Ενας χρόνος συμπληρώνεται από την αναίτια και απρόκλητη εισβολή και πολεμική επίθεση της Ρωσίας του Πούτιν εναντίον της ομόδοξης Ουκρανίας και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ρωσία έχει υποστεί τέτοια συντριβή που κάνει τον δικτάτορά της να παθαίνει παράκρουση.

Η πολυδιαφημιζόμενη ως η μεγάλη και ισχυρή Ρωσία αποδείχθηκε πως ούτε μεγάλη είναι, ούτε ισχυρή. Φούσκα ήταν και ξεφούσκωσε όπως όλες οι φούσκες και όλοι οι φουσκωμένοι ή επηρμένοι αν προτιμάτε των οποίων η υπεροψία δεν τους επιτρέπει να δουν πέρα από τη μύτη τους.

Εδώ ισχύει η σοφή φράση «μη δείξεις ποτέ τη δύναμή σου γιατί υπάρχει κίνδυνος να φανεί λίγη». Μπορεί με τους πυραύλους, τα τανκ και τις βόμβες να καταστρέφει και να ισοπεδώνει κτίρια ο Πούτιν, δεν κατορθώνει όμως να αγγίξει την αδούλωτη ψυχή του ουκρανικού λαού. Κι έτσι ρεζιλεμένος ωρύεται ως λέων αφιονισμένος έως ότου κάποιο πρωϊνό σημάνει το άδοξο τέλος του, όπως άλλωστε κατά κανόνα συμβαίνει με όλους αυτούς τους στυγνούς και στυγερούς αυταρχικούς δικτάτορες. Κι έτσι πλέον οι νουνεχείς πολίτες του κόσμου ερωτούν με δόση απορίας, ποια Ρωσία;

Παίρνει στο λαιμό του και τον έτερο πολεμοχαρή, τον Πατριάρχη Κύριλλο, ο οποίος περνά στην ιστορία ως ο Πατριάρχης του πολέμου και της αιματοχυσίας ομόδοξων χριστιανών.