Αν σε κερδίζει από μακριά με τη φωνή, την ερμηνεία και το φωτεινό του πρόσωπο, από κοντά με τον σεμνό και συγκροτημένο χαρακτήρα του σε γοητεύει. Είναι εκείνη η περίπτωση για τον οποίο οι κοινοτοπίες που συνήθως λέγονται για τους νέους καλλιτέχνες (είναι μόλις 34 ετών) ότι «ξεχωρίζει» και ότι «έχει πολλά να δώσει» όχι μόνο ισχύουν στο ακέραιο αλλά ίσως να μην αποδίδουν πλήρως τις προοπτικές του. Μεγάλωσε μέσα σε ένα σπίτι (στη Θεσσαλονίκη) «με γονείς φανατικούς εραστές της ποιοτικής μουσικής», όπως μας είπε (η μαμά που έπαιζε κιθάρα αγαπούσε πολύ το Νέο Κύμα – ο μπαμπάς επειδή είχε σπουδάσει στην κεντρική Ευρώπη έφερε από εκεί έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο) και άρα ήταν αδύνατο να μην αγαπήσει ο ίδιος την αληθινή μουσική.

Μας συστήθηκε κυρίως μέσα από την «Ομορφη Ζωή», έναν δίσκο με μουσικά θέματα του βραβευμένου Ιταλού συνθέτη Νικολά Πιοβάνι «ντυμένα» με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και συνεχίζει την καλλιτεχνική του πορεία με προσεκτικά και ξεκάθαρα βήματα. Περάσαμε μαζί του δύο ώρες και μας μίλησε για τον ίδιο, για το ελληνικό τραγούδι που «αναζητά το οξυγόνο του» και για πολλά περισσότερα πράγματα – θα μπορούσαμε δε να περάσουμε μαζί του, αν γινόταν, ώρες ατελείωτες χωρίς να βαρεθούμε, αφού ο συγκροτημένος λόγος του, οι τεκμηριωμένες απόψεις του, η ευρυμάθεια και το ήθος του σε καθηλώνουν. Ο λόγος για τον Θοδωρή Βουτσικάκη.

Θα μπορούσες να φανταστείς ότι σε τόση νεαρή ηλικία θα συνεργαζόσουν με την Λίνα Νικολακοπούλου;

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη συνεργασία ούτε από πριν, ούτε εκ των υστέρων. Το 2015 η Λίνα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη γιατί είχε μια ιδέα να κάνει ένα πρότζεκτ με ανθρώπους της Θεσσαλονίκης για τη Θεσσαλονίκη. Εκεί λοιπόν της μίλησαν για εμένα. Αυτό ήταν η αφορμή να με ψάξει, να με καλέσει και να γνωριστούμε. Το πρότζεκτ εκείνο δεν υλοποιήθηκε, έμεινε όμως η γνωριμία μας και όταν ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 2016, επιμελήθηκε ενός αφιερώματος στο Ιδρυμα Κακογιάννη με κάλεσε εκεί να τραγουδήσω. Εκεί ξεκίνησε επίσημα πια η συνεργασία μας. Τότε με περίσσιο θράσος, όταν τελείωσε αυτή η συνεργασία γυρνάω και της λέω «Λίνα μου, θέλω να συνεργαστούμε και δισκογραφικά μαζί και με ανοιχτή αγκαλιά μου είπε ‘και γω Θοδωρή μου το θέλω, αρκεί να σκεφτούμε μια καλή ιδέα, μην περιοριστείς σε αυτά που ξέρεις, να σκεφτείς πλατιά’». Και σε εκείνο το «πλατιά» ήρθε και κόλλησε η ιδέα του Πιοβάνι.

Ηταν δική σου ιδέα;

Από τα 18 μου, τα 19 μου, προτού αποφασίσω ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι άκουγα μουσικές του Πιοβάνι που με γοήτευαν. Και μάλιστα σε κάτι ερασιτεχνικές εμφανίσεις που έκανα τότε στη Θεσσαλονίκη έλεγα δύο τραγούδια του Πιοβάνι τα οποία στη συνέχεια ακολουθούσαν δύο τραγούδια της Λίνας. Ηταν μια δική μου επιθυμία αλλά η ιδέα προέκυψε συλλογικά, από την κουβέντα με τη Λίνα, από την εμπιστοσύνη ότι έχω έναν άνθρωπο όπως εκείνη που υπογράφει τους στίχους σε αυτή τη δουλειά, άρα με αυτό το όνομα μπορείς να χτυπήσεις με διαφορετικό τρόπο τις πόρτες.

Και δίπλα στο όνομα της Νικολακοπούλου μπήκε αυτό του Πιοβάνι.

Αν με ρωτούσες προτού ξεκινήσω «πες μου την πιο τρελή σου ιδέα» δεν θα τολμούσα να σου πω κάτι τέτοιο. Ηταν κάτι που το είχα μέσα μου, το ήθελα αλλά δεν τολμούσα να το ομολογήσω. Όταν λοιπόν αυτή η ιδέα άρχισε να υλοποιείται η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ζούσα σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Η πρώτη μας συνάντηση, των τριών, ήταν στο κυλικείο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Είχε έρθει ο Πιοβάνι για μια φιλανθρωπική συναυλία και εκεί βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Τους έβλεπα τους δυο τους να συνομιλούν, να λένε για τους συνεργάτες τους, να μιλάει ο Πιοβάνι για το πόσο τον σημάδεψε ο Μάνος Χατζιδάκις και εγώ παρατηρούσα αποσβολωμένος. Παρατηρούσα κάτι που με συμπεριελάμβανε αλλά αδυνατούσα να το συνειδητοποιήσω.

Πέρα από τη μουσική όμως, εσύ σπούδασες στη Νομική. Αυτό πώς προέκυψε;

Το μικρόβιο για τη Νομική ίσως να εισχώρησε από την τρέλα για τον κινηματογράφο, καθώς ο χρόνος που αφιερώνω σε αυτόν ξεπερνά τα όρια του χόμπι – με τις δικαστικές ταινίες έχω μια τρέλα. Πάντως ήταν μια δική μου σκέψη καθώς κανείς από το κοντινό μου περιβάλλον δεν είχε σχέση με τη Νομική.

Οταν βλέπεις ότι το ταλέντο προβάλλεται και μέσα από κανάλια που συνιστούν υποβάθμιση της τέχνης, όπως είναι τα talent shows πώς αισθάνεσαι; Μπήκες ποτέ στον πειρασμό να πας εσύ ο ίδιος σε κάποιο τέτοιο σόου;

Αυτό που υποβαθμίζει την τέχνη του τραγουδιού σε αυτά τα talent shows είναι η βιασύνη και η επιπολαιότητα. Αν οι ίδιες αυτές εκπομπές γίνονταν χωρίς βιασύνη και επιπολαιότητα και πιθανώς σε κάποιες περιπτώσεις με διαφορετικούς συντελεστές –γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι κουβαλάμε την επιπολαιότητά μας όπου πάμε– θα μπορούσαν να έχουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Το λέω αυτό γιατί πολλές φορές ως θεατής παρατηρώ ότι σε talent shows του εξωτερικού, μεγάλων αγορών, με ένα know how άλλης εμβέλειας, το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό από τα ελληνικά. Αυτό που εμένα με οδήγησε στο να μείνω μακριά από αυτή την επιλογή είναι αυτό το αίσθημα που μου έχουν προκαλέσει, και άρα δεν μπορούν να μου δώσουν αυτό που έχω ανάγκη, αυτό που ταιριάζει στο ρεπερτόριο και την αισθητική μου.

Η γνώμη σου για το ελληνικό τραγούδι αυτή την περίοδο ποια είναι;

Αναζητάει το οξυγόνο του. Εδώ και αρκετά χρόνια μάλλον το ελληνικό τραγούδι βρίσκεται σε ένα δύσκολο μονοπάτι, κάτι που αν το συνδυάσουμε με την οικονομική κρίση, με τη διετία της πανδημίας που περάσαμε, με τη φάση που είναι οι δισκογραφικές, με την ανάγκη για γρήγορο και αναλώσιμο και επικερδές προϊόν σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση είναι δυσχερής. Το θετικό βέβαια που προκύπτει είναι ότι όλοι οι άνθρωποι της Τέχνης συσπειρωνόμαστε για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά.

Διέξοδος υπάρχει;

Διέξοδος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μέσα από τη σκέψη, τη συνεννόηση και από την αγαθότητα της πρόθεσης, διότι πιστεύω στη δύναμη της αγαθής πρόθεσης.

Με τον Covid πώς ήταν η κατάσταση;

Από δύσκολα έως απαγορευτικά.

Δημιουργικά;

Μπήκαμε όλοι σε μια ενδοσκοπική διαδικασία. Από το 2020 μέχρι σήμερα δεν έχω σταματήσει την καλλιτεχνική μου ενδοσκόπηση, τη διαδικασία τού να βλέπω και να λειτουργώ συγκριτικά με τη δική μου σκέψη, πού θέλω να βρεθώ, τι θέλω να κάνω. Δυστυχώς ο Covid μείωσε και άλλο τις παραγωγικές δυνάμεις και αυτό το νιώθουμε σαν ένα σχοινί στο λαιμό μας.

Ποιοι καλλιτέχνες σε σημάδεψαν; Ποιους θαύμαζες από όταν ήσουν μικρός;

Πολλούς. Για μένα έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο η προσωπικότητα του Χατζιδάκι. Είναι από τους φάρους της ζωής μου. Από νωρίς επίσης, είχα στην ζωή μου την περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη και του Σταύρου Ξαρχάκου να δημιουργούν αισθήματα βαθιά (και όταν συνάντησα τον Ξαρχάκο επί σκηνής ήταν μια συγκινητική στιγμή για εμένα). Ξεχωρίζω βεβαίως τη Λίνα Νικολακοπούλου από τους νεότερους ανθρώπους του λόγου και τον Γκάτσο από τους παλαιότερους, αγαπώ και τον Μιχάλη Γκανά αλλά και τις φωνές της Γιώτας Νέγκα και της Δήμητρας Γαλάνη. Η φωνή του Μπιθικώτση, η δωρικότητα που εισήγαγε στο λαϊκό τραγούδι με εκφράζει, με αφορά. Εκτιμώ επίσης πολύ την Ελευθερία Αρβανιτάκη, αυτό το αερικό που είναι η φωνή της, το τόσο ξεχωριστό. Η Μαρία Φαραντούρη με συγκινούσε πάντα.

Πώς αισθάνεσαι όταν ακούς γύρω σου να υπάρχει η «μουσική» τραπ;

Αυτό με την τραπ είναι κάτι που και εγώ προσπαθώ ακόμα να το αποκωδικοποιήσω. Αυτό που κατανοώ, όμως, είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι τόσο μαζικό και να είναι τυχαίο. Εννοώ ότι εκφράζει ένα κοινωνικό κομμάτι και μάλλον εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε και τα αίτια αλλά και το τι είναι όλο αυτό, εφόσον αφορά τόσο πολύ κόσμο, της νεότερης γενιάς.

Κατά τη γνώμη σου τι εκφράζει;

Εκφράζει μια κοινωνική μετάβαση και αλλαγή η οποία για εμένα έχει αμφίβολης ποιότητας ηθικούς άξονες και για το λόγο αυτό είναι επικίνδυνο. Δεν μπορώ ακριβώς να το εξηγήσω, το νιώθω. Κατ’ αρχάς νιώθω γενικά ότι η ανθρωπότητα είναι σε μια επικίνδυνη μετάβαση. Εγώ λέω ότι ως σύγχρονη κοινωνία δεν έχουμε πετύχει. Και έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Συμπεριφερόμαστε σαν να είναι όλα κανονικά και αναρωτιέμαι τι πραγματικά είναι. Λέμε ας πούμε ότι επιστρέφουμε στην κανονικότητα στην μετα-κόβιντ εποχή, ενώ αναζητούμε ουσιαστικά τα νέα μας πατήματα. Και εγώ έχω την ανάγκη να νιώθω κανονικά, άρα και εγώ ενδεχομένως προσποιούμαι στην καθημερινότητά μου αλλά με το παραμικρό που συμβαίνει πια, νιώθω ότι τα πράγματα δεν είναι στη θέση τους.

Αυτή την περίοδο τι κάνεις;

Την περίοδο αυτή δουλεύουμε behind the scenes. Δουλεύουμε τα καινούργια μας τραγούδια με τη Λίνα και νομίζω μετά από δυόμιση χρόνια από την «Ομορφη Ζωή» είμαστε πια έτοιμοι για τα επόμενα πράγματα. Παράλληλα, επιστρέφουμε σε ζωντανές εμφανίσεις μετά από λίγο, τέλος Φλεβάρη αρχές Μάρτη, στο Θέατρο Τέχνης. Ανυπομονώ πολύ για την επιστροφή αυτή και θέλω να μπορέσουμε να ξαναπούμε πράγματα που θα βάλουν το χαμόγελο στα πρόσωπά μας.

Είσαι μόλις 34 ετών. Μετά από 30 χρόνια τι πορεία θα ήθελες να έχεις διαγράψει και τι εικόνα θα θέλεις να έχει για σένα ο κόσμος τότε;

Οταν πρωτοξεκινούσα σκεφτόμουν τον εαυτό μου παράλληλα με προσωπικότητες που ήξερα. Ακουγα για παράδειγμα τον Μπιθικώτση και έλεγα «αυτά τα τραγούδια του θα ήθελα να τα έχω πει». ’Η παρακολουθούσα την τεράστια πορεία του Γιώργου Νταλάρα με αυτή την τόσο ξεχωριστή φωνή και έλεγα θα ήθελα να έχω την πορεία του. Στην εφηβεία μου πήγαινα στις συναυλίες του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Μεγαλώνοντας, όμως, έχω διώξει από πάνω μου αυτό το συναίσθημα και τη σκέψη, αντανακλαστικά, χωρίς να το επιδιώκω και αυτό που επιθυμώ πια είναι ύστερα από 10, 20, 30 χρόνια οι επιλογές που θα έχω κάνει να είναι προσωπικές, να είναι κομμάτια μου που θα έχω ανακαλύψει. Να είναι κομμάτια που θα έχω καλλιεργήσει που θα νιώθω πολύ άνετα που τα υπηρέτησα και τα οποία ακόμα και αν δεν επιτύχουν εμπορικά αν με αντιπροσωπεύουν αισθητικά και καλλιτεχνικά θα με κάνουν να αισθάνομαι καλά. Θα ήθελα λοιπόν μετά από 30 χρόνια να έχω υπηρετήσει αυτό που είμαι εγώ και αυτό που θα είμαι σε εξέλιξη.

Παράλληλα ασχολείσαι και με το μουσικό θέατρο.

Είναι και αυτό ένα κομμάτι της καλλιτεχνικής μου ψηφίδας το οποίο καλλιεργήθηκε από νωρίς ως θεατής καθώς με γοήτευε πολύ να βλέπω παραστάσεις μιούζικαλ και με το μικρόβιο που επί της ουσίας μου έβαλε ο «Ερωτόκριτος» του Δημήτρη Μαραμή ξεκίνησε μια διαδρομή πολύ ιδιαίτερη γιατί και στην Ελλάδα γράφονται πια πρωτότυπα μουσικοθεατρικά έργα. Και εκτός από τον «Ερωτόκριτο», είναι η συνεργασία μου με τον Νίκο Κυπουργό στο «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» και με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στο «Moby Dick». Όλα αυτά τα θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι μου μαζί με τον κεντρικό άξονα που είναι το τραγούδι.