Κύριε διευθυντά της εφημερίδας της Ομογένειας,

Διαβάζοντας καθημερινά τις επιστολές χαίρομαι να βλέπω το ενδιαφέρον διαφόρων αναγνωστών που ανταποκρίνονται στα θέματα, εκφράζοντας τις απόψεις τους και τις θετικές ή αρνητικές τους παρατηρήσεις.

Θα σταθώ σε δύο πρόσφατα άρθρα που αναφέρονται στην ηγεσία της Ομογένειας.

Συμφωνώ σε όλα και διαφωνώ σε ένα σημείο. Είναι απαραίτητο τη σκυτάλη της Ομογένειας να την παραλάβουν οι νέοι. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται τρία στάδια προετοιμασίας.

Αρχικά μύηση και παρακολούθηση των νέων στα δρώμενα της Ομογένειας απ’ όταν είναι μικρά παιδιά. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει στη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη γενεά. Ίσως τα παιδιά της πρώτης και δεύτερης γενιάς αν από μικρά παρακολουθούν τους συλλόγους, ίσως μπορούν να αναλάβουν υπεύθυνες θέσεις σε αυτούς. Για τα άλλα παιδιά, τρίτης και τέταρτης γενεάς, ποτέ δεν θα μπορούν κατά τη γνώμη μου να πιστέψουν στο έργο των συλλόγων που οι παππούδες τους με αγάπη οργάνωσαν. Για αυτές τις γενιές παιδιών, Ελλάδα σημαίνει ωραίες διακοπές στα ονομαστά της νησιά και τις παραλίες της. Εκεί χρειάζεται πολλή δουλειά και δεν νομίζω πως μπορεί να επιτευχθεί με τον τρόπο που οι σημερινές οργανώσεις εργάζονται, διοικούνται ή προγραμματίζουν.

Δεύτερον, οι σημερινές οργανώσεις, που υπάρχουν, πρέπει να σταματήσουν την αλληλοφαγωμάρα, το σπαραγμό και τις λασπολογίες και να προσαρμόσουν τα καταστατικά τους στις ανάγκες της νέας γενιάς (Πολιτιστικά προγράμματα, ταξίδια των νέων προς την γενέτειρα συνοδευόμενα από δασκάλους ή οδηγούς που είναι γνώστες της Ιστορίας, της Γλώσσας και του Πολιτισμού).

Τρίτον, η Ελλάδα πρέπει να νοιαστεί σοβαρά για αυτές τις νέες γενιές που προέρχονται από Έλληνες ή μικτούς γάμους και να ανοίξει προγράμματα, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, για παιδιά Γυμνασίου, Λυκείου και Πανεπιστημίου.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι ιθύνοντες των συλλόγων, μεσαίας ή μεγάλης ηλικίας, χρειάζεται να προσαρμοστούν και να βοηθήσουν, όσο μπορούν με την πείρα τους, αφού αλλάξουν την παλαιά νοοτροπία και προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις.

Έτσι, αδέσποτοι οι νέοι, χωρίς κάποια καθοδήγηση και συμβουλή, αλλά και τη γνώση των μεγαλύτερων, δε θα πάνε πουθενά.

Λυπάμαι, αλλά οι μεγάλοι οργανισμοί, που θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη, ενδιαφέρονται τις περισσότερες φορές για την προσωπική τους προβολή. Καλές οι δημόσιες σχέσεις και οι αλληλοτιμητικές διακρίσεις, αλλά και πολλά τα λάθη τους.

Πρέπει, λοιπόν, να νοιαστούν και να ενδιαφερθούν, όχι μερικώς αλλά ολοκληρωτικά, για το πώς θα διατηρηθεί και θα διαιωνιστεί ο Πολιτισμός μας και η Ιστορία μας. Σε αυτό, μπορεί να έχουν βοήθεια από τους εκπαιδευτικούς του κύκλου τους, που ποτέ δεν ενδιαφέρονται να τους συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους ή στις συνεδριάσεις τους.

Οι εκπαιδευτικοί δεν ζητούν τιμές, ούτε προβολή. Ζητούν να συμπεριληφθούν στα δρώμενα των μεγάλων και επιτυχημένων οργανισμών, για να συμβουλεύσουν και να βοηθήσουν.

Εν κατακλείδι, ευχαριστούμε την εφημερίδα και ιδιαίτερα τον κύριο Διαματάρη που είναι ο μόνος ο οποίος από χρόνια εκτιμά τον δάσκαλο, τον συμπεριλαμβάνει στις εκδηλώσεις του, τον συμβουλεύεται και με απλότητα κάθε χρόνο, κοντά στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, του αποδίδει την εκτίμηση αυτή που του αρμόζει.

Στέλλα Κοκόλη, M.Ed.

Νέα Υόρκη, ΝΥ