Αγαπητή Σταυρούλα,

Εχω έναν γιο 17 χρόνων και το πρόβλημά μου είναι ότι δεν με αφήνει να τον πλησιάσω, να επικοινωνήσω μαζί του όσο θα ήθελα. Δεν μου εμπιστεύεται ποτέ κάποιο προσωπικό του πρόβλημα και προτιμά να περνάει χρόνο στο δωμάτιό του επικοινωνώντας με τους φίλους του, το οποίο το καταλαβαίνω, αλλά το βρίσκω υπερβολικό στο βαθμό που το κάνει. Εχει την τάση να μην μου μιλάει καθόλου για τις παρέες του, για τις σχέσεις του,  για τη ζωή του και να μη θέλει καθόλου να επεμβαίνω στη ζωή του. Παρ’ όλο που δεν είναι βίαιος, συχνά έχει μια καχύποπτη και επιθετική συμπεριφορά απέναντί μου, αμφισβητεί ό,τι του πω και το ελέγχει, σαν να πιστεύει ότι μονίμως προσπαθώ να τον κοροϊδέψω. Αρνείται να του κάνω την παραμικρή υπόδειξη και πολύ περισσότερο να του πω ότι κάτι δεν το κάνει σωστά, πολλές φορές υποτιμώντας με και λέγοντάς μου ότι «δεν ξέρω». Δεν ξέρω πώς να τον πλησιάσω, λέω στον εαυτό μου πως είναι ακόμη ανώριμος και ελπίζω ότι μεγαλώνοντας θα «μαλακώσει» και θα γίνει πιο ανοικτός. Εχω σκεφτεί ότι ίσως πρέπει να μιλήσει με κάποιον ειδικό, αλλά δεν θέλει ούτε να το ακούσει. Θα ήθελα την γνώμη σας.

Στέισυ

Αγαπητή Στέισυ,

Πολλές φορές πίσω από μία «ανώριμη» συμπεριφορά μπορεί να κρύβεται ένα αίσθημα προσωπικής μειονεξίας, η πεποίθηση ότι κάποιος δεν είναι αρκετά καλός. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο ίσως κάποιος αντιδράει στο αίσθημα αυτό που του είναι πολύ ενοχλητικό, είναι να προσπαθεί να το καλύψει. Γι’ αυτό και πολλές φορές αρνείται οποιαδήποτε κριτική που θα τον κάνει να νιώσει άβολα και ίσως φέρει στην επιφάνεια ξανά τις ανεπάρκειές του. Προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις του έντονα, χωρίς να επιχειρηματολογεί με ηρεμία και μπορεί να γίνει επιθετικός, όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί του. Μπορεί να φαίνεται αυτάρκης συναισθηματικά και σίγουρος για τον εαυτό του, στην πραγματικότητα όμως είναι ευάλωτος, πληγωμένος και αδύναμος να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς τον εαυτό του έχει να κάνει με το πώς αισθάνεται ότι τον «βλέπουν» οι σημαντικοί άλλοι στη ζωή του, κυρίως στην παιδική ηλικία. Ενα παιδί που νιώθει ότι δεν αγαπιέται γι’ αυτό που είναι, που γίνεται συχνά δέκτης κριτικής, που οι σημαντικοί άλλοι βλέπουν σε αυτό και τονίζουν τα λάθη και τις ανεπάρκειές του είναι πιθανό μεγαλώνοντας να νιώθει ότι δεν αξίζει και αυτό να καθορίσει όλη την ενήλικη συμπεριφορά του.

Ισως κάτι ανάλογο να συμβαίνει και στη δική σας περίπτωση. Μου γράφετε ότι ο γιος σας δεν σας εκμυστηρεύεται τι αντιμετωπίζει στη ζωή του, δεν σας μιλάει για τις σχέσεις του ή για όσα τον απασχολούν. Αν αυτή η συμπεριφορά είναι ανάλογη και στα άλλα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του,  ίσως κρύβει κάποιο αίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας ή έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους.

Αν όμως συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο κυρίως απέναντι σε εσάς, ίσως αυτό είναι ένα δείγμα ότι το παιδί σας για κάποιο λόγο δεν εμπιστεύεται τη σχέση του μαζί σας. Στην περίπτωση αυτή θα βοηθούσε ίσως να μιλήσετε εσείς σε κάποιον ειδικό Ψυχικής Υγείας, για να μπορέσετε να καταλάβετε τι είναι αυτό που δυσλειτουργεί στη σχέση σας με τον γιο σας και πώς μπορείτε να το διορθώσετε.

Ολοι οι άνθρωποι κουβαλούν πληγές από την παιδική τους ηλικία. Ο μόνος τρόπος να τις γιατρέψουν είναι να τις αποδεχθούν, να τις κοιτάξουν με αγάπη και να θελήσουν να τις ξεπεράσουν. Η «ανωριμότητα» στις περιπτώσεις αυτές έγκειται όχι τόσο στην συμπεριφορά, όσο στην δυσκολία να αντιληφθεί κανείς την πραγματικότητα της ζωής του, να συγχωρέσει τους σημαντικούς άλλους για τα λάθη τους και να προχωρήσει παρακάτω. Δυστυχώς, όμως αυτή είναι μία διαδικασία που δεν μπορεί να επιβληθεί από έξω. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι μεγαλώνοντας και διαπιστώνοντας τα κομμάτια της ζωής τους που δυσλειτουργούν, αποφασίζουν να μπουν στην λυτρωτική διαδικασία της ψυχοθεραπείας και να κερδίσουν μια πιο συνειδητή και ευτυχισμένη ζωή.