Αναμφίβολα συντηρητική στροφή κάνουν οι ΗΠΑ με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τις αμβλώσεις. Η απόφαση δε πιστώνεται στον προηγούμενο πρόεδρο, τον Ντόναλντ τον Τραμπ. Γιατί; Διότι είχε την τύχη στη μία και μοναδική του θητεία στο Λευκό Οίκο να αλλάξει όχι έναν αλλά τρεις δικαστές από τους 9 συνολικά και να κάνουν τους συντηρητικούς να είναι 6 έναντι 3 των λεγόμενων προοδευτικών. Το αστείο όμως ξέρετε ποιο είναι; O Tραμπ δεν είναι συντηρητικός. Δεν ξέρω αν είναι προοδευτικός, συντηρητικός όμως, με την έννοια που την εννοούμε όλοι (να πιστεύεις στην πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια, να ομνύεις σε συγκεκριμένες αξίες στη ζωή σου κ.τ.λ.) δεν είναι. Κατάφερε, παρά τον γνωστό σε όλους βίο του (πόσο συντηρητικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μιλούσε όπως μιλούσε για τις γυναίκες –υπάρχουν σχετικά ηχητικά, δεν τα λέω εγώ– και ο οποίος είχε σχέσεις με τις μισές πρωταγωνίστριες του αμερικανικού, και όχι μόνο, ερωτικού κινηματογράφου;) να πείσει τον κόσμο ότι είναι «συντηρητικός».

Αλλά εδώ θα μου πείτε στην Ελλάδα κυκλοφοράει ο Αλέξης ο Τσίπρας με την ταμπέλα του «προοδευτικού», που στη θητεία του είδαμε να έρχεται στο προσκήνιο ό,τι πιο αναχρονιστικό και ξεπερασμένο υπήρχε (παραλίγο θα γευόμασταν εν έτει 2015 τα μακαρόνια της ανθρωπιστικής βοήθειας των Γερμανών) γιατί να μην λέει ο Τραμπ ότι είναι συντηρητικός; Υπάρχει κάποιος λόγος να τα χαλάσουμε για το τι περιεχόμενο θα δώσει ο καθένας στους όρους αυτούς;