Καλησπέρα από Αθήνα που έχει έναν ήλιο με… δόντια και -απ’ ό,τι λένε- περιμένει παγωνιά και χιόνια από Παρασκευή μέχρι Σάββατο και από Δευτέρα ακόμα χειρότερα. Ιδωμεν, γιατί -είπαμε- η Αθήνα έχει άλλο καιρό…

Με Λεβαδειακό στη Λιβαδειά ήττα για το Κύπελλο Ελλάδας, με Απόλλωνα στη Ριζούπολη «λευκή» ισοπαλία και στο «καπάκι» 0-0 με Παναθηναϊκό στη «Λεωφόρο» και την Τετάρτη (19/1) ήττα (2-1) στο Αγρίνιο από τον Παναιτωλικό στον πρώτο προημιτελικό. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του Ολυμπιακού τον τελευταίο μήνα. Αποτελέσματα που δεν έχουν κοστίσει στους «ερυθρόλευκους» αλλά έχουν φέρει πολύ μεγάλη μουρμούρα. Αλλοι λένε για τον Μάρτινς, άλλοι για τους ποδοσφαιριστές που λείπουν στο Κόπα Αφρικα, άλλοι για παίκτες που είναι σε κάμψη, άλλοι για το ένα κι άλλοι για το άλλο. Ομως η διαφορά είναι η… μύτη.

Τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, οι βαθμολογικές διαφορές από τους άλλους «μεγάλους», η αδυναμία των «άλλων» να «χτυπήσουν» πραγματικά τον Ολυμπιακό, οι πολλές συμμετοχές στην Ευρώπη και φυσικά η κυριαρχία σε… όλους τους τομείς εντός και εκτός γραμμών ανέβασαν πολύ την μύτη των ανθρώπων του Ολυμπιακού. Και αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτούς που «φτιάχνουν» την ομάδα και συγκεκριμένα στον τρόπο που δημιουργούν την ομάδα.

Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός έχει σταματήσει να δημιουργεί παίκτες για τον εαυτό του. Εξαίρεση αποτελούν ο Μπουχαλάκης και ο Φορτούνης που ήρθαν στην ομάδα το 2014 και ακόμα είναι μέλη της, ο Ανδρούτσος που ήρθε το 2015, έφυγε το 2019 και επέστρεψε το 2020, οι Μασούρας και Σουρλής που ήρθαν το 2018 και φυσικά το… τοτέμ ο Αβραάμ Παπαδόπουλο που φέτος συμπληρώνει συνολικά 11 χρόνια «ερυθρόλευκος» (από το 2008 αλλά με διακοπές). Και οι 6 ποδοσφαιριστές έχουν μάθει σε νίκες, αλλά και σε ήττες και απογοητεύσεις. Εχουν ακούσει γκρίνιες, βρισιές και απογοητεύσεις, έχουν μείνει πάγκο και εξέδρα και γενικά έχουν μάθει ότι μία ομάδα που πρωταγωνιστεί είναι υποχρεωμένη να μάχεται πάντα για το 101% γιατί -το κλασικό- είναι «πιο δύσκολο να παραμείνεις στην κορυφή παρά να ανέβεις». Γι αυτό βλέπουμε και τους 6 να δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν -με εξαίρεση τον… ντελικάτο Φορτούνη που είναι το… φιζίκ του έτσι.

Ολοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές που έχουν έρθει στον Ολυμπιακό γνωρίζουν ότι είναι για λίγο. Είτε γιατί έρχονται μεγάλοι στην ηλικία, είτε γιατί είναι δανεικοί, είτε γιατί ο Ολυμπιακός τους κοιτάει σαν… έσοδα. Και γι’ αυτό δεν φταίνε οι ποδοσφαιριστές. Τον Ονιεκούρου και τον Κουντέ κάποιοι τους έφεραν. Οπως και τον Αγκιμπού, τον Μαντί, τον Φατιγκά και πολλούς – πολλούς άλλους. Με λίγα λόγια η φιλοσοφία του Ολυμπιακού έχει αλλάξει άρδην. Οι, γύρω από το αγωνιστικό τμήμα, δεν ενδιαφέρονται να έχει λύσεις η ομάδα να ανταπεξέλθει στα συνεχόμενα παιχνίδια ή όταν θα λείπουν κάποιοι διεθνείς ή όταν υπάρχουν τραυματισμοί, αλλά να έχει η ομάδα παίκτες που σε 1-2 χρόνια θα μπορεί να τους πουλήσει και να γεμίσει χρήματα.

Και βέβαια αυτό το… δικαίωμα το πήραν από τους άλλους «μεγάλους» που εδώ και… πολλά χρόνια δεν έχουν πλάνο, δεν έχουν όραμα, δεν έχουν κίνητρο, δεν έχουν τίποτα. Το μόνο που έχουν είναι ιδέες… Την μία χρονιά θέλουν ελληνικό κορμό και την άλλη παίζουν με 11 ξένους. Και ο Ολυμπιακός, βλέποντας αυτό που κάνουν οι άλλοι, καταστρέφει και το δικό του μέλλον και δημιουργεί ομάδες όχι για να ξεφύγει σαν σύλλογος αλλά σαν ταμείο…