Oι μέρες μου οι ώρες οι καλές, της ευτυχίας οι στιγμές
στις μνήμες μου πισωγυρνούν συχνά, θαρρείς και προσπαθούν
όμηρό τους να με πάρουν…
Νους και καρδιά όταν βρεθούν σε σκοτεινιά, πιασμένα χέρι, χέρι
στου «άλλοτε…» στου «χθες…» τις αναμνήσεις τις γλυκιές
και στα λησμονημένα τη γιατρειά αποζητούν.
Νοσταλγία. Γλυκόπικρο το γιατρικό της.
Στυφή η γεύση που απομένει. Μπερδεύεται, βαραίνει η σκέψη.
Λαβωμένη μένει πίσω κάποια ευτυχία, κάποια χαρά αλλοτινή.

Το «Τώρα» μόνο θα έπρεπε να αγκαλιάζω.
Της πορείας μου τα αχνάρια στη μνήμη μου να μην αφήνω.
Συγκρίσεις να μην κάνω, να μην αναπολώ ούτε και να νοσταλγώ.
Λεύτερη, από θύμησες καλές να μην προσπαθώ να κρατηθώ.
Ας είναι η πορεία πιο ανηφορική, κι η νυχτιά πιο βιαστική.
Στο «Τώρα», τον αγώνα μου παλεύω.
Του «Σήμερα» τα δώρα του προσμένω.
Τη νέα αυγή ποθώ με ελπίδα να μπορώ να καρτερώ.