Μερικές σκέψεις με την ευκαιρία της εορτής των Ελληνικών Γραμμάτων και της ομογενειακής μας Παιδείας:

Οπως τόσα άλλα πράγματα έτσι και το κορυφαίο θέμα της ομογενειακής μας Παιδείας το αφήνουμε στην τύχη του.

Οπως είναι γνωστό, τα σχολεία μας ανήκουν στις εκκλησίες μας και κατ’ επέκταση στην Αρχιεπισκοπή. Και αυτό γιατί όταν οι πρώτοι μετανάστες έχτιζαν ένα σχολείο, μαζί έχτιζαν και μία εκκλησία και αντιστρόφως. Γιατί το ένα συχνά προϋποθέτει το άλλο. Ετσι ήταν πάντα. Εκκλησία και Ελληνισμός ήταν έννοιες ταυτόσημες. Και γι’ αυτό επιβίωσαν.

Αρα την ευθύνη για την Παιδεία μας την έχει η Αρχιεπισκοπή.

Ομως η Αρχιεπισκοπή μας δεν μπόρεσε για δεκαετίες τώρα να αποφασίσει αν όντως ενδιαφέρεται για τα ελληνικά μας σχολεία, δηλαδή για την διατήρηση της γλώσσας και του πολιτισμού μας ή αν απλώς προφασίζεται ότι ενδιαφέρεται από τον φόβο της κοινής γνώμης της Ομογένειας και του Πατριαρχείου.

Θα πίστευε κανείς ότι έστω από άμεσο συμφέρον η Αρχιεπισκοπή θα αγκάλιαζε τα σχολεία μας. Οτι θα συγκέντρωνε σημαντικά χρηματικά ποσά, σε ετήσια βάση, όπως κάνει για τόσα άλλα θέματα, για την αναβάθμιση και την επέκτασή τους.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη μόρφωση ή φαντασία για να αντιληφθεί κανείς πόσο αλληλένδετα είναι Εκκλησία και Σχολείο.

Εκτός κι αν χωρίς να το διατυμπανίζουμε έχουμε βγάλει την απόφαση ότι δεν μας ενδιαφέρει η ελληνικότητα.

Αλλά τότε ας βγάλουμε από τον τίτλο της Αρχιεπισκοπής το «Ελληνική».

Είναι δύσκολο όμως να δεχτεί κανείς ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, αλλά και για πρακτικούς.

Στην εποχή μας, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς μπορεί σήμερα ο άνθρωπος να ζήσει στην ολοκληρία του τη ζωή του, αν δεν γνωρίζει ποιος είναι και αν δεν στηρίζεται στις ρίζες του.

Υπάρχει όμως και μια άλλη θλιβερή αλήθεια.

Πολλοί κληρικοί μας έχουν ανεπαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας και άγνοια  του τι εστί ελληνικότητα.

Συχνά οι Αρχιεπίσκοποί μας περιορίζονται στο να αποδεικνύουν το ενδιαφέρον τους για την Παιδεία με επετειακές εμφανίσεις σε σχολεία, αφήνοντας την συνέχισή τους σε ευσυνείδητους ομογενείς, αφοσιωμένους δασκάλους, λίγους κληρικούς και γονείς, που σαν τους ακρίτες αγωνίζονται για να μην περάσει ο εχθρός της αδιαφορίας για την καταγωγή μας.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι εκπρόσωποι των οργανώσεών τους, εκπαιδευτικές επιτροπές των σχολείων και, όπως είπα πιο πάνω, μερικοί κληρικοί και γονείς στους οποίους οφείλουμε τιμή και ευγνωμοσύνη.

Το τονίζω και το επαναλαμβάνω ότι ο αγώνας τους είναι τίμιος, πατριωτικός, ιστορικά καταξιωμένος και ότι, παρά την πικρία που συχνά αισθάνονται, στο τέλος έχουν πετύχει κάτι που λίγες μειονότητες έχουν καταφέρει: Να συνεχίζει να υπάρχει ομογενειακή Παιδεία.

Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, ένας νέος, μορφωμένος ιεράρχης, δεν είναι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας στο θέμα αυτό.

Ακόμα και όταν αναβαθμίζει σε στενό του συνεργάτη έναν ιερέα, που με εντυπωσιακή προπαγανδιστική ικανότητα και εκμεταλλευόμενος τα ευγενή αισθήματα των αξιωματούχων της Κοινότητας, χρησιμοποιώντας τις πιο απίστευτες ανακρίβειες, τους κατεύθυνε στην απόφαση να απορρίψουν δωρεά ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο σχολείο του Αγίου Δημητρίου. Την μεγαλύτερη δωρεά που θα γινόταν ποτέ σε ομογενειακό μας σχολείο.

Μια δωρεά που θα εγγυόταν την διαιώνισή του και θα το αναβάθμιζε σε ένα από τα κορυφαία σχολεία της πόλης της Νέας Υόρκης, φυσικά διατηρώντας πλήρως την ελληνική του ταυτότητα.

Ας μη απελπιζόμαστε. Ο αγώνας μας δεν πάει χαμένος. Ας κάνει ο καθένας και η καθεμία ό,τι μπορεί.

Εξάλλου, ο Ελληνισμός στους κουζουλούς πάντα στηρίχθηκε…