Δεν νομίζω ότι συνειδητοποιούμε πάντα το μέγεθος της σημασίας της ψήφου μας για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Για το μέλλον της χώρας.

Κι αυτό ίσως γιατί στο παρελθόν δεν είδαμε τα αποτελέσματα που περιμέναμε από τους υποψηφίους που υποστηρίζαμε. Και πιθανόν επειδή ψηφίζουμε στη ζωή μας αρκετές φορές, παίρνουμε τις εκλογές σαν δεδομένες.

Ο Θεός να μας βοηθήσει να μην ανακαλύψουμε ξανά την αξία των εκλογών αφού τις στερηθούμε.

Αν με θεωρείτε υπερβολικά αισιόδοξο, σας παραπέμπω στο προχθεσινό τηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου Μπάιντεν με θέμα τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η δημοκρατία στην Αμερική.

Ξεχάστε προς στιγμήν ότι ο Μπάιντεν είναι Δημοκρατικός και δείτε τον μόνο ως πρόεδρο των ΗΠΑ. Πόσο τραγικό είναι ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ -ναι, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ- θεωρεί αναγκαίο να προβεί σε διάγγελμα προς τον λαό για να τον προειδοποιήσει πως από τις εκλογές αυτές μπορεί να κριθεί το μέλλον της δημοκρατίας στην χώρα με το μακροβιότερο σε ισχύ δημοκρατικό πολίτευμα στον Κόσμο.

Ζούμε σε βασανισμένους καιρούς. Ο δείκτης της ανησυχίας, της δυστυχίας, ακόμα και της απελπισίας αυξάνεται επικίνδυνα σε ευρύτερη κλίμακα.

Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο Πούτιν συχνά πυκνά αναφέρεται στην πιθανότητα χρήσης πυρηνικών και ότι οι Ρώσοι στρατηγοί -σύμφωνα με την «New York Times»- εξέτασαν το ενδεχόμενο της χρήσης ατομικών όπλων στην Ουκρανία, αρκεί για να δώσει το στίγμα της εποχής.

Και, επιπλέον, η ακρίβεια σε διεθνή κλίμακα οδηγεί μεγάλα ποσοστά πληθυσμών στην δυσαρέσκεια.

Αυτό το εισπράττει κανείς σε συνομιλίες με ανθρώπους στην Ελλάδα, αλλά και από μια χθεσινή Δημοσκόπηση της «MRB» που δείχνει -αν είναι ακριβής- ότι το 52% των πολιτών θεωρούν την ακρίβεια ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα και μόνο 7,6% (!) τα ελληνοτουρκικά!!! (στο ερώτημα ποιον εμπιστεύεται περισσότερο ο λαός, η απάντηση είναι τον Μητσοτάκη με διαφορά 46% έναντι 21% τον Τσίπρα!..).

Οι λαοί όμως θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους ότι με την ψήφο τους μπορεί να επιταχύνουν ή να βραδυπορήσουν την έξοδο από μια κρίση. Οτι ενώ συχνά ακόμα και ικανές κυβερνήσεις είναι ανήμπορες, βραχυπρόθεσμα, να αντιμετωπίσουν μια κρίση, π.χ. την υψηλή τιμή της βενζίνης, με τις κατάλληλες κινήσεις μπορούν να μειώσουν ή να αυξήσουν την χρονική περίοδο που απαιτείται για την έξοδο από αυτή. Ενώ αντίθετα μια ανίκανη κυβέρνηση θα επιβραδύνει πολύ την ανάκαμψη.

Οι εκλογές της 8ης Νοεμβρίου μπορεί να γραφτούν στην Ιστορία και για έναν άλλο λόγο: Αν ο Τουρκοαμερικανός Δρ Αχμετ Οζ εκλεγεί γερουσιαστής στην Πενσυλβάνια.

Θα είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία των ΗΠΑ που Τουρκοαμερικανός θα έχει φτάσει σε μια τόσο καίρια θέση.

Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι είναι Τουρκοαμερικανός. Αλλά ότι είναι ένας ευσυνείδητος Τουρκοαμερικανός. Εχει υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό – ενώ θα μπορούσε να το αποφύγει. Αρα, μιλά καλά τουρκικά, γνωρίζει τα τουρκικά θέματα εξωτερικής πολιτικής από πρώτο χέρι, είναι πιστός μουσουλμάνος, κ.λπ.

Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι εξαιρετικά αρνητική για τα θέματά μας: η μάχη για τα ελληνοτουρκικά προβλήματα θα δίνεται και στους εντυπωσιακούς διαδρόμους και αίθουσες του Καπιτωλίου, ενώ τώρα απουσιάζει ένας φιλοτουρκικός πόλος έλξης…

Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, ως ομογενείς ψηφίζουμε βέβαια ενάντια στον Οζ, αλλά υπέρ όλων των ομογενών πολιτικών, ανεξαιρέτως πολιτικής τοποθέτησης.

Και πάνω απ’ όλα ψηφίζουμε.