Μεγάλος ντόρος ξεσηκώθηκε στην Ελλάδα από την αμφιλεγόμενη βάπτιση των υιοθετημένων τέκνων επώνυμης οικογένειας ομογενών που τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος στην Γλυφάδα στις αρχές Ιουλίου. Το θέμα απασχόλησε τα ελλαδικά, ομογενειακά αλλά και τα αμερικανικά ΜΜΕ (μέχρι εκεί φτάνει η χάρη μας, αλλά δυστυχώς, συνήθως για τους λάθος λόγους) και καλύφθηκε επαρκώς, ώστε δεν υπάρχει λόγος να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες εδώ.

Κοντολογίς, η ιδιαιτερότητα αυτής της βάπτισης δεν έχει τίποτε να κάνει με τα παιδιά, αλλά με τους γονείς, οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Ο κυριάρχης Μητροπολίτης Γλυφάδας, ο οποίος χορήγησε την σχετική άδεια στον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής για την τέλεση του μυστηρίου, κατήγγειλε δημοσίως τον δεύτερο ότι τον παραπλάνησε και του απέκρυψε τις σχετικές λεπτομέρειες, ενώ στην συνέχεια η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος διαμαρτυρήθηκε επίσημα τόσο στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής όσο και στην εκκλησιαστική του αρχή, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πρόκειται για πρωτοφανές γεγονός, τουλάχιστον στην πρόσφατη ιστορία των δύο Εκκλησιών.

Εκτός από τις εκκλησιαστικές διαστάσεις, το ζήτημα πάει να λάβει και πολιτικές, αφού η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Νέα Υόρκη άδραξε την ευκαιρία να προβάλει τις γνωστές θέσεις του κόμματος περί δικαιωματισμού και δημοσιοποίησε επιστολή στήριξης του κ. Ελπιδοφόρου, κατηγορώντας όσους τον εγκαλούν για «σκοταδισμό». Φυσικά, το θέμα απασχόλησε και τα κοινωνικά δίκτυα, με ποικίλες τοποθετήσεις γύρω από την πράξη του υπερπροβεβλημένου ιεράρχη.

Να ξεκαθαρίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να βαπτιστεί και κανένας δεν αμφισβητεί το δικαίωμα αυτό. Ακόμη και παιδιά αλλόθρησκων δύνανται να βαπτιστούν, εφ’ όσον οι ανάδοχοι πληρούν τις προβλεπόμενες από την Εκκλησία προϋποθέσεις και πρόκειται να αναλάβουν την πνευματική ανατροφή του πνευματικού τους τέκνου. Το αν όλοι οι ανάδοχοι πληρούσαν τις προϋποθέσεις αυτές στην εν λόγω βάπτιση είναι άλλη υπόθεση…την οποία αφήνουμε στην άκρη προς το παρόν, αφού, τουλάχιστον κάποιοι εξ αυτών είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Τώρα, πώς γίνεται ένα παιδί να έχει πολλούς και διάφορους αναδόχους είναι ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί, αφού, προφανώς, κάπου θα ξεθωριάσει η πνευματική αυτή σχέση, η οποία είναι ουσιαστική και εμπεριέχει πολλές ευθύνες.

Οπως και να το κάνουμε, πάντως, η καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία έχει ξεκάθαρη στάση ως προς την ομοφυλοφιλία. Και η στάση αυτή διαμορφώθηκε από τις εναργέστατες αναφορές που πηγάζουν από την Αγία Γραφή, τόσο την Παλαιά όσο και την Νέα Διαθήκη. Τι προτείνουν οι διαφωνούντες να γίνει δηλαδή, να ξαναγραφτεί η Βίβλος;

Βέβαια, στο παρελθόν, διάφοροι κύκλοι που κατά καιρούς «θίγονται» απ’ όσα γράφονται έχουν προτείνει ακριβώς αυτό… Παράλληλα, κυκλοφορούν και ποικίλες μεταφράσεις που διαστρεβλώνουν έννοιες κατά το δοκούν. Πάντως, όλα αυτά είναι έξω από την παράδοσή μας και έχουν βρει τον Ελληνισμό σθεναρά αντίθετο σε έξωθεν επιβεβλημένες αλλαγές.

Ακόμη και να ασκούσε την λεγόμενη «οικονομία» η Εκκλησία και να παρέβλεπε τις σεξουαλικές προτιμήσεις του ενός ή του άλλου ή άλλες καραμπινάτες καταστάσεις που είναι κάθετα αντίθετες με το ήθος της, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να διευρυνθεί η πρόθεση των ενδιαφερομένων. Στην προκειμένη περίπτωση, η εντύπωση που δόθηκε από τους επώνυμους ομογενείς από το Σικάγο δεν ήταν ότι επιθυμούσαν απλά να βαπτιστούν τα παιδιά στην πατρίδα των προγόνων τους, αλλά ότι ήθελαν να μετατρέψουν το μυστήριο ένα σε κοσμικό γεγονός, μέσα από το οποίο θα άφηναν και το στίγμα τους όσον αφορά τα κοινωνικά και πολιτικά πιστεύω τους. Και εκεί ξεκινά όλο το κακό.

Η Εκκλησία πρεσβεύει ένα συγκεκριμένο ήθος και το εκφράζει μέσα από τον συμβολισμό. Ο συμβολισμός είναι η γλώσσα της Εκκλησίας. Οπως τονίζει ο μεγάλος Σκιαθίτης συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «η Εκκλησία έχει συμβολική, και η συμβολική λαλεί ευγλωττότερον της ρητορικής». Για παράδειγμα, ενώ επιτρέπει δεύτερο και τρίτο γάμο, αλλάζει εν μέρει το τελετουργικό, για να δώσει διακριτικά το μήνυμά της ως προς το άθλημα των σχέσεων και να αποδοκιμάσει τον χωρισμό ως έσχατη λύση.

Θέτει όρια και περιορισμούς σε κάποια πράγματα για να φανερώσει εμπράκτως το ήθος της. Δεν αποπέμπει κανέναν, αλλά δεν παύει να καλεί τους πάντες προς μετάνοια και να δηλώνει, με τον τρόπο της, αυτό που θεωρεί σωστό για την καθοδήγηση των τέκνων της. Υποχωρεί μέχρι εκεί που κρίνει επιτρεπτό, χωρίς να ακυρώνει η ίδια τον εαυτό της και κατά συνέπεια να μην μπορεί να παράσχει καμία βοήθεια στα παιδιά της αν ο δρόμος που επέλεξαν, έξω από τις κατευθύνσεις της, τους οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Κόντρα σε αυτόν τον συμβολισμό στάθηκε η απόφαση του κ. Ελπιδοφόρου να συμμετάσχει στην βάπτιση-«σόου» και εκεί εντοπίζεται το λάθος του. Μοιάζει να βάζει την προσωπική του αντίληψη ή ενδεχομένως την αντίληψη των φίλα προσκείμενων (και πολύ πλουσίων) ομογενών φίλων του πάνω από την αντίληψη της εκκλησιαστικής παράδοσης. Και αποτελεί παραφωνία για τον ίδιο, ο οποίος δίνει τόση μεγάλη έμφαση στο τυπικό της Μητρός Εκκλησίας και προσπάθησε από την πρώτη στιγμή της ανάρρησής του στον θρόνο της Αμερικής να το επιβάλει.

Η δεύτερη και εξίσου σημαντική ένσταση σχετικά με την παρουσία του στην εν λόγω βάπτιση δεν έχει να κάνει τόσο με τις ιδιαιτερότητες του ζεύγους, όσο με την οικονομική τους επιφάνεια. Αλήθεια, θα μπορούσαν ποτέ κάποιοι φτωχούληδες γκέι, που δεν διέθεταν την κοινωνική θέση και οικονομική ισχύ των συγκεκριμένων ομογενών, να φιλοδοξούσαν να κουβαλήσουν κοτζάμ αρχιεπίσκοπο στην βάπτιση του υιοθετημένου παιδιού τους, και μάλιστα εν μέσω ανάλογης πομπής και πανηγυρισμών; Φυσικά, η απάντηση είναι όχι και ο ΣΥΡΙΖΑ-Ν. Υόρκης κάνει τα στραβά μάτια για την πραγματικότητα αυτή, ως μη ώφελε. Στην βιασύνη του να αναγάγει τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής σε παντιέρα του δικαιωματισμού, εθελοτυφλεί ή μάλλον μασά τα λόγια του μπροστά στην πραγματική ανισότητα – την οικονομική!

Να τονισθεί εδώ ότι διαμέσου της συμβολικής, η Εκκλησία προσπάθησε να καταπολεμήσει και αυτή την ανισότητα, περιορίζοντας τις ημερήσιες Θείες Λειτουργίες που δύναται να τελέσει ο εκάστοτε ιερέας σε μία, για να αποφευχθεί ο διαχωρισμός των εκκλησιαζομένων σε πλουσίων και φτωχών. Το δε κοινό ποτήριο της Θείας Κοινωνίας εμπεδώνει την ίδια αντίληψη για την ισότητα όλων εκείνων που μεταλαμβάνουν από αυτό, πράγμα που δυστυχώς, με την εισαγωγή της οθνείας πρακτικής της μετάδοσης του ιερού Μυστηρίου με πολλαπλά κουτάλια στις ΗΠΑ κατά την πανδημία (πρακτική που συνεχίζεται σε κάποιες ενορίες ακόμη και σήμερα), τείνει να αμφισβητηθεί.

Συνεπώς, είναι κατανοητή μεν η προσπάθεια να διασκεδαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις από την συμμετοχή του κ. Ελπιδοφόρου σε μια βάπτιση που θα έπρεπε να τελεστεί ήσυχα και διακριτικά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, διότι αφορά πρωτίστως σε αθώα παιδιά και όχι στον εγωισμό ή τα πιστεύω των κηδεμόνων τους ή της ευρύτερης οικογένειας, αλλά «ουδέν ωφελεί» και «μάλλον θόρυβος γίνεται». Είναι φανερό ότι στην περίπτωση αυτή ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά που εξαρτώνται άμεσα από τον πλούτο.

Γι’ αυτό και η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ Νέας Υόρκης δεν δείχνει να είναι προϊόν ώριμης σκέψης. Αντιθέτως, αυτή κι αν είναι «αντιδραστική»! Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρεται όντως για τα εκκλησιαστικά και δεν θέλει να αυτοεξαιρεθεί λόγω του γνωστού αντικληρικαλισμού κάποιων μελών του, αλλά και της κακής ανάγνωσης της δογματικής αριστεράς, που συγχέει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τον Δυτικό Χριστιανισμό, ας προσπαθήσει τουλάχιστον να σεβαστεί τον χώρο και να μην τον καπηλεύεται ευκαιριακά για να προωθεί την κομματική του ατζέντα. Διαφορετικά, γελοιοποιείται και αυτοκαταργείται, τσαμπουνώντας δικαιωματιστικά παραληρήματα για δήθεν σκοταδισμό, καθ’ ην στιγμή «ποιεί την νήσσα» για την πηγή της ανισότητας, τα λεφτά!

Εκτός εάν, παρά τον αριστερό αυτοπροσδιορισμό, έχει μια κάποια προτίμηση στις δεξιές τσέπες… Αλλωστε, στην εποχή που ζούμε, όλα είναι επιτρεπτά. Γούστα είναι κι αυτά!