Δεν είναι τυχαίο ούτε ότι επιβιώσαμε ανά τους αιώνες ως Εθνος, ούτε ότι απελευθερωθήκαμε από τόσους κατακτητές.

Είχαμε ως προστάτη μας -πέρα από τον Θεό- την ασπίδα των προγόνων μας, άσχετα αν μερικοί αμφισβητούν ότι είμαστε «απόγονοί» τους.

Δεν θέλαμε να χαθεί το Εθνος μας, το Εθνος των Ελλήνων. Και δεν το ήθελαν καθόλου ούτε και οι ξένοι, η ελίτ της Ευρώπης και της Αμερικής. Θα ήταν μεγάλη και μη αναστρέψιμη απώλεια για τον άνθρωπο και την μετεξέλιξή του από το σκοτάδι στον πολιτισμό αν χανόμασταν.

Είναι λοιπόν και γι’ αυτόν το λόγο που μια μικρή χώρα, όπως η δική μας, χωρίς σπουδαίες περγαμηνές στην νεότερη Ιστορία της, απασχολεί τόσο πολύ, δυσανάλογα με το μέγεθός της, συνεχώς την διεθνή κοινή γνώμη.

Είναι και γι’ αυτόν το λόγο που δεν μας αφήνουν να πέσουμε στον «γκρεμό», στον οικονομικό και στον πολεμικό.

Τα γράφω όλα αυτά ως εισαγωγή στην είδηση που διάβασα στην δεύτερη σελίδα της «New York Times» -έχω ευαισθησία στις έντυπες εκδόσεις- με τίτλο «Myths, plagues and Battles, on the 12th floor» (Μύθοι, μάστιγες και μάχες, στον 12ο όροφο, του κτιρίου) της εφημερίδας δηλαδή στο Μανχάταν.

Εκεί, συγκεντρώνονται κάθε έξι εβδομάδες υπάλληλοι της εφημερίδας και μελετάνε την «Ιλιάδα», σε μετάφραση της Εμιλυ Γουίλσον (Emily Wilson).

Η Γουίλσον είναι καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.

Γράφει: «Το απόγευμα μιας Τρίτης του Ιουνίου, σε μια μακρινή ήπειρο, ένας πόλεμος ήταν σε εξέλιξη. Μια βασίλισσα είχε απαχθεί. Ενας ασταθής θεός είχε ξεκινήσει μια πανώλη. Και ένας θεϊκός ήρωας με αδύναμη φτέρνα κατευθυνόταν στη μάχη».

«Ο πόλεμος», συνεχίζει, «μπορεί να ήταν μυθικός, αλλά στον 12ο όροφο του κτιρίου των ‘New York Times’ στο Μανχάταν, μια ομάδα υπαλλήλων των ‘Times’ το έπαιρνε πολύ σοβαρά. Η ομάδα είχε συγκεντρωθεί, όπως είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, για να συζητήσει τη μετάφραση της ‘Ιλιάδας’ από την Εμιλυ Γουίλσον, ένα ελληνικό έπος που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου και συντέθηκε γύρω στον όγδοο ή έβδομο αιώνα π.Χ. από έναν ή περισσότερους ποιητές που αποκαλούμε Ομηρο. (Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο Ομηρος ήταν μια ομάδα ανθρώπων)».

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ανάλογο στην ανθρωπότητα. Να συγκεντρώνονται δεκάδες άτομα -60 ήταν στην πρόσφατη συγκέντρωσή τους- διαφορετικοί μεταξύ τους, για να μελετήσουν ένα βιβλίο άσχετο προς αυτούς.

Δεν θα υπάρχει κάτι ανάλογο που να διαπερνά έθνη, πολιτισμούς, θρησκείες και γλώσσες και να αποτελεί τον κοινό παρονομαστή, το κορυφαίο αυτό πανανθρώπινο αριστούργημα, η «Ιλιάδα».

Γραμμένο από τον δικό μας, τον Ομηρο.