Σε έναν Κόσμο που καλύπτεται από όλο και πιο απειλητικά σύννεφα, το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών στην Ιταλία επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, πιθανόν και δραματικά, τα πράγματα.

100 χρόνια ακριβώς μετά την άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία, το άλλοτε περιθωριακό, με φασιστικές ρίζες, κόμμα των Αδελφών της Ιταλίας, ετοιμάζεται να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας σε συνεργασία με άλλα παρεμφερή ακροδεξιά κόμματα.

Η μετατόπιση των ψηφοφόρων της Ευρώπης προς αυταρχικά καθεστώτα έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό είναι κυρίως εμφανές στη Γαλλία με την Λεπέν. Ομως και η Σουηδία, από όλες τις χώρες, εξέλεξε τον πρώτο ακροδεξιό πρωθυπουργό της.

Ο αυταρχισμός ρίζωσε βαθιά στην Ρωσία, καθώς βέβαια και στην Τουρκία, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η εξέλιξη αυτή είναι βέβαια σοβαρή γιατί τα κινήματα αυτά, του κομμουνισμού και του φασισμού «ψαρεύουν» σε θολά νερά. Τότε δηλαδή που οι κοινωνίες ταλανίζονται από έντονες οικονομικές και εθνικές κρίσεις. Τότε είναι που ο λαός αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα να χάσει από το να δοκιμάσει καταστάσεις που σε συνθήκες ομαλότητας και ευημερίας δεν θα δοκίμαζε ποτέ. Και τότε είναι που γίνονται τα μεγάλα λάθη.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα κυβερνήσει η Τζόρτζια Μελόνι, η ηγέτις του κόμματος των Αδελφών της Ιταλίας, που το πήρε από ένα πολύ μικρό κόμμα και το εκτίναξε στο 26% την Κυριακή.

Ηδη έχει άλλαξε κάπως το τροπάριό της, κάνοντας μικρά αλλά ουσιώδη βήματα σε μια εμφανή προσπάθεια να καθησυχάσει την κοινή γνώμη της Ευρώπης και της Αμερικής.

Το βέβαιο είναι ότι οι πάντες θα παρακολουθούν με προσοχή τον τρόπο που θα κυβερνάει.

Η Ιταλία δεν είναι μία τυχαία χώρα. Εχει την τρίτη μεγαλύτερη Οικονομία στην Ευρώπη, αλλά μια Οικονομία καταχρεωμένη, «παγωμένη στο χρόνο». Πολλά λοιπόν παίζονται για την δημοκρατία, για την Ιταλία την ίδια, αλλά και για την Ευρώπη.

Ισως περισσότερα από αυτά που είναι δυνατόν να προβλεφθούν αυτή την στιγμή.