Οι πολίτες στην Κύπρο προσήλθαν για δεύτερη Κυριακή στις κάλπες για να εκλέξουν τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ανάμεσα στον Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, που ήταν οι νικητές του πρώτου γύρου των εκλογών. Το αποτέλεσμα δεν ήταν ακόμη γνωστό την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο. Οποιος, όμως, ανάμεσα στους δύο και να εκλεγεί, η αγωνία και η έννοια μας, ως Ελληνισμός και ως Ομογένεια, είναι η ίδια. Να διασφαλιστεί η επιβίωση του Ελληνισμού στο νησί το οποίο παραμένει ακόμη τραυματισμένο από την τουρκική εισβολή και συνεχίζει να απειλείται από τον τουρκικό Αττίλα που βρίσκεται εντός των πυλών και κάνει νέα επεκτατικά σχέδια.

Μετά λύπης μας παρακολουθήσαμε στην προεκλογική εκστρατεία ότι το Κυπριακό δεν ήταν το κυρίαρχο θέμα στις συζητήσεις των υποψηφίων, παρά τις φραστικές διακηρύξεις τους ότι αποτελεί θέμα προτεραιότητας. Ισως λόγω της στασιμότητας στη διαπραγματευτική διαδικασία και της απουσίας εξελίξεων, το εθνικό θέμα να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα για τους πολίτες που έχουν κι άλλα προβλήματα της καθημερινότητας να διαχειριστούν, όπως είναι η οικονομική κρίση. Ωστόσο, από το εθνικό θέμα και την επίλυσή του, εξαρτάται το μέλλον και η επιβίωση των επόμενων γενεών και δεν είναι ευθύνη των πολιτών να κάνουν αυτή την αξιολόγηση, αλλά των πολιτικών και κυρίως του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την προώθηση λύσης.
Για ποια οικονομία θα μιλάμε αν χαθεί η πατρίδα; Η Κύπρος βρίσκεται ήδη προ του φάσματος της διχοτόμησης, ενώ υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος να χαθεί και η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, την οποία έχει βάλει στο στόχαστρο ο τουρκικός επεκτατισμός, κάνοντας ήδη τα πρώτα βήματα για εποικισμό της.

Ο νέος Πρόεδρος θα πρέπει να τροχοδρομήσει τις εξελίξεις και να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινότητα, για την ανάγκη επίλυσης και αυτού του προβλήματος που χρονίζει και είναι το αρχαιότερο στα συρτάρια των Ηνωμένων Εθνών.

Θα πρέπει να αξιοποιήσει το πολύ θετικό τελευταίο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο, παρά τις διαφορετικές εκθέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ, έδειξε ότι παραμένει προσηλωμένο σε αρχές και στα ψηφίσματα του ίδιου του οργανισμού για λύση διζωνικής ομοσπονδίας. Ενα ψήφισμα που προκάλεσε την οργίλη αντίδραση της τουρκικής πλευράς που βλέπει ότι η διεθνής κοινότητα γνωρίζει τι έγινε στην Κύπρο και καταδικάζει τις μεθοδεύεις της για λύση δύο κρατών και επιβράβευση της παρανομίας.

Όλα δείχνουν ότι πολύ σύντομα, μόλις ολοκληρωθούν οι εκλογικές διαδικασίες σε Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία, τα Ηνωμένα Εθνη θα καταβάλουν μια ακόμη προσπάθεια –που ίσως είναι και η τελευταία– για επανάληψη της διαπραγματευτικής διαδικασίας από το σημείο που διακόπηκε το 2017 στο Κραν Μοντάνα. Οι συνομιλίες τότε είχαν προχωρήσει πολύ βαθιά και σκόνταψαν στην άρνηση της τουρκικής πλευράς να αποδεχθεί την κατάργηση των εγγυήσεων. Εκείνο που χρειάζεται είναι να πιεστεί περισσότερο από τη διεθνή κοινότητα. Κι όταν λέμε διεθνή κοινότητα, εννοούμε σαφώς τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είναι οι μόνοι που μπορούν να το πράξουν και οι συγκυρίες για ενεργότερη εμπλοκή τους είναι ευνοϊκότερες από ποτέ. Από τον νέο Πρόεδρο όμως εξαρτάται η ανάληψη πρωτοβουλιών…