Από το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, οπότε και το απρόκλητο μακελειό της Χαμάς στο Ισραήλ προκάλεσε την έναρξη του τρέχοντος πολέμου στη Μέση Ανατολή, έχουν περάσει 5 και πλέον εβδομάδες. Πέντε εβδομάδες στις οποίες έχουν προκληθεί τόσοι θάνατοι, τόση καταστροφή και τόσος πόνος όσο ποτέ σε όλους τους προηγούμενους πολέμους μαζί στην περιοχή.

Και ενώ η αντίδραση του Ισραήλ, το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα όπως λέγεται, είναι αυτονόητο, αυτό που δεν είναι αυτονόητο είναι η επ’ αόριστον συνέχιση του πολέμου.

Οι λόγοι είναι προφανείς: κατ’ αρχάς δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η αιματοχυσία των αμάχων, των παιδιών και των γυναικών, τα οποία δυστυχώς η Χαμάς χρησιμοποιεί ως ανθρώπινες ασπίδες. Οσο δίκαιο και αν είναι το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, άλλο τόσο άδικο είναι να χάνονται ανθρώπινες ζωές, και δη αμάχων, να καταστρέφεται μια ολόκληρη περιοχή, η Λωρίδα της Γάζας, σε βαθμό που κανείς δεν ξέρει αν θα είναι ξανά κατοικήσιμη μετά το τέλος του πολέμου.

Υστερα, όσο παρατείνεται ο πόλεμος, πέρα από τον πόνο που αυτός σκορπά, το Ισραήλ χάνει την έξωθεν καλή μαρτυρία, με αποτέλεσμα να διογκώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο ένα κύμα αντισημιτισμού με απρόβλεπτες συνέπειες.

Παράλληλα, όσο ο πόλεμος παρατείνεται, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να υπάρξει επικίνδυνη διεύρυνσή του, με εμπλοκή και άλλων δυνάμεων, όπως για παράδειγμα του Ιράν. Είναι περιττό να αναφέρουμε τι θα επακολουθήσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αρα, το Ισραήλ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι όσο και αν επιθυμεί διακαώς να εξαλείψει τη Χαμάς, αυτό δεν μπορεί να συμβεί μέσα από έναν πόλεμο που θα διεξάγεται επ’ αόριστον. Τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει πολύ, ο χρόνος ήδη μετρά αντίστροφα και αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου και η κυβέρνησή του.