Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές «Αθάνατος» και «Κολοκοτρώνης», που είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια στην ελληνική παρέλαση στη φημισμένη Πέμπτη Λεωφόρο του Μανχάταν.

Φώναζε με συγκίνηση, αλλά και λεβεντιά ο κόσμος από παντού, τη στιγμή που ένα άσπρο άλογο, σαν εκείνο που χρησιμοποιούσε ο «Κολοκοτρώνης της Ομογένειας», ο τόσο αγαπητός σε όλους, Τάκης Νικολόπουλος, περνούσε στη μέση του δρόμου. Ο Τάκης Νικολόπουλος δεν καθόταν επάνω σ’ αυτό, φορώντας την ηρωική φουστανέλα, την αστραφτερή περικεφαλαία στο κεφάλι του και κρατώντας το απαραίτητο γιαταγάνι των αγωνιστών του 1821 να το ανεμίζει γύρω του. Μόνο οι δύο μπότες του κρέμονταν από τις δύο πλευρές του αλόγου, ενώ δίπλα του περπατούσαν η χήρα του Νικολόπουλου και τα παιδιά του που κρατούσαν την περικεφαλαία και τη φωτογραφία του αξέχαστου ομογενή και μεγάλου πατριώτη.

Χαμογελούσε όταν τον ονομάτιζα «Κολοκοτρώνη της Ομογένειας». Καμιά φορά έστριβε και το τσιγκελωτό, πλούσιο μουστάκι του για το οποίο ένιωθε τόσο υπερήφανος.

Η ιδέα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης, να βάλει ένα άσπρο άλογο στην Παρέλαση, που αυτή οργανώνει κάθε χρόνο, ήταν επιτυχημένη και αποτελούσε ένα είδος μνημόσυνου για τον εξαίρετο αυτό πατριώτη, όπως πολύ σωστά μου είχε πει τότε, ο πρώην ύπατος πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας, Χρήστος Βουρνάς.

Θυμάμαι ότι γνώρισα τον Τάκη Νικολόπουλο σε κάποια γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας Ν. Υόρκης. Τις περισσότερες φορές, όταν ο καιρός ήταν καλός, ερχόταν με το αγαπημένο του άσπρο κοστούμι. Ηταν πάντα φρεσκοξυρισμένος, καλοχτενισμένος και πάντα χαμογελαστός και με ευγένεια.

Συνήθιζε να κάθεται στα πρώτα καθίσματα, όταν υπήρχε θέση και παρακολουθούσε τις συζητήσεις πολύ προσεκτικά. Οταν ζητούσε το λόγο, ήταν πολύ προσεκτικός. Δεν τον θυμάμαι να ήταν επιθετικός, ή προσβλητικός, όταν διαφωνούσε με κάποιον. Παρουσίαζε κόσμια την αντίθετη θέση του.

Τον θυμάμαι, όταν παρουσίαζε ενέργειες που είχε κάνει στην Ελλάδα για την Παλλακωνική. Μετρημένα λόγια, καθόλου υπερβολές, και ταπεινός στις εκφράσεις του, όταν αναφερόταν σε επιτυχημένες ενέργειές του. Να, γιατί τον αγαπούσαν όλοι.

Να γιατί ξεχείλισε από συγκίνηση και δάκρυα ο ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής στο Μπρονξ, την ημέρα της κηδείας του.

Θυμάμαι την ημέρα εκείνη. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη από συγγενείς, γνωστούς και φίλους του εκλιπόντος, αλλά και απλούς ομογενείς που είχαν πάει για να κατευοδώσουν τον «Κολοκοτρώνη» στην τελευταία του κατοικία. Κοντά στο φέρετρο το κάτω ήμισυ του οποίου ήταν σκεπασμένο με σημαία των Λακώνων αγωνιστών κατά την Εθνεγερσία του 1821, είχε τοποθετηθεί η γνωστή περικεφαλαία που φορούσε όταν έφιππος εμφανιζόταν κάθε χρόνο στην ελληνική παρέλαση στην Πέμπτη Λεωφόρο.

«Καλό ταξίδι, πατέρα μου», ήταν τα λόγια με τα οποία έκλεισε τη μικρή ομιλία της, συντετριμμένη από τον πόνο, η κόρη του Ελένη, ραγίζοντας τις καρδιές όλων μέσα στην εκκλησία.

Ακολούθησε ο γιος του, Γιάννης, ο οποίος με δυσκολία και με λυγμούς που τον διέκοπταν, αποχαιρέτισε τον πατέρα του. Και ακολούθησε η άλλη κόρη του Τάκη Νικολόπουλου, η Μαρία, η οποία με βουρκωμένα μάτια είπε το στερνό «αντίο» στον πατέρα της.

Ο ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας, αρχιμανδρίτης Συλβέστρος Μπερμπέρης, αναφέρθηκε στον εκλιπόντα που έγινε σύμβολο στην Ομογένεια. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στους πόθους και τις λαχτάρες του εκλιπόντος να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Θυμάμαι τα ποιητικά, γεμάτα συγκίνηση λόγια του π. Συλβέστρου: «Τρία παιδιά έχασαν τον πατέρα τους, μια σύζυγος έγινε χήρα και ο Ελληνισμός, η Σπάρτη και η ελληνοαμερικανική κοινότητα έχασαν τον Κολοκοτρώνη τους. Το άσπρο άλογό του έσκυψε το κεφάλι του από θλίψη. Οι άγγελοι θα οδηγήσουν την ψυχή του Παναγιώτη, ενός πιστού Χριστιανού συζύγου και πατέρα, ενός γενναίου Σπαρτιάτη και αφοσιωμένου Ελληνα, στον Παράδεισο».

Θυμάμαι τον «κεραυνό» που έπεσε στην Ομογένεια, όταν ήλθε η πληροφορία από την Ελλάδα, ότι ο «Κολοκοτρώνης της Ομογένειας», έφυγε από τη ζωή. Ο Τάκης Νικολόπουλος απεβίωσε στη Σπάρτη από καρδιακή προσβολή. Οταν δεν εμφανίστηκε σε ραντεβού που είχε με τον εξάδελφό του, ο οποίος ήταν επιστάτης σε ένα κτίριό του, ο τελευταίος ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματος του Νικολόπουλου τον οποίο και βρήκε νεκρό.

Ο Τάκης Νικολόπουλος διετέλεσε πρόεδρος της Παλλακωνικής Ομοσπονδίας Αμερικής, καθώς και του αγαπημένου του συλλόγου Λογγάστρας.

Και θυμάμαι μια φορά που μου είχε πει, ότι ήταν ευχαριστημένος, γιατί επί της δικής του προεδρίας στο Σύλλογο Λογγάστρας, συγκεντρώθηκαν 1.250 περίπου συγχωριανοί τους απ’ όλο τον κόσμο στην Ελλάδα και έλαβαν μέρος σε μια όμορφη καλλιτεχνική βραδιά γεμάτη αναμνήσεις από το παρελθόν.

Κάποια άλλη φορά, θυμάμαι, ότι μου είχε πει πως δέκα ολόκληρα χρόνια στην ηγεσία του συλλόγου, ήταν αρκετά και ότι ήταν καιρός να αναλάβουν νέα πρόσωπα και η οργάνωση να προχωρήσει με νέα οράματα στο μέλλον.

Θυμάμαι τον Τάκη Νικολόπουλο να είναι συμφιλιωτικός στο χώρο ιδιαίτερα των Λακώνων. Μου είχε πει ότι οι Λάκωνες της Ν. Υόρκης έχουν πολύ περισσότερα να επιτύχουν, εάν συνεργάζονται για την πραγματοποίηση διαφόρων εκδηλώσεων κοινωνικού και πολιτιστικού περιεχομένου, όπως είναι οι κοινές χοροεσπερίδες, ο εορτασμός των Παλαιολογείων και οι διάφορες θρησκευτικές και εθνικές γιορτές. Μόνο έτσι, έλεγε, θα επιτευχθούν τα ποθητά αποτελέσματα, δίνοντας ένα καλό παράδειγμα αδελφοσύνης και ομόνοιας στους νέους, που θα γίνουν οι αυριανοί ηγέτες και συνεχιστές της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αγαπούσε πολύ τη νεολαία ο Τάκης Νικολόπουλος. Θυμάμαι ότι μου είχε μιλήσει και γι’ αυτή. Και μου είχε τονίσει ότι τα νιάτα είναι η δύναμη και η πνοή του μέλλοντος και ότι καμιά κοινωνία δεν μπορεί να μεγαλουργήσει, χωρίς το σφυγμό και τον παλμό της νεολαίας.

Αυτός ήταν ο Τάκης Νικολόπουλος, ο «Κολοκοτρώνης της Ομογένειας», ο μεγάλος πατριώτης. Τον θυμάμαι πάντα!