Ολοι σήμερα γράφουν για τον Στέφανο Κασσελάκη. Και δικαίως. Ηταν μεγάλο το κατόρθωμα που πέτυχε. Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες δεν τον ήξερε κανείς και πλέον είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λέω όμως να πρωτοτυπήσω. Θα ασχοληθώ με τους δύο από τους χαμένους των εκλογών: τον Νίκο Παππά και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που δεν μπήκαν καν στον δεύτερο γύρο. Για τον Τζουμάκα τα έχω ξαναπεί, η υποψηφιότητα από μόνη της είναι γραφική έως φαιδρή. Αν είσαι πρώην υπουργός και δεν έχεις καταλάβει ότι έχει περάσει η μπογιά σου και περιμένεις να δεις να καταγράφει η κάλπη 1% να πάρεις μυρωδιά τι γίνεται υπάρχει πρόβλημα. Για την κ. Αχτσιόγλου (για να μην την πω «Εφη» και κατηγορηθώ και εγώ για σεξισμό, όπως κατήγγειλε εκείνη τον Κασσελάκη) δεν θέλω να πω κάτι, έφτασε μέχρι την πηγή και απλά για λίγο δεν ήπιε νερό (15.000 ψήφοι ήταν η διαφορά της από τον Κασσελάκη). Οι άλλοι δύο όμως, οι Παππάς και Τσακαλώτος, που έλαβαν από 8% έκαστος, θα πρέπει να προβληματιστούν περισσότερο από τον καθένα, και μαζί να προβληματιστούν και όσοι τους ακολουθούν και τους πιστεύουν. Είναι δυνατόν να είσαι από τους λεγόμενους πρωτοκλασάτους υπουργούς της κυβέρνησης της πρώτης φοράς αριστερά και στις εσωκομματικές εκλογές να καταποντίζεσαι; Είναι δυνατόν η απήχησή σου να κυμαίνεται σε τόσο χαμηλά επίπεδα ενώ ήσουν από τα πρώτα βιολιά της προηγούμενης κυβέρνησης; Είναι εύκολο να αποδίδεις την ήττα σου στο «φαινόμενο Κασσελάκη» αλλά μήπως αυτό το «φαινόμενο» τροφοδοτείται από τη δική σου ανεπάρκεια; Απ΄ό,τι κατάλαβα ο Παππάς δεν είχε καμιά διάθεση να κάνει αυτοκριτική, έκρυψε το πρόβλημα κάτω από το χαλί συντασσόμενος με τον νικητή. Ο Τσακαλώτος όμως, που υποτίθεται ότι από τους πέντε υποψηφίους ήταν αυτός με το πιο ισχυρό θεωρητικό υπόβαθρο, δεν θα πρέπει να κάνει κάποια αυτοκριτική; Εκτός και αν δεν τον νοιάζει.