Με κίνδυνο να είναι κανείς επαναληπτικός αλλά λόγω της τεράστιας σημασίας του θέματος, θα πρέπει να τονισθεί και πάλι ότι ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα, και κατ’ εξοχήν η αξιωματική αντιπολίτευση, έχουν ξεπεράσει κάθε άλλη δημοκρατική χώρα στη χρησιμοποίηση της πανδημίας, που πλήττει ολόκληρο τον πλανήτη, σαν πεδίο οξύτατης εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Κρίσιμη συνέπεια είναι ότι ο ζωτικά αναγκαίος, ακριβώς λόγω των έκτακτων συνθηκών, εποικοδομητικός πολιτικός διάλογος έχει εντελώς ευτελισθεί και βασικοί πολιτειακοί θεσμοί έχουν περιέλθει σε αντιπαραγωγική αδράνεια.

Ξεκάθαρα, η αξιωματική αντιπολίτευση βλέπει την πανδημία ως ευκαιρία να φθείρει την κυβέρνηση και να αναρριχηθεί και πάλι στην εξουσία.

Μια σύντομη αναδρομή αρκεί για να βεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Στην πρώτη φάση της πανδημίας, όταν η Ελλάδα, από τις λίγες περιπτώσεις παγκοσμίως, πέτυχε με έγκαιρα περιοριστικά μέτρα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρώτο πανδημικό κύμα, σύσσωμη η αντιπολίτευση απέδωσε την επιτυχία στην ευφυΐα και την προνοητικότητα του λαού.

Οταν όμως τα κύματα της πανδημίας άρχισαν παγκοσμίως να διαδέχονται το ένα το άλλο με συνέπεια, όπως όλες οι άλλες χώρες, η κυβέρνηση να αναγκασθεί να αντιμετωπίσει τον διαρκώς μεταλλασσόμενο αόρατο εχθρό με στρατηγική συνεχούς προσαρμογής, η αξιωματική αντιπολίτευση εξαπέλυσε μύδρους για κυβερνητική έλλειψη σταθερής και συνεπούς πολιτικής.

Ακόμη χειρότερα, ρητά αποδεχόμενη τον κίνδυνο εξάπλωσης της πανδημίας, ενθάρρυνε καθαρά τον κόσμο, να κατέβει μαζικά στους δρόμους για να εκφράσει το δημοκρατικό του φρόνημα για μια σειρά αιτημάτων που άρχιζαν από συντεχνιακά και συνδικαλιστικά θέματα και έφταναν μέχρι την ικανοποίηση των επιθυμιών καταδικασμένου εγκληματία τρομοκράτη.

Στο ζωτικό θέμα του εμβολιασμού, η αντιπολίτευση άρχισε στηλιτεύοντας την υποτιθέμενη έλλειψη εμβολίων και στη συνέχεια αμφισβήτησε την αποτελεσματικότητά τους και συνειδητά υπονόμευσε την προσπάθεια γενικού εμβολιασμού.

Το καλοκαίρι, καυτηρίασε την ενθάρρυνση των νέων μέσω της καταβολής στους εμβολιαζόμενους μικρού χρηματικού ποσού χαρακτηρίζοντάς το «δωροδοκία» ή «ποταπό χαρτζιλίκι». Σήμερα δε καταδικάζει ως αυταρχισμό και αυθαιρεσία τη θέσπιση του υποχρεωτικού χαρακτήρα του εμβολιασμού για τους άνω των 60 ετών και την επιβολή μικρού μηνιαίου διοικητικού προστίμου στους μη συμμορφούμενους.

Προχώρησε ακόμη και στην απαξίωση του συνόλου των ελληνικών επιστημονικών υγειονομικών αρχών ζητώντας το διορισμό στη θέση τους «επιτροπής επιστημόνων κοινής αποδοχής», ενώ ζήτησε δρακόντεια κατασταλτικά μέτρα για την είσοδο των πιστών στους ναούς.

Αποκορύφωμα τέλος είναι η πρόσφατη πρακτική του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επισκέπτεται συχνά τα νοσοκομεία της χώρας, προκειμένου να μετρήσει τα θύματα και να αποδώσει ευθύνες προσωπικά στον Πρωθυπουργό για καθένα ασθενή ή νεκρό εξ αιτίας της πανδημίας.

Σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν των υπολοίπων ευρωπαϊκών και μη χωρών, είναι προφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, ενάντια στο κοινό συμφέρον, αποβλέπει να καταστήσει την πανδημία κύριο όπλο κατά της κυβέρνησης για να επανέλθει στην εξουσία.

Χωρίς βεβαίως, και αυτό ίσως είναι το χειρότερο, να προτείνει κάποια συγκεκριμένη διαφορετική πολιτική πέραν αορίστων προτροπών για την «ενίσχυση του συστήματος υγείας».

Ορώμενη από το εξωτερικό, η απαράδεκτη αυτή κατάσταση προξενεί θλίψη αλλά και ανησυχία.

Διότι, ναι μεν πάντοτε πρέπει να υπάρχει κριτική εξέταση και ανάλυση των κρατικών μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η επιστήμη στο σύνολό της αλλά και η κάθε χώρα διεξάγουν έναν πόλεμο και καταβάλουν μια αγωνιώδη προσπάθεια απόκρουσης ενός, εν πολλοίς, άγνωστου και συνεχώς μεταλλασσόμενου εχθρού.

Οπως σε κάθε πόλεμο, εκείνο που επιβάλλεται πάνω από όλα είναι η σύμπνοια και η εποικοδομητική κοινή προσπάθεια επιστήμης και πολιτικής ηγεσίας για να ξεπερασθεί μια πανδημία η οποία απειλεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Αντ’ αυτού, η παρατηρούμενη στην πατρίδα επιθετική και αντιφατική αντιπολιτευτική πρακτική δημιουργεί κλίμα πρόσθετης αβεβαιότητας και ανασφάλειας που θίγει όχι μόνο την κρατική προσπάθεια αλλά ενσπείρει αμφιβολίες και για την επιστημονική κοινότητα, η οποία αγωνίζεται από τα δικά της χαρακώματα.