Νύχτα.
Μοναχός ο καπετάνιος στο καθήκον, στο τιμόνι.
Μπροστά η θάλασσα ακύμαντη, σκουρόχρωμα ντυμένη.
Ψηλά ο θόλος του ουρανού.
Ολόγυρα μια ηρεμία μαγική
με αίσθηση γλυκιά το είναι του γεμίζει.

Γοργόφτερες οι σκέψεις,
σαν γλάροι που βουτούνε για τροφή
τον φέρνουν πάλι στο λιμάνι
από όπου μόλις είχε σαλπάρει.
Αυτοκίνητα, ποδήλατα, λεωφορεία,
φορτηγά, πεζοί, ένα κράμα.
Φασαρία, οχλοβοή, σειρήνες.
Μυρωδιές από αποχετεύσεις, εξατμίσεις, φαγάδικα
πνίγουν την αναπνοή.
Πολυχρωμία, πανσπερμία όλα τα έθνη, και οι φυλές.
Φανερά αγχωμένοι, όλοι ανήσυχοι, βιαστικοί.

Νοιώθει να ασφυκτιά από μοναξιά.
Καμώνεται πως κάτι θέλει να ρωτήσει,
την φωνή του έστω για ν’ ακούσει.
Ο πρώτος κωφεύει, άλλος τρομάζει ή αδιαφορεί.
Ο τρίτος το βήμα του ταχύνει,
για ύποπτο ή τρελό τον θεωρεί.

Το φως κάποιου φάρου μακρινού
στο «τώρα» του τον καλεί.
Τι ευτυχία! Η νύχτα τούτη φωτεινή.
Το βλέμμα του υψώνει.
Τα αστέρια που τρεμοσβήνουν
στου ουρανού τον θόλο,
αγάπης κι ελπίδας μηνύματα
από φίλους και δικούς του φέρουν.
Τα χέρια του ανοίγει,
λαίμαργα το απαλό αεράκι ανασαίνει.
Ολα καθάρια ήρεμα, δικά του, στην αγκαλιά του!

Η θάλασσά του πάντα ολόγυρά του.
Πότε μάνα γλυκιά, μοιράζεται τα όνειρά του και τα μυστικά.
Αλλοτε πάλι πιστή ερωμένη με την ομορφιά,
τα νάζια, τα χάδια της τον παραπλανά,
με την στοργή της τον γιατρεύει.
Τους θυμούς του συγχωρά.
Εχει κι αυτή μπουρίνια
κι όταν θέλει τον τρομάζει,
τον πεισμώνει.
Την αντρειοσύνη και την πίστη του
πάντα άγρυπνες κρατά.