Τα πρωινά, της αυγούλας το τραγούδι ψιθύριζες γλυκά.
Αλλοτε πάλι, περίμενες το λυκόφως
για να γονατίσεις μπροστά στης δημιουργίας το θαύμα.
Κοιτάζοντας τη γαλάζια θάλασσα
άφηνες να σε χαϊδεύει, ολόλαμπρος ο ήλιος.

Δεν γύρευες πολλά. Την ευτυχία είχες αγκαλιά.
Tων παιδιών σου χαιρόσουνα την ομορφιά.
Μέλισσα είχες γεννηθεί. Αγαπούσες τη δουλειά.
Να ταξιδεύσειςσε όλο τον κόσμο ονειρευόσουνα
τα χρόνια σου τα παιδικά.

Έτσι, χορεύοντας σαν ηλιαχτίδα με την ζωή,
δεν αφουγκράστηκες τον μαύρο καβαλάρη
με το μακρύ σπαθί, που ύπουλα, αδιάντροπα
σε άρπαξε, για να σε έχει μαζί του συντροφιά,
στα άγνωστα, στα πιο μακρινά…
γιομάτη νιάτα, δροσιά, ομορφιά.
Μισοτελειωμένα στα ατλάζια του ουρανού
απόμειναν τα τραγούδια σου τα χαρωπά.

Τώρα, γιομάτη πίκρα βάρυνε η καρδιά μας.
Μέσα της κάτι θολές αγέλαστες σκιές διαβαίνουν.
Ασήκωτο εγινε το βήμα πάνω στο υγρό χώμα,
που υποχωρεί σαδιστικά.
Μαύρα, σφιχτά πλεγμένα σύννεφα
διώχνουνμακριά κάθε χαρά.

Τα περιστέρια μείνανε χωρίς νεράκι και τροφή
κι εμείς με αινίγματα κι άλυτους γρίφους
να ρωτάμε το αιώνια αναπάντητο: Γιατί; Γιατί;

* Στην αδελφή μου που «έφυγε» νέα