Οι παρενέργειες του πολέμου στην Ουκρανία ξεχειλίζουν ήδη προς κάθε κατεύθυνση, μερικές μάλιστα από αυτές δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους, κι αυτό γιατί αυτές εξαρτώνται από τις εξελίξεις του πολέμου επί του πεδίου. Η πιο σημαντική πάντως παρενέργεια, που παρήχθη από τη βλακεία μεγατόνων του Πούτιν, είναι η απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας με ταυτόχρονη στέρηση τεράστιων εσόδων της, η οποία παρενέργεια θα ακολουθηθεί κατά πάσα πιθανότητα από μια άλλη εξίσου σημαντική, αυτή του περιορισμού της ρωσικής επιρροής στα διεθνή δρώμενα και συγχρόνως αύξησης της επιρροής του ΝΑΤΟ που θα αυξήσει τα μέλη του κατά δυο – τη Σουηδία και τη Φινλανδία.

Το Ουκρανικό μού θυμίζει μια παρόμοια περίπτωση αυτή της χούντας των συνταγματαρχών που είχε προχωρήσει και εκείνη με σκοπό τη χουντοποίηση της Κύπρου. Βασικά και ο δικτάτορας Πούτιν με την «ειδική στρατιωτική» απόβαση στην Ουκρανία τη χουντοποίησή της έχει στο μυαλό του. Αποκομμουνιστικοποίηση της Κύπρου επιδίωξε ο Παπαδόπουλος, αποναζιστικοποίηση -διάβαζε αποδημοκρατικοποίηση- έχει ο φασίστας Πούτιν για την Ουκρανία. Την εξέλιξη του Παπαδόπουλου την γνωρίζουμε. Του Πούτιν θα χρειαστεί να περιμένουμε γιατί έχει σχέση και με την εσωτερική κατάσταση της Ρωσίας. Δεν μπορεί να μην ανησυχούν κάποιοι εκεί που βλέπουν να κινδυνεύουν να εξελιχθούν από ολιγάρχες σε επαίτες.

Τώρα, όλα αυτά δεν μπορεί παρά να επηρεάζουν και τις εξελίξεις στην περιοχή μας.

Κατ’ αρχάς, το Ουκρανικό συσπειρώνει τις ευρωπαϊκές δυνάμεις και είναι πολύ πιθανόν να δούμε η ΕΕ να κάνει πιο γρήγορα βήματα στον τομέα της εμβάθυνσης των θεσμών της.

Κατά δεύτερο, η θέση της Ελλάδος στην περιοχή μας, τόσο στα Βαλκάνια όσο και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο αναβαθμίζεται, λόγω του ότι η Ελλάδα μετασχηματίζεται σε σημαντικό ενεργειακό κόμβο. Σε αυτό βοήθησε και η καθαρή στάση της Ελλάδος στο ουκρανικό ζήτημα που δεν άφησε περιθώρια να εννοηθεί ότι είναι και με τον αστυφύλακα και με το χωροφύλακα, κόντρα στις λίγες φωνές των εγχώριων πουτινόπληκτων -διάβαζε χουντόπληκτων- οι οποίοι ως λάτρεις της αυταρχικότητας του κάθε Πούτιν μας κουνάνε και το δάχτυλο.

Από την άλλη μεριά, η Τουρκία με τη στάση του επιτήδειου ουδέτερου κατάφερε να κάνει μια τρύπα στο νερό. Ολο και περισσότεροι δυτικοί ηγέτες την θεωρούν τόσο αναξιόπιστη, ώστε να κρατάνε πολύ μικρό καλάθι σε ό,τι αφορά την προσφορά της στη Δύση. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας στηλίτευσε την τουρκική πολιτική των δυο μέτρων και των δυο σταθμών. Οι προσπάθειές της να παίξει τον ρόλο του μεσολαβητή για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία έπεσε στο κενό, καθώς και η προσπάθειά της να αναδείξει προς τη Δύση τον κομβικό ρόλο που παίζει σε ό,τι αφορά τον περιορισμό της Ρωσίας. Λέγεται δε ότι στις 9 Μαΐου ο Πούτιν θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, ο οποίος μέχρι σήμερα ονοματίζονταν από τους Ρώσους εγκληματίες ως ειδική στρατιωτική επιχείρηση. Θα δούμε. Ως εκ τούτου, η Τουρκία που τροχάδην επιστρέφει στην αγκαλιά της Δύσης να αντιμετωπίζει στα βόρειά της μια πολύ ασταθή κατάσταση που απειλεί να πλήξει ολοκληρωτικά τα κεκτημένα της.

Οι σπασμωδικές κινήσεις του Ερντογάν αποκαλύπτουν ότι βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης και πανικού που βλέπει τις δημοσκοπήσεις να τον έχουν τελευταίο απέναντι και στον πιο τελευταίο πιθανό υποψήφιο για τη θέση του Προέδρου της Τουρκίας που θα προκύψει στις εκλογές του 2023. Οι πολιτικές του είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Τελευταία αυτός με το επιτελείο του άρχισε πάλι να απειλεί την Ελλάδα, ενώ λίγο πριν είχε καλέσει τον Ελληνα Πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη για συζητήσεις με στόχο τη σύσφιγξη των καλών σχέσεων με την Ελλάδα. Αντιλαμβάνεται ότι σε πολύ λίγο χρόνο ούτε απειλές δεν θα είναι σε θέση να εκτοξεύει εναντίον της Ελλάδος, η οποία με τις επιτυχημένες πολιτικές εξοπλισμού θα βάλει τέρμα στα σχέδια της Τουρκίας να την απειλεί. Λίγος χρόνος του απομένει για εκβιασμούς και με τη βοήθεια του Αλλάχ πιστεύει ότι θα το επιτύχει. Μόνον που οι πόρτες δεν φαίνονται να είναι ανοιχτές όπως ήταν τον παλαιό καλό καιρό γι’ αυτήν.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.