Υπάρχει μια παρανόηση στο θέμα των λεγόμενων «push backs» και γενικότερα στο θέμα του μεταναστευτικού. Η παρανόηση (την οποία εσκεμμένα καλλιεργούν κάποιοι επαγγελματίες ανθρωπιστές της συμφοράς που μάλλον τους χαλάει η σούπα) έχει να κάνει με το γεγονός ότι ανθρωπισμός σημαίνει (κατά τη γνώμη πάντα των εν λόγω ανθρωπιστών) ότι οι χώρες είναι ξέφραγα αμπέλια. Οτι δηλαδή στο όνομα του ανθρωπισμού (που πολλές φορές γίνεται επικερδής επιχείρηση – κοινώς μπίζνα που θα έλεγε και μια εμβληματική και επιβλητική μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο, νυν μακαρίτης) μπορεί όποιος θέλει να μπαίνει στην Ελλάδα, ιδίως αν διασχίζει τη θάλασσα, η οποία ως γνωστόν κατά τον άνθρωπο που παρίστανε για 4,5 χρόνια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας «δεν έχει σύνορα».

Πάνω σε αυτή την παρανόηση χτίζονται καριέρες, είτε στον ακτιβισμό (με το αζημίωτο), είτε στην πολιτική, είτε στη «δημοσιογραφία» με τα κόκκινα εντυπωσιακά καπέλα.

Οι χώρες, όμως, οι κανονικές (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα σε πείσμα κάποιων που θέλουν να την καταντήσουν κάτι άλλο) έχουν σύνορα και είναι υποχρεωμένες να τα φυλάνε. Οποιοι (ιδίως από αυτούς που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών στις εκλογές) δεν θέλει να φυλάσσονται τα σύνορα καλό θα ήταν να βγει να το πει ευθαρσώς για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε και όχι να κρύβονται πίσω από ανθρωπιστικές δήθεν φιοριτούρες.

Αυτά, διότι το αστείο με τους «κακούς Ελληνες που πνίγουν τους μετανάστες στο Αιγαίο» και με τον «καλό Ταγίπ Ερντογάν που έχει έρθει σε απόγνωση και δεν ξέρει τι να κάνει μαζί μας» παρατράβηξε και πλέον δεν είναι και τόσο αστείο.