x
 

Πολιτισμός

Μάριος Μάζαρης: Η τάξη είναι ένας κύκλος που όλοι βλέπουν όλους στο πρόσωπο και ποτέ στα πόδια ή στην πλάτη

Ο Μάριος είναι ο δάσκαλος που θα θέλαμε να έχουμε όλοι. Δημιουργικός και εφευρετικός μπορεί να μετατρέψει τα πιο απλά υλικά σε μέσα διδασκαλίας και η τάξη του γίνεται ο χώρος όπου ο κάθε μαθητής ενθαρρύνεται να ανακαλύψει τον καλύτερο εαυτό του. Ο Μάριος κάθε χρόνο εφευρίσκει καινούριες εκπαιδευτικές δράσεις που βοηθούν τους νεαρούς μαθητές να μάθουν, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν δεξιότητες ζωής. Είχαμε την χαρά να τον συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί του για όλα αυτά που μπορούν να μεταμορφώσουν την εκπαιδευτική διαδικασία σε απολαυστική εμπειρία μάθησης, για όλα αυτά που μπορούν να κάνουν το σχολείο που ανθρώπινο, έναν χώρο όπου θα κυριαρχεί η αποδοχή, η εμπιστοσύνη, και ο σεβασμός.

Διαβάζουμε συνέχεια στο Διαδίκτυο για τις δράσεις που κάνετε με τους μαθητές σας και θαυμάζουμε την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητά σας. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει ή σας παρακινεί να κάνετε τόσα παραπάνω από αυτό που θα περίμενε κανείς (καλώς ή κακώς) από τον δάσκαλό του;

Οι ιδέες μου. Συνηθίζω να λέω ότι παράγω περισσότερες ιδέες απ’ όσες προλαβαίνω να υλοποιήσω. Το γιατί τις παράγω είναι άλλη υπόθεση. Ισως γιατί θέλω να αλλάξει το σχολείο, να γίνει πιο ανθρώπινο, να έρθει πιο κοντά στο κάθε παιδί και το παιδί αυτό να ακουστεί, να πάρει άλλη μορφή και χρώμα και τρόπους το ίδιο το πρόγραμμα της μέρας. Αυτό που με εμπνέει πιο πολύ είναι το ίδιο το παιδί κι η μεταμόρφωσή του, αυτό που βλέπω να ξετυλίγεται, να μεγαλώνει, να αναπνέει στην τάξη και είναι αποτέλεσμα των δράσεών μας.

Ποια είναι η «μαγική συνταγή» που μεταμορφώνει τη διδασκαλία από διαδικασία σε εμπειρία; Ποιο είναι το αποτέλεσμα για τους μαθητές;

Δεν ξέρω αν υπάρχει μαγική συνταγή, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που υπενθυμίζω κάθε τόσο στον εαυτό μου. Να ακούς το παιδί και όταν λέω να το ακούς, δεν εννοώ να σου πει μάθημα ή να ρωτήσει τι δεν κατάλαβε. Να του δώσεις τον χώρο να αμφισβητήσει όσα του λες ή να τα συμπληρώσει, να μοιραστεί πράγματα που δεν είναι στην ύλη και να γίνει κουβέντα με αυτά, να νιώσει ότι η σκέψη του έχει αξία. Αν καλλιεργήσεις αυτή την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την ασφάλεια, κάθε παιδί θα ανθίσει και τότε η υπερηφάνεια που νιώθεις, που χάραξες έναν δρόμο που και τα ίδια τα παιδιά δεν γνώριζαν πως μπορούν να περπατήσουν, θα είναι -και είναι- τεράστια.

«Το κόκκινο κουβάρι και οι καλές κουβέντες» ήταν μία από τις πολλές δράσεις σας. Με ποιους τρόπους μπορεί ένα τόσο απλό υλικό, όπως ένα κουβάρι μαλλί, να γίνει μέσο διδασκαλίας και τι μπορεί να μάθει ο μαθητής μέσα από αυτήν την δράση;

Ενα μεγάλο μέρος των δράσεων γεννιέται αυθόρμητα εκείνη την ώρα από τις κουβέντες που κάνουμε, πιάνομαι από μια σκέψη, ένα συναίσθημα, μια διαφωνία ή μια γλυκιά κίνηση των παιδιών και τα προεκτείνω. Κάπως έτσι έγινε το κόκκινο κουβάρι, είδα πόσο δύσκολα κοιτούσαν κάποια παιδιά το ένα το άλλο στα μάτια, πόσο συστολή νιώθουν στο να επικοινωνήσουν και ήθελα με κάποιο τρόπο να τους φέρω πιο κοντά. Κάθε αντικείμενο μπορεί να γίνει αφορμή για δράση, ο μαρκαδόρος του πίνακα να γίνει μαρκαδόρος συναισθημάτων, η κρεμάστρα που βάζουμε τα σακάκια να γίνει η κρεμάστρα των άσχημων στιγμών, κάθε αντικείμενο μου γεννά ιδέες. Το να είσαι εφευρετικός βοηθάει, αλλά κυρίως είναι διάθεση χρόνου, η διάθεσή μου να μην κάνω 8 ρήματα εξάσκηση επιπλέον, αλλά να αφιερώσω χρόνο σε κάτι τέτοιο που δεν εντάσσεται σε κάποιο ωρολόγιο πρόγραμμα, αλλά στη γραμματική της καρδιάς μας.

Από όλες τις δράσεις που κάνατε φέτος, ποια ήταν αυτή που θεωρείτε ότι είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στους μαθητές σας;

Θα έλεγα η «δύναμη του μπράβο», η διαδικασία δηλαδή που κάθε παιδί έγραφε μια καλή κουβέντα για τις επιδόσεις του στην ορθογραφία, ένα μικρό σχόλιο που κάθε παιδί έκανε καθημερινά στο τετράδιό του πριν πάρω τα τετράδια εγώ. Εκανε τόση εντύπωση στα παιδιά, γιατί δεν έχουν συνηθίσει να αξιολογούν ή να προβληματίζονται για τις επιδόσεις τους κι ακόμα λιγότερο δεν έχουν μάθει να επιβραβεύουν τον εαυτό τους για τις προσπάθειές τους, γιατί πάντα κάποιος τους τονίζει ότι έχουν κι άλλα να μάθουν κι άλλα πιο δύσκολα να κατακτήσουν, ενώ δεν αφιερώνουν λίγα λεπτά στο να πουν ένα μπράβο που τα κατάφερες ώς εδώ, έκανες πολύ δρόμο. Αυτή τη δράση την αγάπησα πολύ και θα τη συνεχίσω ενισχύοντας τη.

Ποιος είναι ο «ιδανικός» μαθητής για την τάξη σας και τι μπορεί να υπάρχει πίσω από έναν μαθητή που κουβαλάει την ταμπέλα «κακός ή αδιάφορος»;

Δε θεωρώ πως υπάρχει «ιδανικός μαθητής», ούτε για τη δική μου τάξη, ούτε για καμία. Θεωρώ ότι είναι δική μου υπόθεση και χρέος και όπως θέλετε πείτε το, να βρω τους τρόπους που θα «ξεκλειδώσω» ακόμα και ένα παιδί που φαίνεται δύσκολο, να το κατανοήσω και να του δώσω χώρο να εκφραστεί. Οπως καταλαβαίνετε είναι άλλη η αφετηρία μου, δε θέλω οι μαθητές και μαθήτριες να έρθουν στα μέτρα μου, προσπαθώ εγώ να έρθω στα δικά τους και από κει και πέρα μπορούμε να κερδίσουμε πολλά από τη συνάντηση αυτή και οι δυο πλευρές. Αντίστοιχα, δεν πιστεύω σε αδιάφορους ή κακούς μαθητές, πιστεύω σε μαθητές και μαθήτριες που δεν καταφέρω να βρω το σημείο συνάντησής μας και το σημειώνω πάντα σαν δική μου αποτυχία. Τα παιδιά χρειάζονται χώρο να εκφραστούν και ένα «αδιάφορο» παιδί συνήθως είναι ένα παιδί που δείχνει αδιαφορία γιατί κανείς δεν του έμαθε το ενδιαφέρον.

Πώς ήσασταν ως μαθητής Δημοτικού; Τι αγαπούσατε στο σχολείο και τι σας ενοχλούσε;

Θυμάμαι τη σχέση που είχα με τις δασκάλες μου, ήταν σαν μητέρες τότε οι δασκάλες, με την έννοια ότι δεν ήταν το σχολείο στη λογική της υπέρογκης ύλης και μπορούσαμε να δεθούμε περισσότερο με άλλα πράγματα. Παράλληλα ένιωθα αμήχανα, γιατί τα χρόνια του Δημοτικού είναι χρόνια που σε διαμορφώνουν ως προσωπικότητα, αλλά λειτουργούν και κάπως ισοπεδωτικά, γιατί σου περνούν το μήνυμα ότι πρέπει να μοιάζεις στα άλλα παιδιά, να έχεις τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες σκέψεις, το ίδιο ντύσιμο, τότε η διαφορετικότητα σήμαινε πρωτίστως πρόβλημα, ενώ τώρα προσπαθούμε να την αγκαλιάσουμε και να της δώσουμε την ισάξια θέση που της αρμόζει. Αγαπούσα πράγματα στο σχολείο που τώρα νιώθω ότι λείπουν.

Τι λείπει σήμερα από τα ελληνικά σχολεία και τι υπάρχει σε αφθονία;

Λείπει η φαντασία θα έλεγα, η δημιουργία και η φωνή των παιδιών. Εχουμε γιγαντώσει τη δική μας φωνή, των δασκάλων, των βιβλίων, της ύλης, που δε μένει χώρος και χρόνος για την πιο ουσιαστική φωνή, τα θέλω και τα μπορώ των παιδιών. Αυτό είναι που με ενοχλεί πιο πολύ και αυτό είναι που με κινητοποιεί περισσότερο να αλλάξω τον μικρόκοσμό μου. Σε αφθονία θα έλεγα ότι υπάρχει το άγχος, η πίεση και μια σύγχυση. Το ελληνικό σχολείο είναι σε άμυνα, χωρίς να ξέρει ποιον έχει να πολεμήσει και, κυρίως, ποιο όραμα έχει.

Τι θα συμβουλεύατε έναν νεαρό δάσκαλο που ξεκινάει τώρα την καριέρα του;

Να είναι σίγουρος ότι το αγαπάει για τους σωστούς λόγους: όχι γιατί έχει «εξουσία» πάνω από άλλους, ούτε γιατί έχει μόνιμη θέση ή αγαπάει να κάνει μάθημα. Αλλά γιατί αγαπάει τους ανθρώπους, θέλει να τους γνωρίσει και να είναι χρήσιμος. Και να μην υποταχθεί στο σύστημα και ξεχάσει τον εαυτό του παιδί, τη φαντασία που δεν πρέπει να σβήσει και το παιχνίδι που δεν πρέπει να σταματήσει. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ανθρώπους που τους ακούν πραγματικά, δεν τους μιλούν μονάχα.

Ονομάζομαι Μάριος Μάζαρης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Το μεγάλωσα είναι σχετικό, για κάποιους η ηλικία είναι ένας αριθμός, για μένα είναι μια πληροφορία. Συνηθίζω να με περιγράφω ως σκέτο Μάριο, κι αυτό μπορεί να κρύβει όλες μου τις αγάπες. Δεν παραθέτω τίτλους, πτυχία, ούτε θετικά σχόλια που κάνουν άλλοι για μένα, γιατί μέχρι σήμερα -που θα ξεκινήσω την 16η μου χρονιά ως δάσκαλος- μεγαλύτερη σημασία δεν είχε το τι εικόνα έχω στα μάτια των άλλων, αλλά τι βλέπω εγώ στους άλλους. Παρατηρώ τους ανθρώπους και προσπαθώ να τους καταλάβω κι αυτό θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει την πορεία μου ως δάσκαλος: μια συνεχή προσπάθεια να καταλάβω τα παιδιά που έχω απέναντί μου, τις ανάγκες τους, τα θέλω και τα μη θέλω τους, καθώς και να δοκιμάσω τρόπους, μαγικά και μυστικά που θα μας φέρουν κοντά. Η τάξη για μένα είναι ένας κύκλος που όλοι βλέπουν όλους στο πρόσωπο και ποτέ στα πόδια ή στην πλάτη.

https://www.instagram.com/schoolmarius/?hl=en

https://schoolmarius.weebly.com/

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΘΗΝΑ. Την προοπτική των συνεργασιών που μπορούν να αναπτυχθούν με τον δημόσιο, αλλά κυρίως με τον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου τα πολιτιστικά αγαθά της Ελλάδας να μετεξελιχθούν σε τουριστικά προϊόντα, τόνισε η υπ.

ΠΙΟ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΑ

Αντίλογος

Παρενέβη, διαβάζω, ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, για να τεθεί σε διαθεσιμότητα ο δημόσιος υπάλληλος που συνελήφθη για εμπλοκή του στην υπόθεση της 12χρονης στα Σεπόλια.

Εκδηλώσεις

ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ. Μέσα σε ιδιαίτερα συγκινητικό κλίμα πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 18 Ιουνίου η τελετή αποφοίτησης της 8ης τάξης του Ημερήσιου Ελληνικού Σχολείου “Αργύριος Φάντης” στον Καθεδρικό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν.

Πολιτισμός

Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Μαρίνα Πλούμπη, μας χάρισε φέτος ένα παιδικό βιβλίο ξεχωριστό και μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα.

ΒΙΝΤΕΟ