Στις μεγάλες διαδηλώσεις της οικονομικής κρίσης όταν ο φωτογραφικός φακός είχε πιάσει μια μητέρα να τρέχει πίσω από τον γιο της να του δώσει μία ζακέτα, σύνθημα έγινε η φράση της «ζακέτα να πάρεις». Η αγωνία της μάνας ενός διαδηλωτή να μη κρυώσει τότε ο γιόκας της.

Η απόλυτη μητρική αγάπη.

Στην  ασύλληπτη τραγωδία των Τεμπών, τώρα ακούστηκαν κραυγές οδύνης. Και πολλοί γονείς οδύρονταν ότι δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση στην προτροπή προς τα παιδιά τους «πάρε όταν φτάσεις».

Ενα μήνυμα που έγινε σύνθημα συμπαράστασης από μαθητές σε σχολεία, ένα μήνυμα που ξέρουν πολύ καλά οι μαθητές από τους γονείς τους. «Πάρε όταν φτάσεις». Για να ξέρει ο γονιός ότι η διαδρομή είχε αίσιο τέλος.

Τώρα όμως δεκάδες μηνύματα δεν είχαν αποδέκτη.

Τα ανθρώπινα αυτά μηνύματα τα πιάνουν μόνο οι νέοι και λίγοι δημοσιογράφοι. Οχι όμως τα κόμματα και πολλοί από τους ανόητους πολιτικάντηδές τους, που συμπεριφέρονται μία από τα ίδια. Μου προκαλούν οργή που δεν πρέπει αυτές τις ώρες του θρήνου.