Ανάμνηση θλιβερή αύριο. Σεπτεμβρίου 11, μέρα ανατριχίλας. Μνήμη και θύμηση φονικού, θανάτου, αδικίας, μέρα που η ανθρώπινη φύση έφτασε στο κατώτατο σημείο της ανθρωπινότητάς της, θέλω να πω εξομοιώθηκε με τα κτήνη, αν και αυτά έχουν κάποιες φορές περισσότερη λεπτότητα και συμπόνια.

Μέρα που καταρρίφθηκε και κονιορτοποιήθηκε ο μύθος της παντοδυναμίας και του άτρωτου της χώρας μας εδώ της Αμερικής, αφού μέσα στην καρδιά της Νέας Υόρκης οι Δίδυμοι Πύργοι, τα σύμβολα της οικονομικής της υπεροχής έπεσαν και σωριάστηκαν κυριολεκτικά σαν χάρτινοι πύργοι, συμπαρασύροντας στον θάνατο και τον χαμό τρεις χιλιάδες αθώους και ανυποψίαστους πολίτες οι οποίοι κίνησαν το πρωί για να εξασφαλίσουν το ψωμί της οικογένειάς τους και δεν γύρισαν ποτέ πίσω.

Το ζώπυρο ερώτημα που με βασανίζει αυτές τις μέρες και ιδιαίτερα σήμερα κατά τη μαύρη τούτη επέτειο είναι άραγε σε τι συμπεράσματα καταλήξαμε ως άνθρωποι, ως χώρα, ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα γενικώς. Καλά είναι τα μνημόσυνα και οι μνημοσύνες, οι επετειακές σκέψεις κι οι στοχασμοί, αλλά αν μείνουμε μόνο σ’ αυτά έχω την αίσθηση ότι χάνεται το μήνυμα πως όταν ο θρησκευτισμός εξελιχθεί σε στρατωνισμένο φανατισμό παύει να έχει πλέον ευθυκρισία και λογική και δρα μόνο με αλογία και παροξυσμό.

Κι είναι παρήγορο το γεγονός ότι εκεί στον τόπο του μαρτυρίου στέκει σήμερα ένα σύμβολο αγάπης και ειρήνης, ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου, για να θυμίζει ότι σ’ αυτόν τον χώρο χύθηκε αίμα αθώων. Κι αυτό το αίμα θα κυνηγά τους πρωτεργάτες αυτής της ανθρωποθυσίας μέχρι τα στερνά τους κι ακόμα πιο πέρα.

Ας είναι αιώνια και άληστος η μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας.