«Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν στο χαρτί από την Ιριδα μια από τις νύχτες  αυτές, που η Ελλάδα πενθεί, που ο κάθε συνειδητός άνθρωπος πενθεί, δίπλα σ’ αυτούς που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν… τα παιδιά τους, δίπλα σ’ αυτούς που έχασαν τις αναντικατάστατες χαρούμενες ζωές μέσα από τα σπιτικά τους. Και όταν έχεις και εσύ παιδιά, σ’ αυτές τις δυσθεώρητες τραγωδίες μπροστά,  αναρωτιέσαι… Πώς γίνεται ν’ αρχίσεις να ζεις ξαφνικά χωρίς όλα αυτά;»  Γιάννα Κατσαγεώργη

Σάββατο απόγευμα. Ο Ρ. στέλνει φωτογραφίες από το Banana cake που παρασκεύασε στο Rotterdam. «Τώρα ΚΑΙ ζαχαροπλαστική», λέει η λεζάντα της φωτογραφίας στο οικογενειακό ομαδικό μας ίνμποξ. Στέλνω καρδούλα επιδοκιμασίας και κάνω χαζή πλακίτσα: «να στείλουμε κομμάτι στον Μ…». Είναι επίσης κοινός οικογενειακός τόπος ότι ο βενιαμίν εξ ανέκαθεν μισεί τις μπανάνες. Οταν ήταν μικρός, τα αδέλφια του ακουμπούσαν μπανάνα στα μπισκότα και στα σοκολατάκια για να τα φάνε μόνοι τους.

Κι ύστερα, καθώς ο Α. λείπει στην έκθεση, αρχίζω να βαδίζω στο άδειο σπίτι, σαν το λιοντάρι στο κλουβί.

Και ξαφνικά το αθώο αυτό συνωμοτικό ελάχιστο προσωπικό γνώρισμα του κάθε παιδιού πονάει αφόρητα.

Ο ένας μισεί τις μπανάνες, έχει αλλεργία στο Πονστάν και λατρεύει το Dulche di Leche, τα άγουρα φρούτα, την Πομπηία και τα ξινά λεμόνια της Αίγινας, το περπάτημα, το σκαρφάλωμα, τα δέρματα των φιδιών, τα ανεξιχνίαστα καύκαλα και τους σκελετούς δεινοσαύρων, τα αρχαιολογικά και τα φυσιοδιφικά ευρήματα, τα παλαιοπωλεία, τις μεγάλες ορχήστρες, τις παλιές φωτογραφικές μηχανές και τα ζωηρά σκυλιά.

Ο άλλος ανέχεται μετά βίας το σπανακόρυζο, έχει αδυναμία σε ό,τι γκουρμέ και στο εκλεκτό κρασί, εντρυφεί στα πολιτικά, τα κοινωνιολογικά και τα φιλοσοφικά σχόλια, αγαπά τις μοτοσικλέτες, το γλυκό τριαντάφυλλο και την καλή μουσική, λατρεύει την Αμοργό, το ελεύθερο κάμπινγκ και τα κρητικά γλέντια, το καλό θέατρο, τα βιβλία, τις μπάντες, τα live.

Και το κορίτσι μας είναι βίγκαν, αγαπά τις μελιτζάνες, τα αβοκάντο, την ΙΟΝ αμυγδάλου υγείας και τις χορτόπιτες, λατρεύει τα vintage shops, τα μακριά σκουλαρίκια, τα πλεχτά πουλόβερ, τους μπλε υάκινθους, τις νεραγκούλες και τις κορδέλες για τα μαλλιά, αναπνέει με τον χορό και τη γιόγκα, τη Σκόπελο, το Παρίσι, τη Μήλο και τη θάλασσα των Κυκλάδων, τις βόλτες στην υγρή εξοχή.

Ξέρω τις μυρωδιές και τις γεύσεις τους, τους έρωτες και τις ανθεκτικές φιλίες τους, τα αγαπημένα τους έργα τέχνης, τα αγαπημένα τους βιβλία, τα αγαπημένα τους ρούχα, τις αγαπημένες τους ταινίες και τις αγαπημένες τους μουσικές, τα αγαπημένα τους εστιατόρια και μπαρ, τις αγαπημένες τους παραλίες, τους αγαπημένους τους και τους ιδανικούς μελλοντικούς προορισμούς, τις κολόνιες, τα σαμπουάν και τα καλλυντικά που χρησιμοποιούν.

Ξέρω τόσα μικρά που τους δίνουν χαρά, που τους προσδιορίζουν και που διαγράφουν τον φρέσκο ενήλικα εαυτό τους.

Πώς γίνεται ν’ αρχίσεις να ζεις ξαφνικά χωρίς όλα αυτά;

Πώς;

Πώς… οι σκόρπιες μου σκέψεις -ακόμη μίας- άγρυπνης νύχτας…

Στις μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη

Φωνάζω μήνες δεκαεφτά

και σε καλώ στο σπίτι να γυρίσεις.

Στου δήμιου πρόσπεφτα τα πόδια ταχτικά,

αχ, γιε μου εσύ και φρίκη μου, να ζήσεις.

Ολα μπερδεύτηκαν για πάντα εδώ,

δεν ξεχωρίζω τίποτα, δεν έχω λύση.

Ανθρωπος ποιος και ποιος θεριό;

H εκτέλεση θ’ αργήσει; Δε θ’ αργήσει;

Και μόνο τα’ άνθη σκονισμένα στις πρασιές

το θυμιατήρι κουδουνίζει κι οι πατημασιές

πηγαίνουν πού; Στο πουθενά.

Κι ίσα στα μάτια με κοιτάει χλομό,

με σύντομο απειλώντας με χαμό

ένα αστέρι από ψηλά.

(Αννα Αχμάτοβα, απόσπασμα από το «Ρέκβιεμ», μετάφραση: Αρης Αλεξάνδρου, εκδόσεις Αγρα, 2011)