Ολόγυρά μου,
ο ουρανός χρώμα σταχτί, μέρα κακόκεφη, κλαψιάρικη μουντή.
Πύργοι πανύψηλοι με τσιμέντα, και γυαλιά, το θράσος τους καλύπτουν πάνω από σύννεφα βαριά. Παραθύρια ολόγυμνα, σκοτεινά. Ταράτσες, τετράγωνες, ορθογώνιες, καφετιές, γκριζωπές, Ψηλά φουγάρα που ξερνούν άσπρους ατμούς ή μαύρη καπνιά.

Ελάχιστοι βιαστικοί πεζοί. Σήμερα, αναμένεται νερό πολύ.
Πάνω στο πολυσκοτισμένο τζάμι τεχνίτρια ικανή η βροχή,
σχεδιάζει χάρτες, ανοίγει δρόμους σε όνειρα μακρινά με οδηγεί. Λόφοι πλαγιές βουνά, γίνονται τώρα οι πύργοι οι ψηλοί….
Ωστόσο, όταν η βροχή αρχίζει να πέφτει ορμητικά,
πίσω η σκέψη με γυρνά.
Μου θυμίζει πως η πόλη μόλις η νεροποντή διαβεί, φρεσκοπλυμένη καθαρή, με άπειρα κάλλη, προκλητική, με της γνώσης τις πηγές, τα ξεγελάσματα, τα μυστικά, τους πειρασμούς, τις αλήθειες, τις ψευτιές, τις αντιφάσεις, τις ολόφωτες γειτονιές, τις άγρυπνες νυχτιές, σαν την Κίρκη με παραπλανά.
Στους ατελείωτους δρόμους της σαν περπατώ, βουλιάζω μέσα στου πλήθους της την μοναξιά. Ζητιανεύω από τον ήλιο, κάποια ακτίνα του γλυκιά. Μπροστά από τα κτίρια που την κορυφή τους δεν μετράει η ματιά, με καταρράκτες, λιμνούλες, σιντριβάνια, όπου το φως μέσα στα νερά υφαίνει πολύχρωμα χαλιά, την ασημαντότητά μου έντονα ζω. Μήπως σε τούτη τη «Νέα Γη» την σύγχρονη Βαβέλ, που έλαχε να βρεθώ οι άνθρωποι παλεύουνε να αφήσουνε το χώμα και να φτάσουνε τον ουρανό; Αναπάντητη η σκέψη, της πρέπει τελεία ή ένα βασανιστικό ερωτηματικό;