Πέρα και πάνω από τον ρατσισμό, υπάρχει και μια σχέση αγάπης-μίσους απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες, σε διεθνές επίπεδο.

Φοβάμαι ότι ήταν και θα είναι πάντα ένας αποδιοπομπαίος τράγος, ένα θύμα πολιτικής εκμετάλλευσης. Είναι το εύκολο και ευάλωτο θύμα.

Η σχέση αγάπης προέρχεται όχι μόνο από τους συγγενείς που μένουν πίσω και ωφελούνται από την γενναιοδωρία των μεταναστών και προσφύγων, αλλά  και από τους εργοδότες τους στη νέα χώρα, που συχνά βρίσκουν σε αυτούς  εργατικά χέρια με χαμηλότερες απολαβές από ό,τι αμείβονται οι ντόπιοι.

Και το μίσος προέρχεται από αυτούς που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, τους άνεργους και άλλους, που τους θεωρούν ανταγωνιστές, που τους θεωρούν υπεύθυνους για τα προβλήματά τους.

Ασχετα από τα πραγματικά δεδομένα οι γνώμες είναι αποκρυσταλλωμένες, αμετακίνητες, όπως συνήθως γίνεται με τις συζητήσεις που δεν βασίζονται σε στοιχεία, αλλά σε πάθος.

Οι γνώμες της παρέας διχάστηκαν, ο τόνος έγινε έντονος όταν το θέμα συζήτησης στράφηκε σε αυτό.

Χωρίς τους μετανάστες οι ΗΠΑ δεν θα είχαν φτάσει ποτέ στο οικονομικό επίπεδο που βρίσκονται τώρα, επέμενε κάποιος. Πάρε τους γονείς μου για παράδειγμα. Εφυγαν από το χωριό τους για τη Νέα Υόρκη. Δεν γνώριζαν κανέναν. Δεν γνώριζαν τίποτα και δεν μιλούσαν τη γλώσσα. Κι όμως, μέσα σε λίγα χρόνια άνοιξαν δύο 2 εστιατόρια. Αγόρασαν σπίτι. Σπούδασαν τα παιδιά τους. Βοήθησαν τους συγγενείς τους στην Ελλάδα. Πώς έγιναν αυτά; Με πολύ σκληρή δουλειά, βέβαια.

Γιατί να μην κάνει το ίδιο και η Ελλάδα με τους μετανάστες και πρόσφυγες, που ούτως ή άλλως ζουν εκεί και που εξαιτίας των πολέμων και της φτώχειας στις χώρες τους θα συνεχίσουν να φεύγουν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή;

Την σκυτάλη της συζήτησης πήρε ένας άλλος, ο οποίος πρόσθεσε:

Ξέρετε γιατί η τιμή του ελαιόλαδου στην Ελλάδα έχει φτάσει τόσο ψηλά; Ναι μεν δεν βοηθούν οι καιρικές συνθήκες, αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχουν εργάτες να τις μαζέψουν.

Οι Ελληνες δεν καταδέχονται, ενώ πολλοί, π.χ. Αλβανοί, που έκαναν την δουλειά αυτή τα προηγούμενα χρόνια, έφυγαν από την Ελλάδα για χώρες όπως η Γερμανία και αλλού.

Ετσι, πολλοί παραγωγοί δυσκολεύονται να βρουν χέρια για το μάζεμα, καθώς πολλοί από αυτούς που διατίθενται να εργαστούν ζητούν 60 ευρώ μεροκάματο.

Αρκετοί εκτιμούν μάλιστα, ότι μπορεί σύντομα να δούμε έναν τενεκέ ελαιόλαδου να πωλείται ακόμα και 200 ευρώ, ενώ πέρυσι η μέση τιμή του ήταν στα 80-100 ευρώ.

Ο τρίτος της παρέας είχε εντελώς αντίθετη άποψη. Εκείνος θα «σφράγιζε» τα σύνορα και θα «πετούσε στη θάλασσα» όσους κατάφεραν και μπήκαν στη χώρα.

Μπορεί να ακούγεται «πατριωτική» η θεωρία αυτή, αλλά παραγνωρίζει μερικές βασικές παραμέτρους.

Πρώτον, ότι κανένα κράτος -παρά τις υποσχέσεις των πολιτικών όταν είναι στην αντιπολίτευση- δεν πετάει ανθρώπους στη θάλασσα.

Δεύτερον, ότι συμφέρει απείρως περισσότερο να τους εντάξει στην κοινωνία -άδεια παραμονής, εργασίας, εκπαίδευση κ.τ.λ.- παρά να είναι  ανεξέλεγκτοι.

Τρίτον, η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα.

Και όπως τα παιδιά μας που γεννιούνται στην Αμερική γίνονται Ελληνοαμερικανάκια, το ίδιο θα συμβεί και με τα αντίστοιχα παιδιά  προσφύγων στην Ελλάδα.

Προϋπόθεση γι’ αυτά είναι ο έλεγχος όσων νομιμοποιεί. Δεν καλωσορίζεις στην χώρα σου εγκληματίες.

Ωστόσο, οι καλοί, οι νοικοκυραίοι, οι νομιμόφρονες, οι εργατικοί άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν πολλά.