Κύριε Διευθυντά,

Ο βίαιος και αυθαίρετος τεμαχισμός της Ηπειρωτικής γης είχε σαν αποτέλεσμα την έντονη διάκριση σε Βόρειο Ηπειρο και σε Νότιο ή ελεύθερη Ηπειρο. Η Ιστορία, όμως, και η γεωγραφία της Ηπείρου ποτέ άλλοτε δεν γνώρισαν μια τέτοια διάκριση. Στη μακραίωνη ιστορία της η Ηπειρος, το μεγάλο αυτό τμήμα της Ελλάδος, ποτέ δεν είδε το φυσικό της σώμα να τεμαχίζεται και να μοιράζεται σε δύο ή τρία διαφορετικά έθνη και κράτη. Μόνο το έτος 1913 μ.Χ. συνέλαβαν το σχέδιο και προέβησαν στην εφαρμογή του οι «Μεγάλες Δυνάμεις» των Βαλκανικών Πολέμων με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας. Από τότε η μία και ενιαία ελληνική Ηπειρος μοιράζεται εδαφικά και πληθυσμιακά σε δυο τεμάχια. Η μισή Ηπειρος έμεινε στο φυσικό της κορμό, που είναι η Ελλάδα και η άλλη μισή παραχωρήθηκε στο ανύπαρκτο μέχρι τότε στην ιστορία αλβανικό κράτος. Από τότε μέχρι σήμερα, παρ’ όλους τους αιματηρούς αγώνες των Ελλήνων κατοίκων της Βορείου Ηπείρου και ολοκλήρου του ελληνικού έθνους, τα σκοτεινά συμφέροντα των ξένων δυνάμεων επιμένουν στον απάνθρωπο τεμαχισμό της Ηπείρου.

Ο μεγάλος γεωγράφος και ιστορικός της αρχαίας Ελλάδας Στράβων δίνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα πραγματικά όρια της Ηπείρου. «Από Απολλωνίας πόλεως η Εγνατία οδός διορίζει προς νότον την Ηπειρον» γράφει ο Στράβων. Η Εγνατία ήταν μεγάλη στρατιωτική οδός και κατέληγε στα Κύψελα, κοντά στον Εβρο ποταμό.

«Η Ελλάς επλάστηκε τον κόσμο να φωτίσει». Το όνομα Ηπειρος χρησιμοποιήθηκε αρκετά με γενική έννοια για τις χώρες της Βορείου Ελλάδος, που αποτελούν συνεχή ήπειρο, δηλαδή ξηρά. Τον πέμπτο όμως αιώνα προ Χριστού δημιουργείται από τους κατοίκους δυτικά της Πίνδου πολιτικός σύνδεσμος. Ο Σύνδεσμος αυτός ονομάστηκε «Σύμμαχοι των Ηπειρωτών». Από τότε, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ξενοφώντα, το όνομα Ηπειρος περιορίστηκε στη χώρα που την κατείχαν αυτοί οι λαοί.

«Σήκω και αναστηλώσου, κοίταξε με περηφάνια τους αγώνες των ηρώων και τ’ αμάραντα στεφάνια». Η Ηπειρος ήταν πάντοτε μία και ενιαία. Οι κάτοικοί της είχαν πάντοτε την κοινή συνείδηση ότι ανήκαν στο ελληνικό έθνος. Και για την ελληνική τους συνείδηση υπέστησαν και υφίστανται μέχρι σήμερα μαρτυρικούς διωγμούς.

«Ένα τραγούδι χάραξε μες της βοής το θρόνο τα δάκρυά σου Ηπειρο πλημμύρισαν το Δρίνο. Πώς καρτερούσες, Δέλβινο, Χειμάρρα να το δράμα πως σβήνουν οι ελπίδες μας και αργό γίνεται κλάμα».

Κώστας Στούπης

Μέθουεν, Μασαχουσέτη