Θα ήθελα να αναφερθώ στην αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους όπως μας τη δίδαξε ο Ιδιος αλλά και που εμείς μπορούμε να τη μεταδώσουμε με παραδείγματα στα παιδιά μας και να τα διηγούμαστε σαν παραμύθια.

Μια φορά, ένας πλούσιος νέος, ρώτησε τον Χριστό τι πρέπει να κάνει για να έχει αιώνα ζωή.

«Αν θέλεις να μπεις στην αιώνια ζωή», του απάντησε ο Χριστός, «να φυλάς τις εντολές του Θεού».

«Ολες τις φύλαξα, από μικρό παιδί», του απάντησε εκείνος. «Τι άλλο να κάνω;».

Και ο Χριστός του αποκρίθηκε. «Αν θες να είσαι τέλειος άνθρωπος, πήγαινε να πουλήσεις την περιουσία σου και να τη μοιράσεις στους φτωχούς. Ετσι θα αποκτήσεις θησαυρούς στους Ουρανούς».

Βλέπετε, λοιπόν, ότι την τελειότητα του ανθρώπου, ο Χριστός την είδε στην έμπρακτη απόδειξη που δίνει κανείς για την αγάπη του στους άλλους ανθρώπους. Και ο σοφός Σολομών έλεγε: «Δανείζει τον Θεό όποιος ελεεί τον φτωχό». Και ο Χριστός επίσης έλεγε: «Ευτυχείς αυτοί που ελεούν, γιατί αυτοί θα ελεηθούνε». «Ολοι είστε αδελφοί», είπε σε άλλη περίσταση. Και δίδαξε να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους, όπως τον εαυτό μας. Ακόμη, όταν πλησίαζε ο καιρός να σταυρωθεί, σαν τελευταία του εντολή για τους ανθρώπους, είπε στους μαθητές Του «Αυτή την παραγγελία σας αφήνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».

Αλλά την αγάπη ο Χριστός δεν την ήθελε αφηρημένη, μα συγκεκριμένη. Με θετικές πράξεις. Γιατί άλλοτε είχε πει: «Να κάνετε στους άλλους ανθρώπους εκείνο που θέλετε εκείνοι να κάνουν σε εσάς».

Πράξη λοιπόν εζήτησε, όπως φαίνεται και από άλλα σημεία της διδασκαλίας Του. Οπως όταν έλεγε ότι «ο ποιών το θέλημα του Πατρός Μου, εισέρχεται εις τη Βασιλεία των Ουρανών». Και ότι «Αδελφοί εισίν, οι το θέλημα του Θεού ακούοντες, και ποιούντες».

Η αγάπη λοιπόν του ανθρώπου για τον άνθρωπο, επιβάλλεται σαν θείος νόμος. Στους πλούσιους βέβαια, το καθήκον αυτό πέφτει βαρύτερο, μα το κακό είναι ότι ο πλούτος σκληραίνει την καρδιά και ευκολότερα βρίσκει κανείς την καλοσύνη και την αγάπη σε εκείνους, που δεν έχουν τον πλούτο αλλά μπορούν να συμπονέσουν τη φτώχεια και τη δυστυχία.

Μπορεί, λοιπόν, να ρωτήσει κανείς. «Οταν δεν έχω πώς να κάνω το καλό;». Υπάρχουν, όμως, καλοσύνες που δεν χρειάζονται χρηματικές θυσίες για να γίνουν. Πόσες φορές μια χρήσιμη συμβουλή, μια σύσταση, μια καλή διάθεση, ένας καλός λόγος, μια γενναία πράξη, δεν ανακουφίζουν τη δυστυχία! Η αγάπη βρίσκει πάντα τον τρόπο για να πλησιάσει τον άνθρωπο. Για αυτό και ο Χριστός δεν την εκήρυξε σαν προνόμιο των πλουσίων. Μα την δίδαξε σαν γενική υποχρέωση για όλους τους ανθρώπους. «Αγαπάτε αλλήλους».

Πραγματικά! Πόσο είναι ωραία η αγάπη του ανθρώπου στον άνθρωπο.

Ο θείος νόμος σε μας τους Ελληνες ήταν γνωστός και πριν τον Χριστιανισμό. Η αρχαία ελληνική ποίηση και φιλοσοφία είναι γεμάτες από τα ηθικά εκείνα παραγγέλματα, που διδάσκουν την αγάπη του ανθρώπου στον άνθρωπο και η ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα για την πρακτική εφαρμογή του νόμου αυτού, από αρχαίους Ελληνες. Αλλά και πριν από την ιστορία, αν θυμηθούμε τη μυθολογία, θα δούμε πως κι αυτή ακόμα μαρτυράει πόσο ο θείος νόμος του ανθρώπου συγκινούσε την ελληνική ψυχή. Τι είναι πραγματικά οι μυθολογικοί ήρωες; Είναι μεγάλοι ανθρωπιστές, που διακινδύνευαν τη ζωή τους για την αγάπη των άλλων ανθρώπων. Απόδειξη σε αυτό είναι πως, μαζί με την παλικαριά τους, συνδύαζαν κι άλλες αρετές, όπως μας το δείχνει η παράδοση για τη συνάντηση του Ηρακλή με την Αρετή και την Κακία. Αλλά και η ιστορία του Θησέα έχει μέσα του την αγάπη για τον άνθρωπο, για το καλό των πολιτών της πατρίδος.

Να θυμηθούμε λοιπόν την ιστορία του Θησέα που ήταν γιος της Αίθρας και του Αιγέα, του βασιλιά της Αθήνας. Γεννήθηκε στην Τροιζήνα της Πελοποννήσου. Είχε παππού τον Πιτθέα, που ήταν άνθρωπος πολύ μορφωμένος και αυτός ανέλαβε την ανατροφή του. Ακούγοντας από μικρός για τα κατορθώματα του Ηρακλή, καιγόταν από τον πόθο να του μοιάσει, ενώ τα εγκλήματα των ληστών, που βασάνιζαν την Ελλάδα του άναβαν την επιθυμία να τους εξοντώσει. Οταν άντρας πια έφυγε από την Τροιζήνα, για να έρθει στην Αθήνα κοντά στον βασιλιά πατέρα του θέλησε να συναντήσει τους ληστές. Για αυτό δεν ήρθε από τη θάλασσα όπως του λέγανε, αλλά από την ξηρά.

Πρώτα, λοιπόν, συνάντησε τον ληστή Περιφήτη στην Επίδαυρο. Εύκολα τον σκότωσε και έτσι γλύτωσε την περιφέρεια από ένα μεγάλο τέρας. Πιο πάνω στον Ισθμό σκότωσε τον απάνθρωπο Σίνη. Στα Μέγαρα σκότωσε τον Σκίρωνα και στην Ελευσίνα τον Κερκύονα. Η φήμη για τα κατορθώματα αυτά είχε φτάσει στην Αθήνα πριν από τον ίδιο και έτσι οι Αθηναίοι, μόλις έφτασε του έκαναν μεγάλη υποδοχή. Εκεί όμως έμαθε πως ένας ταύρος που τον έλεγαν Μαραθώνιο, έκανε μεγάλες ζημιές στους κατοίκους της Αττικής. Ο Θησέας τον έπιασε ζωντανό και τον έφερε μέσα στην πόλη, όπου τον θυσίασε στον Απόλλωνα μέσα στις γενικές επευφημίες του λαού.

Στο ανώτερο κείμενο βλέπουμε τη Χριστιανική αγάπη όπως μας τη δίδαξε ο Χριστός και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αλλά και από την αρχαία ιστορία και μυθολογία βλέπουμε την ανθρωπιστική αγάπη των αρχαίων Ελλήνων προς τον άνθρωπο. Ποια είναι η διαφορά. Η χριστιανική αγάπη είναι αγάπη που δεν θέλει ανταμοιβή. Είναι αγάπη θυσίας. Είναι αγάπη αλτρουιστική και δεν περιμένει αντάλλαγμα. Για να είσαι Χριστιανός πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Στη Χριστιανική αγάπη δεν χρειάζεται να σκοτώσεις ή να βασανίσεις για να επιβάλλεις την αγάπη μέσω ηρωισμού. Είναι αγάπη αυτοθυσίας και ταπεινοφροσύνης. Η έννοια της αγάπης στους αρχαίους ημών προγόνους είχε έντονα εκδικητικά σημεία και επιβαλλόταν όχι μόνο με λόγια και προσωπικές αυτοθυσίες, αλλά και με το φόνο, τον αφανισμό και το έγκλημα. Για αυτό και ο Απόστολος Παύλος, στην Πνύκα της Αθήνας, τους είπε «Εγώ δεν ήρθα να καταστρέψω τον αρχαίο σας ηθικό νόμο, Αθηναίοι πολίτες, αλλά να συμπληρώσω και να σας διδάξω την τέλεια αγάπη του Θεού, όπως μας τη δίδαξε ο Χριστός».

Σαν συμπέρασμα λοιπόν πρέπει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο είναι τέλεια και υπεράνω κάθε έκφρασης ανθρωπισμού και αγάπης από κάθε άλλη ιστορική αναφορά. Πόσο αλήθεια χρήσιμοι είναι οι εμπνευσμένοι χριστιανικοί λόγοι του Αποστόλου Παύλου και πόσο ωραία εξηγεί στους Αθηναίους την ανάγκη να μεταφερθούν από τον αρχαίο ηθικό νόμο, στον νόμο της Χριστιανοσύνης, της αλήθειας και της ορθής πίστης.

* Η Στέλλα Κοκόλη είναι πρόεδρος Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών.