Σε μια κοινωνία, τα μέλη της παρά τη μοναδικότητα και τις ιδιαιτερότητές τους, λειτουργούν ομαδικά, εναρμονισμένα. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της κοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος που η Αυστρία οδηγήθηκε σε καθολικό απαγορευτικό (lockdown), αυτός είναι ο λόγος που εκεί είναι πιθανό να οδηγηθεί η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και μιας από τις μεγαλύτερες του Κόσμου, η Γερμανία. Αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο μπορεί να συμβεί (μοιραία) και στην Ελλάδα παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, που στο κάτω κάτω είναι υποχρεωμένοι να διακηρύσσουν κάτι τέτοιο.

Οι κοινωνίες δεν μπορεί να λειτουργούν με δύο ταχύτητες ως προς τους κανονισμούς τους. Ανισότητες υπήρχαν, υπάρχουν και ενδεχομένως θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, αλλά οι δυτικές (τουλάχιστον) κοινωνίες (αν θέλουν να λέγονται δυτικές) δεν μπορεί να διαχωρίζουν τους πολίτες τους. Ναι μεν επιβάλλεται να εφαρμόζονται μέτρα για τους ανεμβολίαστους αλλά από ένα σημείο και μετά τα μέτρα δεν μπορούν να θέτουν διαχωριστικές γραμμές. Δεν είναι μόνο ηθικά και νομικά ανεφάρμοστο. Είναι πρακτικά αδύνατο. Αν για παράδειγμα οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας σε όλη την επικράτεια γεμίσουν, απλά δεν γίνεται οι γιατροί να εισάγουν σε αυτές μόνο τους εμβολιασμένους και να αφήνουν έξω τους ανεμβολίαστους.

Για αυτό ακριβώς και από τα μέτρα που αφορούν μόνο όσους δεν είχαν κάνει το εμβόλιο στην Ευρώπη έχουμε αρχίσει να περνάμε και πάλι στα καθολικά μέτρα.

Ο κορωνοϊός, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια μεγάλη υγειονομική δοκιμασία. Είναι παράλληλα μια δοκιμασία της κοινωνίας ως προς τη συνοχή της. Εφερε στο προσκήνιο αξίες και ιδέες που ενδεχομένως να είχαμε ξεχάσει. Το πνεύμα του ατομικισμού συγκρούεται ευθέως με την πανδημία και συνθλίβεται.

Ο κορωνοϊός είναι μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι οι κοινωνίες για να λειτουργούν ορθά χρειάζονται τη συμμετοχή αν όχι όλων, τουλάχιστον της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών τους. Οσο πιο γρήγορα το εμπεδώσουμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα απαλλαγούμε από την πανδημία.