Στην Αριστερά είναι, λέει, με τον άνθρωπο. Καμιά αντίρρηση. Σε τελική ανάλυση και εμείς οι ανάλγητοι της «σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού» με τον άνθρωπο είμαστε, μόνο που αποφασίσαμε να κάνουμε στη ζωή μας ένα κανονικό επάγγελμα και να μην επαγγελλόμεθα «ανθρωπιστές» και παράλληλα να το διαφημίζουμε.

Την ίδια ώρα, όμως, που είναι με τον άνθρωπο φωνάζουν για το υψηλό κόστος του φυσικού αερίου και ζητούν από τον Ζελένσκι (που απαξιωτικά αποκαλούν «ηθοποιό») να παραδοθεί στον Πούτιν για να πέσουν οι λογαριασμοί του ρεύματος. Το ίδιο κάνουν και με τις γυναίκες στο Ιράν, τις οποίες βέβαια στηρίζουν, αλλά παράλληλα είναι με το καθεστώς των μουλάδων – που καταπιέζουν τις γυναίκες αυτές.

Οπως βλέπετε, είναι υψηλά τα ιδανικά της Αριστεράς, απλά καμιά φορά οι σκιές που υπάρχουν από πίσω τους είναι ψηλότερες και τα καλύπτουν. Τα είχαν πει άλλωστε πριν από χρόνια στη «Σκάλα τους για τον Παράδεισο» ο Δημητράκης ο Σελίδας (κατά κόσμον Τζίμι Πέιτζ) με τον Ροβέρτο τον Φυτό (τον Ρόμπερτ τον Πλαντ) ότι «οι σκιές μας είναι ψηλότερες από τις ψυχές μας» («οur shadows taller than our souls») αλλά φεύ, τότε ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσαν. Ισως και οι ίδιοι βέβαια να μην είχαν στο μυαλό τους την αριστερά, και δη την ελληνική, κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, ο στίχος τής ταιριάζει γάντι.