ΛΕΥΚΩΣΙΑ. Δέχτηκε εφτά σφαίρες κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής εκ των οποίων η μία εκρηκτική στο πρόσωπο. Υστερα από τρεις μήνες σε κώμα συνήλθε και έζησε.

Είναι ο Σπύρος Μελαχρινός, ο οποίος έφυγε από τη ζωή και κηδεύτηκε την Τρίτη στον Αγιο Αθανάσιο Λεμεσού.

Ποιος ήταν ο Σπύρος Μελαχρινός; Ένα ρεπορτάζ- αφιέρωμα στον άνθρωπο αυτόν του Βάσου Βασιλείου δημοσίευσε ο «Φιλελεύθερος».

Ο ίδιος ο Σπύρος έδωσε τη δική του μαρτυρία η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Λεμεσός», ιστορώντας και τα ακόλουθα:

«Υπηρέτησα στο 12ο Τακτικό Συγκρότημα Κυθρέας και ήμουν οδηγός του Διοικητή. Ο πόλεμος ξεκίνησε Σάββατο και γύρω μας υπήρχαν αρκετά τουρκοκυπριακά χωριά τα οποία και κατακτήσαμε. Τη Δευτέρα το απόγευμα φτάσαμε στο μισό Τζιάος και τότε έγινε η εκεχειρία. Τετάρτη πρωί πήγαμε με τον Διοικητή να δούμε ένα λόχο κάπου προς το Συγχαρί, όπου εκεί έδωσε θέσεις μάχης και ήμασταν έτοιμοι να επιστρέψουμε. Τότε είδαμε 3 – 4 λεωφορεία της Λάμπουσας με στρατιώτες. Υπήρξε έντονη συζήτηση μεταξύ μας, ως προς το εάν είναι Τούρκοι ή Ελληνοκύπριοι στο λεωφορείο. Όταν πλησίασαν, ο Διοικητής έστειλε 2-3 στρατιώτες για να επιβεβαιώσουν την εθνικότητά τους και τότε τους σκότωσαν, οπότε άρχισε μια πολύωρη μάχη. Ο Διοικητής πήρε μόνος του το αυτοκίνητο για να φέρει βοήθεια. Αυτή η βοήθεια δεν έφτασε ποτέ…

Η συγκεκριμένη μάχη που έδωσα, ήταν μαζί με το ‘προδομένο τάγμα 361’. Κατά τη διάρκεια της μάχης τραυματίστηκα σοβαρά και στα δυο μου πόδια, στα χέρια και στο πρόσωπο. Μαζί μου είχαν μείνει μόνο πέντε ζωντανοί στρατιώτες και η βοήθεια που τόσο περιμέναμε δεν ερχόταν, έτσι αποφασίσαμε να σπάσουμε τον κλοιό, αφού 200 Τούρκοι μέσα σε 20 λεπτά μας είχαν περικυκλώσει. Μαζί με τον ανθυπολοχαγό και τους άλλους τρεις στρατιώτες ξεκινήσαμε για να φύγουμε. Ο ανθυπολοχαγός σηκώθηκε από το έδαφος για να περάσει στον απέναντι δρόμο και τον πυροβόλησαν. Τότε, ανασήκωσα το κεφάλι για να τους δω και με πυροβόλησαν στο σαγόνι όπου τραυματίστηκα πολύ σοβαρά. Τότε ο ένας άρχισε να κλαίει και πέταξε το όπλο και οι Τούρκοι τον σκότωσαν, ενώ τον τελευταίο τον συνέλαβαν. Εμένα, με πλησίασαν, είδαν ότι βρισκόμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση, με πυροβόλησαν στο στήθος και έφυγαν.

Μετά από 10 λεπτά αφότου έφυγαν, βρήκα τη δύναμη και σηκώθηκα. Περπάτησα για λίγη ώρα και βρήκα καταφύγιο σε ένα μεταλλείο, όπου συνάντησα δύο Ελληνοκύπριους χτυπημένους στρατιώτες, ο ένας στο στήθος και ο άλλος πολύ άσχημα στο πόδι. Δεν μπορούσα να μιλήσω και τότε βρήκα στην τσέπη μου στυλό και χαρτί, τους έγραψα ότι ήμουν διψασμένος. Βρήκαν ένα παγούρι με νερό μέσα στο μεταλλείο, έβαζα να πιώ και το νερό χυνόταν πάνω μου, ξαναέβαζα και πάλι το ίδιο. Τότε συνειδητοποίησα πως δεν είχα σαγόνι.

Την Πέμπτη και την Παρασκευή τις πέρασα μέσα στο μεταλλείο με απίστευτη αιμορραγία και κατάλαβα πως εάν έμενα εκεί δεν θα έμενα ζωντανός για πολύ. Τότε κλήθηκα να πάρω απόφαση για ένα σοβαρό δίλημμα. Εάν έμενα στην ασφάλεια του μεταλλείου θα πέθαινα από αιμορραγία, από την άλλη εάν έβγαινα έξω θα έψαχνα για βοήθεια με κίνδυνο να με ανακαλύψουν και να με σκοτώσουν. Αποφασισμένος για την ηρωική μου έξοδο, έγραψα στο χαρτί πως μόλις βρω βοήθεια θα στείλω στους δύο τραυματισμένους στρατιώτες για να σωθούν.

Κάθε πέντε βήματα έπεφτα ξανά και ξανά, γιατί είχε καταρρεύσει ο οργανισμός μου, ώσπου είδα στρατιώτες των οποίων την εθνικότητα δεν διέκρινα. Έτσι κλήθηκα να πάρω απόφαση στο δεύτερο μεγάλο δίλημμα. Να γνέψω ή όχι στο αυτοκίνητο. Όπως και να έχει ήμουν χαμένος, είτε θα πέθαινα από αιμορραγία μόνος ή θα με σκότωναν σε περίπτωση που ήταν Τούρκοι. Αποφάσισα να τους γνέψω, όμως για καλή μου τύχη ήταν Ελληνοκύπριοι. Με ανέβασαν σε ένα γαϊδούρι και με οδήγησαν στο κοντινότερο χωριό.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι πρόλαβα να γράψω σε ένα χαρτί ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ – 19 ΧΡΟΝΩΝ – ΑΡΓΑΚΙ ΜΟΡΦΟΥ και μετά λιποθύμησα. Συνήλθα μετά από τρεις μήνες αφού έπεσα σε κώμα…».