Των ονείρων μάνα, όταν στην αγκαλιά σου βρίσκομαι

νοιώθω, πως ξαλαφρώνω από τα βάρη

που ολημερίς στην πλάτη κουβαλώ.

Λεύτερη μένω, να ονειρευτώ.

Οι στοχασμοί, κι οι πόθοι μου μακραίνουν

πετώ μέσα στο απέραντο Σύμπαν.

Αστέρι και εγώ, τα άλλα αστέρια ακολουθώ

στο ταξίδι τους το μακρινό.

Διχως φορτία κι αποσκευές. Οι αστερισμοί τρεμοσβήνουν.

Αγγελοι μέσα από τους γαλαξίες τον δρόμο μου ανοίγουν.

Τα όνειρά μου κάτασπρα, ανάλαφρα σαν σκιές

πάνω στο κόκκινο φεγγάρι, δεν παύουν να χορεύουν.

Στον σκούρο τρούλλο του ουρανού ακούω μόνο την ανάσα

της σιωπής.

Αφουγκράζομαι τα βήματα του Δημιουργού.

Δεν βλέπω πολέμους, σκοτωμένους, σκλάβους, ρατσιστές,

αστέγους, πεινασμένους, αμόρφωτους, εκμεταλλευτές,

απελπισμένους, μοχθηρούς, κακόβουλους, πλεονέχτες,

τυράννους, φονιάδες, ληστές.

Δεν ακούω κλάματα, ούτε βογγητά σπαρακτικά

μήτε της ζητιανιάς τα παρακαλητά.

Της ανημποριάς δεν αντικρίζω τα δάκρυα τα πικρά.

Δεν αντιλαλεί στα αυτιά ο ήχος από τις αλυσίδες της

σκλαβιάς, ή της καταφρόνιας τα αναφιλητά.

Σαν στο στερέωμα να μην υπάρχει η «ΓΗ».

Νύχτα που όταν στην αγκαλιά σου με κρατάς σφιχτά

στη λάσπη δεν με αφήνεις να πατώ,

στην αιωνιότητα με πας κοντά.

Άλλοτε πάλι, με φτερουγίσματα αλαφρά

γλιστρούν κοντά μου φευγάτοι, αγαπημένοι,

που διψούν για συντροφιά.

Νύχτα, πλανεύτρα, νύχτα ονείρων γεννήτρα.