Η Αύρα Σιδηροπούλου ανήκει στη νέα γενιά των σκηνοθετών, που μέσα από την ακαδημαϊκή της καριέρα στο χώρο των θεατρικών σπουδών, τη γνώση και την εμπειρία, προσπαθεί να ανακαλύψει νέους δρόμους αναπαράστασης, με οδηγό το πειραματικό πεισματικό της δαιμόνιο, που την στρέφει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη, σαν εργαλεία προσαρμογής του θεάματος στις απαιτήσεις των καιρών. Με αυτές τις προθέσεις ήρθε στη Νέα Υόρκη σαν σκηνοθέτης που «τόλμησε» να κάνει την πρεμιέρα μιας διεθνούς παραγωγής με βάση ένα βιβλίο, εμπνευσμένο από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, που γράφτηκε από την Αμερικανίδα ακτιβίστρια Karen Malpede (Κάρεν Μαλπέντε), το «Troy Too», και ανέβηκε στο Here Arts Centre στο Μανχάταν από τις 11 έως 21 Μαΐου.

Εχοντας δημιουργήσει την Καλλιτεχνική Ομάδα Persona το 2004, με καλλιτέχνες που εργάζονται διεθνώς στο θέατρο, τον χορό, τη μουσική, τις εικαστικές και ψηφιακές τέχνες, και σε συνεργασία με το Theater Three Collaborative στη Νέα Υόρκη, αυτή τη φορά βρήκε μέσα στο βιβλίο της Malpede την ευκαιρία να φέρει τον ελληνικό πολιτισμό εκτός, ώστε οι Ελληνες της Διασποράς, αλλά και όλοι εν γένει, να μην ξεχνούν, ότι όλα τα πράγματα που έχουν σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό, δεν σταματούν στην Αρχαία Ελλάδα. Και αυτό το πέτυχε μέσα από μια εξαιρετικά πρωτότυπη και επίκαιρη σκηνοθετική άποψη του «Troy Too», όπου ενσωματώνει πρόσωπα που βρίσκονται μακριά σε άλλη πόλη και άλλη εποχή, ενώνει τις μοίρες τους, και τις γεωγραφικές και τις ανθρώπινες, και περνάει στον θεατή το μήνυμα, ότι «όλοι οι λαοί στην ουσία κάπου συναντιούνται. Υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους ανθρώπους πέρα από αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή στις Τρωάδες». Αυτό είναι άλλωστε και το πνεύμα του έργου, που εστιάζει στα σύγχρονα διάσπαρτα στην υφήλιο κοινωνικά προβλήματα, που αφορούν την πανδημία, τη βία των μητροπόλεων, την κλιματική αλλαγή και τις φυλετικές συγκρούσεις στις κοινωνικά και φυλετικά ευάλωτες ομάδες.

Η παράσταση με πρωταγωνίστρια την Λυδία Κονιόρδου ως Εκάβη, ανέδειξε σε όλο το μεγαλείο του, αυτό που ήκμασε στην Ελλάδα πριν από 25 περίπου αιώνες, αλλά διατηρεί ακέραιη τη ζωτικότητά του μέχρι σήμερα. Η Αύρα Σιδηροπούλου με την προσωπική της ματιά συνέδεσε τις σχέσεις των σημερινών ανθρώπων με το κλασικό παρελθόν και έσπασε το φράγμα του χρόνου, μέσα από τον λόγο της αρχαίας τραγωδίας, που με τόση επιδεξιότητα συμπλήρωσε τον ποιητικό λόγο της Karen Malpede.

Κυρία Σιδηροπούλου, από πού πήγασε η ανάγκη σας να σπουδάσετε σκηνοθεσία;

Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή, ότι η σκηνοθεσία ήταν το πιο ολοκληρωμένο μέσο που θα μου επέτρεπε να συνθέσω διάφορες τέχνες και ιδιότητες που αγαπούσα. Από πολύ μικρό παιδί μου άρεσε να ζωγραφίζω θεατρικά κοστούμια και να γράφω. Πήγαινα πολύ στο θέατρο. Διάβαζα επίσης πολλή λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο, όταν σπούδαζα Αγγλική Φιλολογία. Αντιλήφθηκα σιγά-σιγά, αρχικά στη RADA στο Λονδίνο, και κυρίως όταν έκανα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στο Κέιμπριτζ, ότι η σκηνοθεσία με ενδιέφερε πολύ, ταίριαζε άλλωστε και στην ιδιοσυγκρασία μου. Εκεί σκηνοθέτησα και την πρώτη μου παράσταση και ένιωσα ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να συνδυάσω όλα τα πράγματα που αγαπώ και να δω πού οδηγούν.

Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο επιστρέψατε στην Ελλάδα;

Γύρισα από τη Νέα Υόρκη, πιστεύοντας ότι δεν είχα γυρίσει, ότι μπορούσα να πηγαινοέρχομαι και να κρατήσω ανοιχτή αυτή τη γέφυρα ανάμεσα στον παλιό και τον νέο κόσμο. Και αυτό συνέβη για ένα διάστημα. Ημουν μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Μετά από αρκετά χρόνια στην αγγλοσαξονική κουλτούρα, ήθελα να δοκιμάσω στην πράξη πώς κάνει κανείς θέατρο στη δική του γλώσσα, κάτι που αποδείχτηκε πάρα πολύ όμορφο και πάρα πολύ δύσκολο, γιατί όταν δουλεύω στα ελληνικά νιώθω πολλές φορές ότι αυτολογοκρίνομαι, με ένα τρόπο που δεν το νιώθω στα αγγλικά. Τελικά παρέμεινα στην Ελλάδα μέχρι το 2012, όταν αναγκάστηκα να φύγω ως οικονομικός μετανάστης κατά την περίοδο της κρίσης. Βρήκα μία πολύ καλή ακαδημαϊκή θέση στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου, όπου είμαι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Θεατρικών Σπουδών. Μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στη Λευκωσία, όταν τα πράγματα στην Ελλάδα ήτανε πολύ δυσοίωνα. Εκεί άρχισα να σκηνοθετώ παράλληλα με την ακαδημαϊκή μου καριέρα.

Πώς συνδυάσατε την καλλιτεχνική με την ακαδημαϊκή σας καριέρα;

Με πάρα πολύ κόπο και με συχνά με πολλή συγκίνηση! Στην καλύτερη εκδοχή, η μία ιδιότητα τροφοδοτεί την άλλη. Τα ερευνητικά θέματα που με απασχολούν ως ακαδημαϊκό, στη διαδικασία της πρόβας τίθενται επί τάπητος και δουλεύω πρακτικά για να μπορέσω να τα απαντήσω. Αυτή την περίοδο με απασχολεί πάρα πολύ το πώς η τεχνολογία μπορεί να δημιουργήσει μία φόρμουλα παρουσίασης παραστάσεων που δύνανται να ενσωματώσουν καλλιτέχνες από διαφορετικά μέρη του κόσμου, σε συνδυασμό με το ζωντανό στοιχείο. Αυτό είναι και κάτι που επιχείρησα και στην παράσταση «Τroy Too» στη Νέα Υόρκη και θέλω να συνεχίσω να το διερευνώ. Στη συγκεκριμένη δουλειά, δύο Ελληνίδες ηθοποιοί εμφανίζονταν στο βίντεο της παράστασης και συμμετείχαν με διαρκή ψηφιακή παρουσία κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτά είναι πράγματα που γίνονται εδώ και χρόνια. Αυτό που εγώ επιδιώκω είναι αυτή η ψηφιακή διαμεσολάβηση να μην αποτελεί μία απλή σκηνογραφική αποτύπωση αλλά να δημιουργεί μία διαλεκτική ανάμεσα στο ζωντανό και στο ψηφιακό, με το οποίο παλεύουμε και στην καθημερινή ζωή μας διαρκώς. Η νεότερη γενιά είναι εθισμένη στην τεχνολογία, ενώ και η δική μου γενιά δύσκολα πια αντιστέκεται στη σαγήνη της.

Πώς ήρθατε σε επαφή με την Αμερικανίδα συγγραφέα του «Troy Too»;

Το έργο γράφτηκε το 2021 μέσα στην πανδημία. Γνώριζα την Karen Malpede ως μία εξέχουσα πολιτική συγγραφέα των ΗΠΑ και περιβαλλοντική ακτιβίστρια. Της ζήτησα να συμμετέχει σε ένα συλλογικό διεθνή τόμο του οποίου είχα την επιμέλεια εκείνη την εποχή, και ο οποίος πραγματεύονταν την κρίση ως μία σύγχρονη μορφή τραγωδίας. Το «Staging 21st Century Tragedies. Theatre, Politics, and Global Crisis» παρουσιάστηκε τον Aπρίλιο στη Νέα Υόρκη στο Graduate Center του CUNY. H Karen ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμά μου και με ρώτησε αν ήθελα να γράψει κάτι ακαδημαϊκό ή αν ήταν ελεύθερη να επιλέξει εκείνη τι θα γράψει. Της πρότεινα να γράψει ένα θεατρικό έργο, εμπνεόμενη από τους τρόπους με τους οποίους το θέατρο του αιώνα μας αντιμετωπίζει τις πολλαπλές κρίσεις που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Και έτσι προέκυψε το «Troy Too». Με την ευκαιρία του ότι θα ερχόμουν στη Νέα Υόρκη ως Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου του Columbia, θεωρήσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να κάνουμε το έργο παράσταση. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλη αυτή διαδικασία.

Ποια ήταν η αντίδρασή σας, όταν το «Troy Too» γράφτηκε και το πήρατε στα χέρια σας;

Οταν πήρα στα χέρια μου το έργο με συνεπήρε η ιδιάζουσα φόρμα του. Είναι στην ουσία ένα ιμπρεσιονιστικό έργο, με μία δομή που ακροβατεί ανάμεσα στο τότε, στο τώρα και στο μετά με έναν πάρα πολύ δημιουργικό και ιδιαίτερο τρόπο. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που καταφέραμε να δαμάσουμε αυτό το υλικό μέσω τόσο της σκηνοθεσίας όσο και της συλλογικής δουλειάς. Αξίζει να σημειωθεί η καίρια συνδρομή του συνθέτη μας Βάνια Απέργη σε όλο αυτό το εγχείρημα. Και φυσικά, όλοι μας, σε Ελλάδα και ΗΠΑ, δουλέψαμε πολύ εντατικά και με μεγάλη αγωνία για το αποτέλεσμα.

Πώς συναντήθηκαν οι δρόμοι σας με την Λυδία Κονιόρδου;

Η Λυδία Κονιόρδου και η συγγραφέας Karen Malpede γνωρίζονται πάρα πολλά χρόνια. Εχουν δουλέψει μαζί στο παρελθόν και έχουν κοινές ιδεολογικές καταβολές. Οταν συζητούσαμε με την συγγραφέα για το πώς μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η παράσταση, μου πρότεινε κατευθείαν την Λυδία, και όπως μπορείτε να φανταστείτε, ενθουσιάστηκα. Πραγματικά ήταν μία εξαιρετική συνεργασία. Η Λυδία Κονιόρδου είναι μία καλλιτέχνις με απίστευτο εκτόπισμα και φως πάνω στη σκηνή. Κάναμε πάρα πολύ ωραίες κουβέντες και με αγωνία και οι δύο προσπαθήσαμε να ορίσουμε μία φόρμα, η οποία θα απογειώσει την τραγωδία. Επρεπε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε την γλώσσα των νέων ανθρώπων στην Αμερική, κρατώντας παράλληλα την «ετερότητα» της αρχαίας τραγωδίας, με την οποία λίγοι θεατές στην Αμερική έχουν κάποια επαφή. Η Λυδία υπήρξε καθοριστική σε αυτή την προσπάθεια συγκερασμού των τόσο διαφορετικών ιδιωμάτων.

Πώς σχετίζεται ο ρόλος της Εκάβης όπως την παρουσιάζετε στην παράσταση με τον σύγχρονο κόσμο;

Η Εκάβη του «Τroy Τοο» κινείται και πορεύεται μέσα στην ιστορία, ξεκινώντας από την αρχαιότητα και προσεγγίζοντας το μέλλον, φέροντας στη διαδρομή της όλη τη σοφία, τη γνώση και τον πραγματισμό που εμπεριέχεται σε αυτή τη γνώση. Είναι η προσωποποίηση του αγώνα για επιβίωση, για δικαιοσύνη και δημοκρατία. Στο έργο, καλεί τον Χορό να πάρει θέση, δημιουργεί δηλαδή τις συνθήκες να εκφραστεί η κοινή γνώμη.

Στην παράσταση υπάρχουν κείμενα από τις «Τρωάδες» στα Αρχαία Ελληνικά. Πώς «έδεσε» ο σύγχρονος λόγος της συγγραφέως με το αρχαίο ελληνικό κείμενο;

Τα αποσπάσματα στα Αρχαία Ελληνικά είναι από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Το κείμενο της Malpede είναι εντελώς σύγχρονο, και ενώ εμπνέεται από τη φόρμα και την ιστορία των Τρωάδων, έχει γραφτεί σε ένα ιδιαίτερα σύγχρονο αμερικανικό ιδίωμα. Η ενσωμάτωση του αρχαίου ελληνικού κειμένου ήταν δραματουργικά ορθή γιατί καταρχήν το κείμενο έχει κλασική δομή, είναι σχεδόν γραμμένο ως μία αρχαία τραγωδία, ακολουθεί δηλαδή το μοντέλο του Προλόγου – επεισόδια – χορικά και στο τέλος πηγαίνει στην Εξοδο. Είναι σα να βλέπεις μία μικρογραφία αρχαίας τραγωδίας στις μέρες μας. Ετσι, στο καθαρά δραματουργικό κομμάτι, συναισθάνθηκα ότι βάζοντας ακόμα περισσότερα χορικά σε σημεία που ακολουθούσαν τα επεισόδια, δηλαδή τις σκηνές με ισχυρά διαλογικά μέρη, πλησιάζαμε ακόμα περισσότερο αυτή την κλασική δομή.

H συγγραφέας συνέδεσε τις «Τρωάδες» με το Black Lives Matter. Πώς συνέδεσε τόσο διαφορετικές ιστορικές στιγμές;

Στο «Troy Too», η Malpede τονίζει το θέμα της προσφυγιάς, κάτι εξαιρετικά επίκαιρο και παγκόσμιο. Η συγγραφέας δανείζεται τις μορφές της Εκάβης, της Ανδρομάχης, της Κασσάνδρας και άλλων αρχαίων ηρώων του Ευριπίδη, και με μοναδικό τρόπο τις μετουσιώνει σε πρόσωπα της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Για παράδειγμα ο Αστυάνακτας, ο γιος της Ανδρομάχης και του Εκτορα, το πιο αθώο θύμα του πολέμου, ξαφνικά μας συστήνεται ως Elijah McClain και στη σκηνή κυριαρχεί ο απόηχος της δολοφονίας του George Floyd (Τζορτζ Φλόιντ). Ο συγκερασμός αυτός των πολιτιστικών αναφορών αποτελεί έναν μοναδικό τρόπο να απογειωθεί η αίσθηση του θεατή ότι κάτι που είναι τόσο ιδιαίτερο και ανήκει σε μία κουλτούρα, στην ουσία ανήκει σε όλες τις κουλτούρες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί και να δούμε τι είναι αυτό που μας ενώνει και όχι τι είναι αυτό που μας χωρίζει.

Τολμήσατε να παρουσιάσετε μια πειραματική παράσταση στη Νέα Υόρκη που είχε τελικά μεγάλη επιτυχία…

Νομίζω ότι ήταν ανέλπιστα μεγάλη και αυτό το λέω, γιατί όταν πειραματίζεται κανείς με θέματα που είναι ακόμα πολύ νωπά στην ιστορία και στη μνήμη των ανθρώπων, καραδοκεί ο κίνδυνος της αντίστασης στη συναισθηματική υπέρβαση στην οποία σε καλεί το κείμενο. Το «Troy Too», παράλληλα με την ιστορία των Τρωάδων και το Black Lives Matter (οι ζωές των μαύρων έχουν αξία), μιλάει ακόμα για την πανδημία και την κλιματική αλλαγή, αγγίζοντας τη βία και την οδύνη που βιώσαμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Μία από τις πολύ συγκινητικές στιγμές ήτανε όταν στο τέλος κάθε παράστασης έρχονταν πολλοί Αμερικανοί γιατροί, ευχαριστώντας μας πάρα πολύ θερμά καθώς, όπως μας είπαν, αισθανθήκαν, ότι μετά την πανδημία, αυτή ήταν η πρώτη φορά που αυτό το τραύμα της υγειονομικής, κοινωνικής αλλά και πολιτικής κατάστασης που βίωσε η Αμερική, παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια τους σε θεατρική μορφή. Για μένα προσωπικά, η παράσταση αυτή ήταν ένα πολύ τολμηρό βήμα. Σε αυτή την πολυφυλετική συνάντηση αισθανθήκαμε όλοι ότι μαθαίνει ο ένας για την ιστορία του άλλου, ένα πλησίασμα πολιτισμικό σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας.
Θα ήθελα να αναφέρω επίσης ότι αυτή η πολυφυλετική παράσταση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ι.Φ. Κωστόπουλου, της Nina Camberos και των Ασπα και Ανδρέα Ανδρεάδη.

Ο θεατής φεύγει από αυτή την παράσταση με ένα συναίσθημα ελπίδας που δεν είναι εμφανές στο βιβλίο της Karen Malpede. Η αισιόδοξη εκδοχή της παράστασης είναι προσωπική σας σκηνοθετική παρέμβαση;

Η συγγραφέας καταγράφει τη βία της ιστορικής συγκυρίας, αφήνοντας το τέλος του έργου ανοιχτό. Τα αποσιωπητικά της ελπίδας είναι κυρίως σκηνοθετική επιλογή. Είχαμε πολλές συζητήσεις με τη συγγραφέα, η οποία τελικά υιοθέτησε αυτή την κατεύθυνση. Φιλοδοξία μου είναι ο θεατής να φεύγει με ένα συναίσθημα ενδυνάμωσης και κάθαρσης μέσα από όλη αυτή την τραγωδία. Ως σκηνοθέτης ήθελα να περάσω στο κοινό την αίσθηση ότι μετά από κάθε τέλος υπάρχει μία νέα αρχή. Ναι μεν η παγκόσμια κοινότητα στην οποία ζούμε πληγώνεται διαρκώς και σταδιακά καταστρέφεται, ως μία ακόμη Τροία, αλλά μέσα από αυτές τις στάχτες ίσως γεννηθεί μια άλλη κοινωνία, η οποία ελπίζουμε να είναι πιο αλληλέγγυα, πιο ειρηνική και πιο έτοιμη να ανταποκριθεί σε ένα καινούριο, ηχηρό κάλεσμα. Η τελευταία εικόνα της παράστασης μεταδίδει αυτή την αισιοδοξία. Μας καλεί να θυμηθούμε το δώρο της ευγνωμοσύνης, τη στιγμή που «σταματούσαμε για να πούμε ευχαριστώ», πριν μας καταπιεί η απληστία, ο ιμπεριαλισμός, ο φόβος και η διάθεση να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον. Είναι η προσπάθεια να δώσουμε τα χέρια και να δουλέψουμε για ένα κοινό σκοπό. Οντως, πρόκειται για ένα έργο με έντονες δραματικές και τραγικές στιγμές, αλλά περνώντας μέσα από αυτό το σκοτεινό τούνελ νομίζω ότι σιγά-σιγά βγαίνουμε στο φως.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για την παράσταση μετά την πρεμιέρα της στη Νέα Υόρκη;

Υπάρχουν διάφορες σκέψεις, όπως να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε την παράσταση στο μέλλον στη Νέα Υόρκη. Ηδη έχουμε κάνει κάποιες κουβέντες για το πώς μπορεί να γίνει αυτό, αφού όπως σας είπα, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός από το κοινό και από ανθρώπους που είναι μέσα στο χώρο. Από την άλλη πλευρά, θα μας ενδιέφερε να ταξιδέψει η παράσταση με κάποιο τρόπο στην Ελλάδα, είτε στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, είτε μέσα στον προγραμματισμό ενός θεάτρου στην Αθήνα.

Ο στόχος σας επιτεύχθηκε;

Νομίζω πως ναι. Η όλη σκηνοθετική σύλληψη βασίζεται στο παλίμψηστο διαφορετικών χρονικών, ιστορικών, γεωγραφικών διαστρωματώσεων. Διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές βιογραφίες ήρθαν κοντά, έτσι ώστε να αποκτήσει το έργο οικουμενική διάσταση. Σε επίπεδο γλώσσας και ήχου, τα Αρχαία Ελληνικά συνδυαζόμενα με το πολύ δυνατό τρέχον ιδίωμα της Νέας Υόρκης στο οποίο είναι γραμμένο αυτό το κείμενο, δημιούργησαν μία συγκλονιστική αντίστιξη, που ενθουσίασε το αμερικανικό κοινό. Επιπλέον, οι στίχοι των χορικών μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη Βάνια Απέργη, ενσωματώνοντας με πολύ μελετημένο τρόπο διάφορα είδη αμερικανικής μουσικής (ραπ, hip-hop, blues, gospels). Βλέπουμε, ότι η ιστορία δε σταματάει ποτέ και πουθενά. Ολοι οι λαοί στην ουσία κάπου συναντιούνται. Υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους ανθρώπους πέρα από αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης ή στις Τρωάδες. Αυτό είναι άλλωστε το πνεύμα του έργου.

Σύντομο Βιογραφικό:
Η Αύρα Σιδηροπούλου είναι σκηνοθέτης και Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Θεατρικές Σπουδές» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Εχει πλούσια καλλιτεχνική και ακαδημαϊκή δραστηριότητα, με διεθνείς παραγωγές και θεατρικά σεμινάρια σε διάφορα μέρη του κόσμου. Εχει συγγράψει δύο μονογραφίες για τη θεωρία, μεθοδολογία και πρακτική της σκηνοθεσίας: «Directions for Directing. Theatre and Method» (Routledge 2018) και «Authoring Performance: The Director in Contemporary Theatre» (Palgrave Macmillan 2011). Παράλληλα, συν-επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο «Adapting Greek Tragedy. Contemporary Contexts for Ancient Texts» (Cambridge University Press), και είχε την επιμέλεια του συλλογικού τόμου «Staging 21st Century Tragedies. Theatre, Politics and Global Crisis» (Routledge 2022). Υπήρξε υπότροφος του Japan Foundation (Πανεπιστήμιο του Τόκιο), Επισκέπτρια Ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Columbia και στο Martin E. Segal Theatre Center, CUNY, της Νέας Υόρκης, καθώς και στα Πανεπιστήμια Freie (Βερολίνο), MIT, Surrey, Leeds και Queen Mary (Ηνωμένο Βασίλειο). Διευθύνει την Καλλιτεχνική Ομάδα Persona, με την οποία πρόσφατα σκηνοθέτησε στο Διεθνές Φεστιβάλ Shakespeare Fringe στη Bερόνα και στο HERE Arts Centre στη Nέα Yόρκη. Ηταν υποψήφια για το διεθνές βραβείο θεάτρου 2020 Gilder/Coigney International Award της League of Professional Theatre Women (Νέα Υόρκη). Για τα έργα της https://persona.gr/en/people/avra-sidiropoulou/