Τις μεταρρυθμίσεις, αυτές που πάνε μπροστά τις κοινωνίες και τις κάνουν να ανταποκρίνονται στις (εκάστοτε) σύγχρονες απαιτήσεις των καιρών τις θέλουν όλοι. Θεωρητικά τουλάχιστον. Διότι στην πράξη αποδεικνύεται ότι αυτό που θέλουμε είναι να μεταρρυθμίζονται οι άλλοι, όχι εμείς. Μεταρρύθμιση σημαίνει αλλαγή, σημαίνει ξεβόλεμα (όπου υπάρχει βόλεμα, που συνήθως υπάρχει). Κανείς δεν θέλει να ξεβολεύεται – ας ξεβολευτούν οι άλλοι. Στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών είναι πλέον κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι μια βασική αιτία του είναι ο βαθιά ριζωμένος στην Ελλάδα κρατισμός. Υπάλληλοι που φεύγουν από τη βάρδια τους όποτε τους καπνίζει, που βγάζουν τις υπηρεσίες κατά πώς τους βολεύει αφήνοντας στο πόδι τους τον πιο άπειρο (κατά τεκμήριο) και που όταν τυγχάνει η «στραβή» κατά το μάγκικο λεγόμενο της Ρένας της Δούρου εμφανίζεται ένας ολόκληρος μηχανισμός (γιατρών π.χ. που υπογράφουν αναρρωτικές άδειες χωρίς καν να εξετάσουν τον ασθενή) πρόθυμος να κουκουλώσει την κατάσταση. Κανονικά απέναντι σε όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα θα έπρεπε να στέκεται σύσσωμη η ελληνική κοινωνία. Κατά έναν περίεργο όμως τρόπο, η ελληνική κοινωνία στέκεται δίπλα σε αυτό το κρατικίστικο σύστημα και πυροβολεί τις επάρατες… ιδιωτικοποιήσεις – αυτό έλεγαν τα συνθήματα που ακούγονταν προχθές στις πορείες σε όλη την Ελλάδα, αυτό έγραφαν τα πλακάτ που κρατούσαν οι διαδηλωτές. Τελικά ο κρατισμός βρίσκεται βαθιά μέσα μας, σε όλους ανεξαιρέτως, είτε εργαζόμαστε στο δημόσιο και απολαμβάνουμε τα «αγαθά» του, είτε όχι. Αυτός είναι και ο λόγος που το απόστημα αυτό δεν μπορεί να σπάσει εύκολα, όχι μόνο από την τωρινή αλλά από καμιά κυβέρνηση από αυτές που έχουν περάσει μέχρι σήμερα από την Ελλάδα.