Περιδιαβάζοντας παλιά γραφτά μου, βρήκα ότι περί τα μέσα Απριλίου του 2008, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος Κώστας Καραμανλής, επισκέφτηκε την Τουρκία και τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος κατά τη συνάντησή τους έκανε στον Ελληνα Πρωθυπουργό την έκκληση: Βοηθήστε να σωθεί η Ρωμιοσύνη στην Πόλη, να διατηρηθεί το λίκνο του Γένους.

Οταν λέει όμως Ρωμιοσύνη και Γένος, ασφαλώς εννοεί την Ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία μας, τον πατρογονικό συνδυασμό Ελληνισμός – Ορθοδοξία, αυτόν που στην επανάσταση γέννησε το σύνθημα: Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.

Η επίκλησή του όμως σε εμάς τους Ελληνοαμερικανούς σήμερα ακούγεται οξύμωρη, διότι ενώ ζητά τη διατήρηση της Ρωμιοσύνης στην Πόλη, την ίδια ώρα επιδιώκει ή ανέχεται την εξαφάνισή της στην Αμερική. Και στα δύο μέρη, για διαφορετικούς λόγους, κινδυνεύουμε να χαθούμε σαν Ρωμιοί. Ασφαλώς να μείνει η Ρωμιοσύνη και το Γένος στην Πόλη αλλά γιατί όχι και στην Αμερική;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σχέδιο αφελληνισμού της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, αλλά οι ενδείξεις δείχνουν ότι υπάρχει και μάλιστα επεκτάθηκε και επικράτησε παντού. Στη Θεία Λειτουργία, στη Θεολογική Σχολή, στο Ελληνικό Κολλέγιο, στην αλληλογραφία της Αρχιεπισκοπής, στις συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου, ακόμα και στις εκδηλώσεις για τη γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων. Φαίνεται ότι η ελληνική γλώσσα έγινε βάρος στην Ορθοδοξία και θα πρέπει να λείψει. Και κατ’ ακολουθίαν ό,τι προέρχεται από την Ελλάδα.

Η θρησκεία μας μας διδάσκει αγάπη, συγχώρεση, συναλλαγή, ειρήνη και σε μένα και σε κάθε άλλο Ορθόδοξο Χριστιανό ενδομύχως γεννάται το ερώτημα. Τότε γιατί αποσυνδέσαμε την Εκκλησία μας από κάθε τι που προέρχεται από την Ελλάδα. Γιατί δεν θέλουμε παππάδες και ιεροκήρυκες από την Ελλάδα; Γιατί μαζεύουμε κάθε καρυδιάς καρύδι προσήλυτους, τους παρέχουμε τροφή και στέγη, σε αυτούς και τις οικογένειές τους, για να γεμίσουμε τις αίθουσες διδασκαλίας της Ιερατικής σχολής μας αντί να φέρνουμε αριστούχους απόφοιτους Γυμνασίου από την Ελλάδα να σπουδάσουν ιερείς; Φτάσαμε στο σημείο να μην επιτρέπουμε στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να μας επισκεφτεί εδώ στην Αμερική. Γιατί; Αλήθεια, το αρχοντολόι των τιτουλάριων του Αγίου Ανδρέα, ξέρουν γιατί απαγορεύεται στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών να επισκεφτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες; Και αν ξέρουν, συμφωνούν; Και αν δεν συμφωνούν, γιατί δεν εκδηλώσουν την αντίθεσή τους;

Οι φυσικοί μας ηγέτες, οι διανοούμενοι και οι πετυχημένοι επιχειρηματίες μας, είναι όλοι ενταγμένοι σε οργανώσεις υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής μας και αντί οι σημαντικές χρηματικές προσφορές τους να αποβλέπουν στη διατήρηση της ελληνικής κουλτούρας μέσω της χρηματοδότησης της Ελληνικής Παιδείας, χρησιμοποιούνται μόνο για να χρηματοδοτούνται οι διάφορες Διακονίες της Εκκλησίας μας.

Είμαι αγράμματος, τελειόφοιτος Γυμνασίου Κατοχής και Εμφυλίου και δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα και αν παρακάτω βγάλω λάθος συμπεράσματα, παρακαλώ συγχωρήστε με, αλλά η συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου μας στην ιστοσελίδα lifo.gr, με προβληματίζει. Στην ερώτηση, υπάρχει χώρος για εκσυγχρονισμό στην Εκκλησία; έδωσε μια απίθανη απάντηση. Είπε: «…………Αυτοπεποίθηση και τόλμη χρειάζεται από τους ιερωμένους προκειμένου σε κάθε περίοδο να μιλάμε τη γλώσσα και τους κώδικες επικοινωνίας της εκάστοτε εποχής. Διαφορετικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να περιθωριοποιούμε την Εκκλησία και να θέτουμε τους εαυτούς μας εκτός κοινωνίας. Αναλογιστείτε ότι σήμερα το 70% των γάμων στις Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται με μη Ορθοδόξους και σε πολλές περιπτώσεις μη χριστιανούς. Αρα αν υιοθετήσουμε μια νοοτροπία αποκλεισμού, κάθε έτος το ποίμνιό μας θα λιγοστεύει».

Η απάντηση του Αρχιεπισκόπου μας αποδεικνύει ότι η Εκκλησία μας εδώ στην Αμερική είναι ένα καράβι που έχει χάσει την ελληνική του άγκυρα και παρασύρεται ακυβέρνητο από τα διάφορα κοινωνικοπολιτικοθρησκευτικά ρεύματα της μεγάλης και ωραίας αυτής χώρας. Είναι σαν το καράβι που κινδυνεύει και ο καπετάνιος, για να μειώσει το βάρος, διατάσσει να πετάξουν τη μηχανή στη θάλασσα. Η αντίληψη, χωρίς συνοδεία αριθμών, ότι η αύξηση των μικτών γάμων αυξάνει τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας φαίνεται παρερμηνευμένη και δεν νομίζω ότι θα λύσει το υπαρξιακό της πρόβλημα. Είναι αδύνατον να διασωθεί το «γένος» εδώ ακόμα και αν όλοι οι αλλόθρησκοι σύζυγοι ασπαστούν την Ορθοδοξία και πλαισιώσουν τις ενορίες, πράγμα που δεν γίνεται. Το «γένος» είναι «ομόηθες, ομόθρησκον, όμαιμον, ομόγλωσσον» (Δημάρατος) και δεν εννοείται χωρίς τη συνεχή παραγωγή νέων Ελλήνων Ορθοδόξων, μέσα από τη θεσμοποίηση και ανάπτυξη της Ελληνικής Παιδείας.

Πρέπει να ξυπνήσουμε για να μην ονειρευόμαστε ότι θα ενώσουμε υπό την ηγεσία μας τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αμερικής, γιατί δεν θα γίνει ποτέ και το μόνο που κάνουμε είναι να πριονίζουμε το κλαδί του Ελληνισμού που επάνω του μας έχει τάξει η ιστορία. Και για να μην επαληθεύσουμε τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλο που στη τελευταία του συνέντευξη στον «Εθνικό Κήρυκα» είπε: «Η Ρωμιοσύνη εδώ στην Αμερική έχει καταντήσει το απρόσωπο απομεινάρι ενός ρομαντικού παρελθόντος, ωραίου μεν…, αλλά νεκρού».

* Ο Κωνσταντίνος. Λυκογιάννης είναι πρώην πρόεδρος του Πανηλειακού Συλλόγου Νέας Υόρκης