Σε όποιο τόπο σε σύρει η μοίρα να μην σκιαχτείς,

να μην λυπηθείς που την Ελλάδα πίσω αφήνεις.

Στον Βορρά, στον Νότο, στην Δύση, στην Ανατολή,

όπου κι αν πας την Ελλάδα μπροστά σου θα την βρεις.

Ω της φυλής το ανεπανάληπτο θαύμα!

Καλλίγραμμες κολώνες θυμίζουν δικούς σου

Παρθενώνες.

Ρήσεις, από σοφούς, μεταφυτεύουν γνώση και σοφία.

Στις πινακοθήκες οι ζωγράφοι της γέννας μας τους

μύθους μας κρατούνε ζωντανούς,

στους λαούς διδάσκουν το επικό μας παρελθόν.

Στα μουσεία, σε πέρατα τα αλαργινά, αγγεία, κοσμήματα

γραφές ελληνικές σου λένε ακόμη μια φορά,

πως δικό της μόνο χώρο, ούτε σύνορα έχει η Ελλάδα.

Κλεισμένη είναι βαθιά σε ολόκληρου του Κόσμου την καρδιά.

Στην ελληνική εκκλησία με τα ευωδιαστά κεριά και τα ασημοκάντηλα

που καίνε ακόμα, θα προσευχηθείς και εσύ στην Παναγιά.

Γύρω σου, ομόθρησκοι, ομογάλακτοι, πολίτες του ουρανού. Ελληνες.

Οταν ψηλά σηκώσεις την ματιά, τον ίσκιο θα δεις του Θεού.

Ονείρου θαύμα, Ελλάδα, Πατρίδα, Μάνα, Θέα!

Στης πολυγλωσσίας την Βαβέλ, λέξεις θα ακούς ελληνικές.

Σε πρωτόγνωρους τόπους, μακρινούς, κάθε λογής ανθρώποι

θα σου μιλήσουν για κάποιον πρόγονο αγαπητό,

για τις ρίζες τους, μέσα στης πατρίδας σου το χώμα της το ποθητό.

Τότε, αντί να κλαις, να δόσεις τα χέρια, σύψυχα μαζί τους να χορέψεις.

Τραγούδια να τους πεις.

Να νοιώσεις σαν το δένδρο, που οι χυμοί του

από τις ρίζες στα ανθοπέταλα ανεβαίνουν.

Το αναπόφευκτο να κάνεις βούληση.

Από τους φόβους σου να γιατρευτείς. Να μην πονάς. Να μην ξεχνάς:

Ολοι μας κρατάμε μέσα μας κάτι από την φύτρα του Ζορμπά.