Η απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να άρει το εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κύπρο αποτελεί πιθανόν την σημαντικότερη θετική εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών στην πορεία του Κυπριακού.

Οχι ότι η μικρή Κύπρος θα μπορέσει να νικήσει την Τουρκία όσα όπλα κι αν προμηθευτεί. Θα μπορεί όμως να ανεβάζει το κόστος που η Τουρκία θα πληρώσει αν αποτολμήσει έναν άλλο Αττίλα. Κι αυτό αναπόφευκτα θα παίξει ρόλο στις αποφάσεις του Ερντογάν.

Ωστόσο, πέρα από αυτό θα πρέπει να αναλυθούν οι λόγοι που συνέβαλαν στην άρση του εμπάργκο. Και ως διδακτική εμπειρία, αλλά και γιατί οφείλουμε ευχαριστίες σε όσους συνέβαλαν στη λήψη αυτής της απόφασης.

Τρεις νομίζω είναι οι βασικοί λόγοι που δημιούργησαν την τέλεια καταιγίδα -the perfect storm- και κατέστησαν δυνατό αυτό το αποτέλεσμα:

Πρώτον, ότι η Τουρκία επιτέλους έχασε την εμπιστοσύνη της Δύσης, εξαιτίας των παιχνιδιών ισορροπίας που παίζει σε διάφορα μέτωπα με πρώτο της Ρωσίας και δεύτερο του Ιράν. Επιπλέον, ότι αν και είναι μέλος του ΝΑΤΟ προκαλεί τόσο ωμά και παράλογα ένα άλλο μέλος της Συμμαχίας, την Ελλάδα, σίγουρα επιδεινώνει την κατάστασή της.

Δεύτερον, η φιλοδυτική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου, με βασικό νέο και πολυσήμαντο στοιχείο, την παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων στις ΗΠΑ, προσφέρει στο Πεντάγωνο τον αντικαταστάτη της Τουρκίας πάνω στον οποίο μπορεί να στηριχθεί για να απεμπλακεί, όσο γίνεται, από την Αγκυρα.

Και τρίτον -αλλά όχι τελευταίο- πολύτιμο ρόλο έπαιξε η Ομογένεια των ΗΠΑ, αυτό το σημαντικό κομμάτι του Ελληνισμού, που πίεσε ασφυκτικά την κυβέρνηση Μπάιντεν να πάρει αυτή την απόφαση.

Χωρίς την Ομογένεια είναι αμφίβολο αν τα δυο παραπάνω σημεία στα οποία αναφέρθηκα θα ήταν αρκετά για να πείσουν τις ΗΠΑ να τραβήξουν αυτή την διαχωριστική γραμμή με την Τουρκία.

Και πώς έγινε αυτό; Αυτό επετεύχθη διαμέσου της πίεσης που άσκησε ο Ρόμπερτ Μενέντεζ, ο κορυφαίος στη μνήμη, φιλέλληνας γερουσιαστής της Νέας Ιερσέης και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας.

Και πώς έφτασε στο σημείο ο Μενέντεζ να αγωνιστεί παρασκηνιακά για πολύ καιρό και να το πετύχει αυτό;

Το έκανε για την Ομογένεια και την Αμερική.

Το έκανε γιατί μια μικρή, αλλά αποφασισμένη ομάδα ομογενών με ηγέτη τον Τάσο Ζαμπά, έναν ταπεινό αλλά φλογερό πατριώτη, συνδέθηκε στενά με τον γερουσιαστή, τον ενημέρωσε, τον συγκίνησε και τον βοήθησε να δει ποιοι είναι οι πιστοί διαχρονικά σύμμαχοι των ΗΠΑ και ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον της Αμερικής στην περιοχή.

Η σημαντική αυτή επιτυχία αποτελεί τον χρυσό κανόνα για το τι απαιτείται για να μπορεί η Ομογένεια να αποδίδει καρπούς.

Το να ακολουθεί η Ελλάδα αντιδυτική πολιτική -όπως έκανε για χρόνια-  και να επισκέπτεται Κύπριος πρόεδρος την Κούβα, χώρα καταγωγής του Μενέντεζ και μετά να περιμένει από την Ομογένεια να «λύσει» τα εθνικά θέματα, δεν στέκει.