) στο QPTV στην Time Warner.

«Η ζωή στην Νέα Υόρκη ήταν τέλεια για μένα. Πραγματοποίησα τα όνειρά μου. Στην Αμερική με τη δουλειά και λίγη τύχη πετυχαίνεις τους στόχους σου. Εγώ ήθελα να είμαι φωτογράφος και ήξερα τον στόχο μου. Τη μουσική την ήθελα σαν χόμπι. Ημουν ανήσυχη και δημιουργική. Η δουλειά του φωτογράφου σε απομονώνει από φίλους, δουλεύεις Σαββατοκύριακα όταν οι φίλοι σου είναι ελεύθεροι και μπορεί να χάσεις τις επαφές σου. Βέβαια είναι ένα επάγγελμα κοινωνικό, μου άρεσε αυτό που έκανα και κάνω πάντα. Το αγαπούσα και το αγαπάω. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατάφερα να αντέξω στο πέρασμα του χρόνου. Χάρη και στην αγάπη της Ομογένειας, γιατί με στήριξε και με αγάπησε. Παλιότερα οι εκδηλώσεις και οι χοροί στην Ομογένεια ήταν γεμάτοι ζωή. Ο κόσμος ήταν πιο ζωντανός. Τώρα, όλα αλλάζουν. Μεγάλωσε ο κόσμος, οι νέοι δεν είναι τόσο παθιασμένοι, όπως τότε που ερχόντουσαν από το χωριό και είχαν το συναίσθημα, είναι απορροφημένοι στον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Αγαπημένη μου φωτογραφία είναι οι Δίδυμοι Πύργοι με τον Αγιο Νικόλαο».

Η Μαρία Τόλιου συνεχίζει δυναμικά να εργάζεται μέσα στην Ομογένεια σε κοινωνικές και οικογενειακές εκδηλώσεις (γάμους, βαφτίσεις, οικογενειακά και επαγγελματικά πορτραίτα, ενώ καθιερώθηκε και ως νούμερο ένα φωτογράφος για φωτογραφίες διαβατηρίων και ειδικά στα Ελληνικά.

«Με την Covid-19 ξαφνικά όλοι θέλαμε ελληνικό διαβατήριο. H φωτογραφία του ελληνικού διαβατηρίου ίσως είναι η πιο απαιτητική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θέλει μεγάλη προσοχή για να αποφύγουμε την απόρριψη της Ελληνικής Αστυνομίας που δεν μας χαρίζει κάστανα».

Το στούντιό της βρίσκεται 22-17 Steinwaystreet, στην Αστόρια, το οποίο είναι πλέον και το μοναδικό ελληνικό στην Νέα Υόρκη.