Εμεινα άναυδος από την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τον ξυλοδαρμό του κ. Βαρουφάκη, στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «αυτού του είδους οι πρακτικές στρέφονται κατά κάθε είδους Δημοκρατίας».

Αμέσως κάτι μου ‘κανε κλικ. Πόσες Δημοκρατίες έχουμε; Από ό,τι ξέρω μία και είναι η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία για την οποία έχουν χυθεί ποταμοί αίματος.

Βεβαίως υπάρχουν και τα υποκριτικά «λαϊκή δημοκρατία», «σοσιαλιστική δημοκρατία», η ρομαντική και μάλλον ανεφάρμοστη «άμεση δημοκρατία» και οι αυταρχικές δημοκρατίες (Ρωσία, Τουρκία κ.λπ.) όλα αυτά δηλαδή, τα υποκριτικά που ξέρουμε ότι δεν είναι δημοκρατίες, αλλά όλοι ξέρουμε ότι η λέξη Δημοκρατία ηχεί όμορφα στον κόσμο.

Τώρα στο ερώτημα σε τι δημοκρατία πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχω αμφιβολία ότι πιστεύει στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία. Ειδικά τώρα που η απόλυτη πλειοψηφία του είναι ένα μείγμα πασογενών, δεξιών και πρώην αριστερών στελεχών.

Ωστόσο, κάθε τόσο δεν διστάζει να μας υπενθυμίζει από που προέρχεται για να λειτουργεί και ως βράχος των ακροαριστερών παιδικών μας εξάρσεων. Ετσι για καμιά ψήφο παραπάνω.

Σε αυτό το πλαίσιο πολύ εύκολα θυμάμαι τον Θεόδωρο Δρίτσα να λέει ότι «κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη ‘17 Νοέμβρη’».

Οσο για τους 23 νεκρούς της δεν βαριέσαι. Κοντή η μνήμη του λαού.

Και από κοντά και ο τότε πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης όταν αναρχικοί προσπάθησαν (για δεύτερη φορά) να μπουν στη Βουλή ήταν τόσο πατρικός που τους έστειλε με ταξί στα σπίτια τους ενώ ο Γιάννης Δραγασάκης είχε πει το αμίμητο «είναι δικά μας παιδιά». Παρενέβη και ο αγγλοτραφής τότε υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος και τους «αποκάλεσε συντρόφους».

Α, να μην ξεχάσω και τους 5 μάρτυρες υπεράσπισης της «17Ν», όλοι τους στελέχη ΣΥΡΙΖΑ: Ο Βένιος Αγγελόπουλος, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο γιατρός Νίκος Μανιός, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος και ο Παναγιώτης Λάμπρου.

Ολα αυτά μόνο η αστική μας δημοκρατία μπορεί και τα ανέχεται. Αλλου είδους «δημοκρατίες» σε στέλνουν αδιάβαστο, είτε στον παράδεισο, είτε στην κόλαση.
Το κατανοείτε;