Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε κάτι που πολλοί θεωρούσαν σχεδόν ακατόρθωτο. Εβαψε όλη την Ελλάδα -με εξαίρεση τη Ροδόπη- μπλε. Εβαψε μπλε ακόμα και την δύσκολη για την ΝΔ, και προσωπικά για τον πατέρα του αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και πολύ λιγότερο για τον ίδιο- Κρήτη.

Σήμερα, λοιπόν, μέρα της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, είναι παράλληλα και η μέρα της μεγάλης δικαίωσης για τον αείμνηστο πατέρα του, ο οποίος σημειωτέον «έφυγε» στις 29 Μαϊου, το 2017.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αγέρωχος, με απαράμιλλη κρητική λεβεντιά, με σπάνια ευφυΐα και διορατικότητα, πάλεψε μια ζωή ενάντια στους «διαπλεκόμενους» της εποχής του για το καλό της πατρίδας του. Γι’ αυτό και πολεμήθηκε όσο λίγοι. Γι’ αυτό και συκοφαντήθηκε όσο λίγοι.

Κι όμως, στο τέλος ο λαός αναγνώρισε το επίπεδό του, την προσφορά του, τις δυνατότητές του, και παρά την δυσφήμηση που του είχε γίνει, τον επιβράβευσε εκλέγοντάς τον πρωθυπουργό, έναντι του Ανδρέα, ενός ισχυρότατου αντίπαλου.

Επιπλέον είναι βέβαιο ότι, αν δεν τον ανέτρεπαν οι διαπλεκόμενοι, η Ελλάδα δεν θα περνούσε το μαρτύριο της χρεοκοπίας και την ταπείνωση. Θα είχε βρει τον δρόμο της από τότε, από την δεκαετία του 1990.

Μπορεί, λοιπόν, άνετα να λεχθεί ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης –πλήρη διαφάνεια, με τιμούσε με την φιλία του- με τους αγώνες και τις θυσίες του και την ειλικρινή πηγαία αγάπη του για τον λαό απέδειξε ότι η ικανή, διορατική ηγεσία μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στην χώρα.

Τα στοιχεία αυτά τα διαθέτει και ο γιος του. Αρα μπορεί να λεχθεί ότι και στο θέμα αυτό ο λαός είχε ένα προηγούμενο σημείο σύγκρισης και άρα ο πατέρας του έβαλε το λιθαράκι του στον σημερινό θρίαμβο του γιου του.

Η Κρήτη που λάτρευε -και που επέλεξε να θαφτεί, δες φωτο- δεν τον στήριζε όσο του άξιζε. Αντίθετα, υποστήριζε περισσότερο τους πολιτικούς του αντιπάλους, παρά το γεγονός ότι -όπως τον πείραζα και γελούσε- ξόδευε ως πρωθυπουργός τον μισό προϋπολογισμό του κράτους στην Κρήτη και ιδιαίτερα στην πόλη του, τα Χανιά.

Και να που ο γιος του έβαψε την Κρήτη μπλε. Να που πέτυχε αυτό που ο πατέρας του δεν μπόρεσε να κάνει.

Δεν θα μπορούσε, πιστεύω, να ήταν εκείνος και η αείμνηστη σύζυγός του και μητέρα του Πρωθυπουργού, Μαρίκα -μια άλλη σημαντική προσωπικότητα-, πιο υπερήφανοι για τον γιο τους.

Ούτε όμως θα μπορούσε και ο γιος τους, ο θριαμβευτής των εκλογών, να τους δικαίωνε περισσότερο, από ό,τι τώρα, με αυτό που πέτυχε.