Κύριε Διευθυντά,

Μέσα από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και τις στάχτες της καταστροφής αναδύεται το άνθος της αφθαρσίας, το ψιθύρισμα της ψυχής, με το Θείο φως, η μεγαλοσύνη του Ιερού προσώπου της Παναγίας σε μια γιορτή της Χριστιανοσύνης, στην οποία οι αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού θεμελιώνονται με τη νέα πνευματική διάσταση, την αναγέννηση της ζωής, και του ίδιου του πολιτισμού μας.

Η επόμενη ημέρα μετά τις τελευταίες δυσάρεστες εξελίξεις των δασικών πυρκαγιών, μεταμορφώνεται με ό,τι έχει σχέση με το Θείο προσανατολισμό, ιδιαίτερα με αυτό που χάραξε με μυσταγωγικό τρόπο η τέχνη της Αγιογραφίας, στο πρόσωπο της Παναγίας, ως βίωμα, μέσα από τα εσωτερικά σκιρτήματα της ψυχής των πιστών, να αλλάξουν τη φυσική υπόστασή της, με γλυκύτητα και γαλήνη, αντί για λύπη και ψυχικό πόνο για όσα συμβαίνουν.

Ετσι κι αλλιώς είναι η μοναδική ελπίδα με την οποία θα μπορέσουν οι πιστοί να αποδώσουν μετά τα μεθεόρτια της μεγάλης γιορτής του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, τη βεβαιότητα της έκφρασης του θαυμασμού για το πρόσχαρο πρόσωπο της Παναγίας, για την απόδοση των νοημάτων των ύμνων και των συμβολισμών, γύρω από τις διαστάσεις των διάφορων πνευματικών αγώνων που λυτρώνουν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, αλλά ακόμα και για τις συνθέσεις εκείνες που οριοθετούν τη σημασία της συνένωσης των πνευματικών εμπειριών, με τη μνήμη του έργου της Θεοτόκου στην ιστορία της σωτηρίας.

Σήμερα μέσα από τις στάχτες των πολέμων και της φωτιάς γεννιέται το άνθος της αφθαρσίας, και το Θείος φως, έτοιμο για να φανερώσει τη Θεολογική σημασία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τη μετάβαση σε μια ανώτερη μορφή ύπαρξης και σε ένα πολυδιάστατο γεγονός, που υμνεί την ανάσταση των Ορθοδόξων Χριστιανών και τους οδηγεί στο μυστήριο της αιώνιας ζωής.

Αυτό το άνθος είναι και η καρποφορία της γης, η τιμή και η ανάδειξη του προσώπου της Παναγίας, ως τέλεια μορφή γλυκασμού και ευχαρίστησης, με τη μυστηριακή ζωή, την κοινωνία με την Θεοτόκο και με τη Θεία κοινωνία, ως δώρα του Αγίου Πνεύματος.

Το άνθος της αφθαρσίας μπορεί ακόμα και να είναι το μπουμπούκι της πνευματικής βλάστησης, σε έναν κόσμο που αναζητά την εποχή της αναγέννησης ως ένα πολιτιστικό, κοινωνικό, ιστορικό φαινόμενο, που αποτελεί πρόσφορο έδαφος, για την ανάπτυξη της πνευματικής ομορφιάς, των θεολογικών αξιών και των προσδοκιών της ελεύθερης φύσης.

Η φύση ανα-γεννάται με το άνθος της αφθαρσίας και της αγνότητας της Παναγίας, και με τις στοιχειώδεις γνώσεις ως πηγή έμπνευσης, για τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.

Νίκος Σόκολος