Αγνωστο πώς ξεφύτρωσαν στο περιβόλι αγριολούλουδα.
Ισως από σπόρους που ‘χασαν στην πορεία τα πουλιά
ή το αεράκι θέλησε πιο πολλά να θωπεύει, να φιλά.
Πανέμορφα, ολόδροσα, ευωδιαστά, προκλητικά.
Τα ζήλεψα, στον πειρασμό υπέκυψα, τα έκοψα.

Δροσοσταλίδες έσταξαν σαν δάκρια διαμαντένια
από τα τρυφερά κλαδιά που περήφανα τα κρατούσαν αγκαλιά.
Αμίλητα κείνα και θλιμμένα.
Τα χαϊδολογήματα χάσανε του ήλιου,
και το απαλό αεράκι δεν θα μυρώσουνε ξανά
με την γλυκιά τους ευωδιά.

Το νερό στο βάζο, ψεύτικη έδωσε παρηγοριά
πως θα τα κρατήσει ζωντανά.
Οι άλλες μέρες μίζερα τα βρήκανε
στον μίσχο τους άψυχα κρεμασμένα, μαραμένα.
Τον λογισμό μου ένοιωσα να με τυραννά.
Από δέντρα και φυτά άκαρδα στέρησα
τον σπόρο τους και τον καρπό.

Στην ύπαρξή τους με μία μου κίνηση έβαλα όριο, όρισα φραγμό.
Στο σύντομο σήμερα τα καταδίκασα, χωρίς προορισμό.
Πόσα έχουμε κοινά συλλογίστηκα και τα σπλαχνίστηκα.
Μήπως και εμάς δεν μας ξεγελάει η ζωή;

Ποιος μας ρώτησε αν να υπάρχουμε θα θέλαμε,
πότε και πού να γεννηθούμε, πώς στο τέρμα θα βρεθούμε.
Οταν ήμασταν παιδιά, μας έταζε, σκόπιμα ή καλόπιστα,
κανείς δεν το έχει βρει, πως η πορεία θα είναι χαρούμενη και ομαλή.
Ωστόσο τάχθηκε ο άνθρωπος για άψυχα και ζωντανά
την ανυπαρξία τους να καθορίζει.
Ο ουρανός σταμάτησε πια να μας φοβίζει.