Ο πιο αγαπημένος μας ήχος, το χτύπημα του κουδουνιού
που αναγγέλλει την ώρα τη λατρευτή του παιχνιδιού.
Ανοίγουν οι πόρτες. Ξεφεύγει το μελίσσι άτακτο, ορμητικό, τρελό,
αχόρταγα να ρουφήξει αέρα λεύτερο, καθαρό.
Παιδιά!
Αγώνας ποιο την ομάδα να προλάβει για κρυφτό ή κυνηγητό.
να φτάσει στην κούνια, στη γλίστρα, στην τραμπάλα.
Τον φίλο του να ξεπεράσει στην ζαβολιά και στην τρεχάλα.
Την μπάλα να αρπάξει καλαθιά πρώτο να βάλει ζηλευτή,
ήρωας της μέρας να αναδειχθεί.

Πίσω τα καρδιοχτύπια. Ξεχασμένη η αγωνία,
για την έκθεση, την αριθμητική, τη γραμματική, τη φυσική,
τη γεωγραφία, την ιστορία, την κοσμογραφία, την αστρονομία.
Πώς μέσα στου παιχνιδιού την κάψα να νοιαστεί
τι γίνεται στον ουρανό ψηλά όταν την μπάλα με πείσμα κυνηγά;
Ποιο να σκεφτεί τι σχεδιάζουν οι χώρες, οι λαοί, οι πλανητάρχες,
οι δυνάστες, οι σοφοί, ή οι τρελοί;
Για πόσο ακόμα θα αφήσουν την ζωή πάνω στη Γη;
Το τώρα! Το διάλειμμα! Τη στιγμή, χαίρεται το παιδί!
Ανέμελη η παιδιάστικη ζωή. Μακάριες, ευλογημένες,
η άγνοια, και η ξενοιασιά.
Δώρα της φύσης στο παιδί που στην ζωή έρχεται δίχως να ρωτηθεί.
Αχ Θεέ μας, να γίνονταν να μέναμε μικρά παιδιά παντοτινά…